Δεν υπάρχει μέλλον για τους αγρότες μέσα στη φυλακή των ευρωπαϊκών μονοπωλίων!

Γράφει ο Στωικός

Σε ανύποπτο χρόνο ο «Εργατικός Αγώνας» είχε δημοσιοποιήσεικατ’ αποκλειστικότητα -συμβαίνουν και αυτά σε ιστοσελίδες– πίνακα της κλίμακας των αγροτικών νοικοκυριών με κριτήριο την έκταση της ιδιόκτητης αγροτικής γης μεταξύ του 2000 και του 2010 (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ).

Επειδή τις ημέρες αυτές επανέρχεται το αγροτικό πρόβλημα με τη μορφή του ασφαλιστικού –το οποίο πυροδοτεί με τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών– κρίθηκε αναγκαία η επαναδιατύπωση των στοιχείων του πίνακα. Από την εξέταση τους προκύπτει το βασικό συμπέρασμα, ότι το εξεταζόμενο διάστημα σημειώθηκε μια εκτεταμένη καταστροφή μικρού και μεσαίου μεγέθους αγροτικού κεφαλαίου, ενώ αντίθετα σημειώθηκε μια εντυπωσιακή αύξηση του αριθμού των μεγάλων αγροτών και μια ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του μεγέθους των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε σε πλήρη εξέλιξη τις συνέπειες του νόμου της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης στην αγροτική οικονομία, η οποία έχει αποκτήσει ισχυρότερα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Μόνο που το διαβρωτικό ρόλο της συρρίκνωσης των μικρών και μεσαίων αγροτικών καλλιεργειών, δεν τον έχουν αναλάβει οι «δυνάμεις της αγοράς». Ο παράγοντας εκείνος που επιταχύνει τις εξελίξεις στην αγροτική οικονομία, μέσα από την καταστροφή των μικρών και μεσαίων κεφαλαίων, είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πριμοδοτεί εξόφθαλμα τις μεγάλες καπιταλιστικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις, ενώ οδηγεί στη συρρίκνωση και τον αφανισμό τους μικρότερους αγροτικούς κλήρους. Από κοντά έρχεται και το καπιταλιστικό κράτος με τη φορολογική πολιτική, οι προμηθευτές αγροτικών εφοδίων και μηχανημάτων, η ανυπαρξία πολιτικής προστασίας της εγχώριας αγροτικής πολιτικής, οι μεγάλες αλυσίδες στο χώρο του λιανικού εμπορίου, οι οποίες αγοράζουν τα αγροτικά εμπορεύματα σε εξευτελιστικές τιμές, για να αποτελειώσουν το κακό.

Η ανάλυση των στοιχείων του πίνακα

• Μεταξύ του 2000 και του 2010, η καλλιεργούμενη αγροτική γη μειώθηκε κατά 1,05 εκατ. στρέμματα, από 35,83 εκατ. στρέμματα το 2000 σε 34,77 εκατ. στρέμματα το 2010. Όπως προκύπτει από την επεξεργασία των στοιχείων, η μείωση της καλλιεργούμενης αγροτικής γης οφείλεται στην εγκατάλειψη των πολύ μικρών καλλιεργειών, προφανώς επειδή η εκμετάλλευση τους ήταν ζημιογόνα.
• Οι καλλιέργειες έως 250 στρέμματα εμφανίζουν συρρίκνωση, τόσο του αριθμού των απασχολούμενων νοικοκυριών, όσο και των καλλιεργούμενων στρεμμάτων. Ειδικότερα τα νοικοκυριά που καλλιεργούσαν έως 250 στρέμματα, μειώθηκαν από 798.069 το 2000 σε 693.304 το 2010. Απόλυτη μείωση 104.845 νοικοκυριά, ενώ ποσοστιαία η μείωση ανήλθε στο 13,2%. Η μεγαλύτερες μειώσεις παρατηρήθηκαν σε νοικοκυριά που καλλιεργούσαν έως 5 στρέμματα ( - 10.843), 10–20 στρέμματα ( - 17.237), 20–30 στρέμματα (- 18.092), 30–50 στρέμματα (- 24.585), 50–80 στρέμματα (- 16.357). Μικρότερες μειώσεις έχουμε σε όλη την κλίμακα των αγροτικών νοικοκυριών. Π.χ τα νοικοκυριά που καλλιεργούσαν 150–200 στρέμματα μειώθηκαν κατά 1.504 και αυτά που καλλιεργούσαν 200–250 στρέμματα κατά 233.
• Ο αριθμός των καλλιεργούμενων εκτάσεων ( έως 250 στρέμματα) μειώθηκε από 27,01 εκατ. στρέμματα το 2000 σε 23,08 εκατ. στρέμματα το 2010. Απόλυτη μείωση 4,08 εκατ. στρέμματα και ποσοστιαία 14,5%. Από τα 4,08 εκατ. στρέμματα, τα 1,9 εκατ. στρέμματα, άλλαξαν χέρια κα κατέληξαν σε μεγαλοαγρότες (καλλιεργητές με περισσότερα από 250 στρέμματα) και τα υπόλοιπα εγκαταλείφθηκαν, επειδή προφανώς η καλλιέργεια τους κρίθηκε ασύμφορη.

Η μεγαλύτερη μείωση εμφανίζεται στις καλλιέργειες των 50-80 στρεμμάτων (ένα (1) εκατομμύριο στρέμματα λιγότερα στη δεκαετία) και ακολουθούν με 925 χιλ. στρέμματα λιγότερα οι καλλιέργειες των 20–30 στρεμμάτων, 660 χιλ. λιγότερα στρέμματα οι καλλιέργειες των 100-150 στρεμμάτων κλπ.

Οι καλλιέργειες πάνω από 250 στρέμματα

Αύξηση, τόσο του αριθμού των κλήρων, όσο και των καλλιεργούμενων εκτάσεων, εμφανίζουν τη δεκαετία τα νοικοκυριά που έχουν στην ιδιοκτησία τους περισσότερα από 250 στρέμματα.

Εντυπωσιακές ωστόσο αλλαγές παρουσιάζουν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις των 500–1.000 στρεμμάτων. Την εξεταζόμενη περίοδο οι αγρότες που κατείχαν 500–1.000 στρέμματα αυξήθηκαν από 3.351 σε 5.477 (απόλυτη αύξηση 2.128 και ποσοστιαία 57,4%).

Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις της κατηγορίας αυτής αυξήθηκαν κατά 1,4 εκατ. στρέμματα ή κατά 63,6%!!! Από 2,2 εκατ. στρέμματα το 2000 σε 3,6 εκατ. στρέμματα το 2010.

Ακολουθεί η κατηγορία των πολύ μεγάλων αγροτών ( πάνω από 1.000 στρέμματα). Από 925 αγροτικά καπιταλιστικά νοικοκυριά το 2000, το 2010 ανήλθαν στα 1.498 ( αυξήθηκαν κατά 563 ή κατά 61,9%!!!). Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις των μεγάλων αγροτών καπιταλιστών, από 1,65 εκατ. στρέμματα το 2000, αυξήθηκαν στα 2,5 εκατ. στρέμματα το 2010. Εχουμε μια απόλυτη αύξηση κατά 850 χιλ. στρέμματα ή ποσοστιαία 51,5%!

Συνολικά τα μεγάλα αγροτικά νοικοκυριά με ιδιόκτητη γη πάνω από 250 στρέμματα, μεταξύ του 2000 και του 2010, αυξήθηκαν κατά 4.529: από 18.990 σε 23.519 ή κατά 23,8%.

Η καλλιεργούμενη γη των καπιταλιστικών αυτών νοικοκυριών την ίδια περίοδο αυξήθηκε κατά 2,9 εκατ. στρέμματα: από 8,8 εκατ. στρέμματα το 2000 σε 11,7 εκατ. στρέμματα το 2010 (ποσοστό αύξησης 32,5%).

Ορισμένες παρατηρήσεις

Και ο πιο κακόπιστος συνομιλητής, δεν μπορεί παρά να πειστεί από την ίδια την σκληρή πραγματικότητα, ότι για την φτωχή και μεσαία αγροτιά, τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα των πόλεων, την εργατική τάξη, τη μεγαλύτερη κοινωνική τάξη της ελληνικής κοινωνίας… Για τις κοινωνικές αυτές τάξεις και τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα, μέλλον μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει. Οσοι αγώνες και αν αναπτυχθούν, όσο μαζικοί και αν είναι οι αγώνες αυτοί, από τη στιγμή που δεν τίθεται το αίτημα της άμεσης και άνευ όρων αποδέσμευσης της Ελλάδας από την μεγάλη φυλακή που έχουν δημιουργήσει τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, η κατάσταση των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων, συνεχώς θα χειροτερεύει.

Ευρωπαϊκή Ένωση και διατήρηση της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, είτε πρόκειται για ιδιοκτησία αγροτών, είτε για ιδιοκτησία μικρομεσαίων, είναι πράγματα ασύμβατα. Έχει γίνει ευρύτερα κατανοητό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ευνοεί και ενισχύει την μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητή, τόσο το καλύτερο.

Το μέλλον της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, το μέλλον των φτωχών μικρομεσαίων στρωμάτων, είναι δίπλα στην εργατική τάξη. Η λύση στο σημερινό κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι η μεγάλη κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα προβλέπει την άμεση αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την κατάργηση των πολιτικών λιτότητας και των μνημονίων, τη λήψη άμεσων αντιμονοπωλιακών μέτρων, ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση για τη μεταφορά των βαρών στην αστική τάξη και την μεγάλη ακίνητη περιουσία, προστασία της εγχώριας παραγωγής, προώθηση προγράμματος εθνικοποίησης των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, των τραπεζών και των υποδομών της χώρας, θέσπιση του εργατικού ελέγχου.

Μόνο ένα τέτοιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα πάλης μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες και να κερδηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που θα αποτελέσει την ασπίδα για την προώθηση των αναγκαίων αντιμονοπωλιακών–αντιιμπεριαλιστικών αλλαγών και ανατροπών.

Οσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν είναι ώριμες σήμερα οι συνθήκες, ότι πρέπει πρώτα να κερδηθεί η πολιτική εξουσία (σοσιαλισμός) και μετά να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, υπάρχει ο σοβαρότατος κίνδυνος η ώρα αυτή να μην έρθει ποτέ, γιατί, αν συνεχιστεί η λεηλασία που ζει ο λαός τα τελευταία έξι χρόνια, σε λίγο καιρό η ελληνική επικράτεια θα γεμίσει πτώματα και σκελετούς.

Ασε που αν δεν βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ -κοντολογίς αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της πολύπλευρης εξάρτησης της χώρας από το δυτικό ιμπεριαλισμό– σοσιαλισμό δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ούτε στον αιώνα τον άπαντα.

Η πάλη για το σοσιαλισμό είναι στενά δεμένη με την πάλη για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Οσοι αμφισβητούν την σύνδεση και αλληλοδιαπλοκή των δύο μεγάλων αυτών στόχων πάλης, δεν πιστεύουν πραγματικά στο σοσιαλισμό και με τη στάση τους, δίνουν παράταση ζωής στο σάπιο και εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Πηγή