Εκατό μερόνυχτα σφαγής στη Ρουάντα

Το καλοκαίρι του 1994, προτού μπλέξω μ' όλα αυτά, είχα πάει διακοπές στην Ανάφη. Μόνος μου. Γιατί όταν είσαι μόνος σου, γνωρίζεις κόσμο.

Κατσούνι, Ανάφη (Indymedia)

Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, γνώρισα έναν περίεργο άνθρωπο, έναν γάλλο με υπερμετρωπικά γυαλιά και τεράστια γαλάζια γουρλωτά μάτια, συνεχώς στραμμένα στα αιδοία των γυμνιστριών που λιάζονταν στην αμμουδιά. Έλεγε πως ήταν πυρηνικός φυσικός και πως δούλευε σε κάποιο ινστιτούτο, και πως η κρίση στην Ρουάντα προκλήθηκε για τα κοιτάσματα ενός μετάλλου, του τανταλίου, που λιώνει στους τρεις χιλιάδες βαθμούς Κελσίου, και με το οποίο φτιάχνουμε κράματα υψηλής αντοχής στην θερμοκρασία, δηλαδή πυκνωτές. Χωρίς πυκνωτές δεν υπάρχουν υπολογιστές, κινητή τηλεφωνία και βηματοδότες, οπλικά συστήματα και διαστημική. Και το κυριότερο, χωρίς ταντάλιο δεν θα υπάρξει ασφαλής ατομική ενέργεια, τώρα που το πετρέλαιο τελειώνει. Οι μεγάλες συγκρούσεις του μέλλοντος, έλεγε, εκτός από το νερό θα είναι και για το ταντάλιο, κι' εκεί κάτω βρίσκεται το ογδόντα τοις εκατό των παγκοσμίων αποθεμάτων.
Δεν θυμάμαι αν ανέφερε ακριβώς το ορυκτό από το οποίο βγαίνει το ταντάλιο, τον κολομβοτανταλίτη ή αλλιώς κολτάνιο, αλλά τι σημασία έχει; Βέβαια, αν ήξερα πως οκτώ μήνες μετά θα βρισκόμουν στην Ρουάντα, θα έδινα περισσότερη προσοχή στα λόγια του.

Αλλά τότε, που μυαλό. Άλλωστε είχαμε εδώ τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, τα περί πυκνωτών και κραμάτων και ορυκτών τα άκουγα βερεσέ, έπληττα να τον ακούω, τα θεωρούσα όλα αυτά λίγο Τζων Λε Καρέ ανακατεμένο με επιστημονική φαντασία, είναι και ψωνισμένος ο λιγούρης, σκεφτόμουν. Κι' έκοψα τα πολλά-πολλά μαζί του με την χαρακτηριστική συγκατάβαση που δείχνουμε συνήθως στους κάπως ιδιόρρυθμους.


Μια γνωστή – άγνωστη ιστορία της εποχής μας…

Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τη γενοκτονία των Χούτου εναντίον των Τούτσι που άφησε πίσω της 800.000 νεκρούς

Στη διάρκεια της τρίμηνης σφαγής στη Ρουάντα χιλιάδες Τούτσι προσπάθησαν να καταφύγουν σε γειτονικές χώρες αλλά πολλοί δεν τα κατάφεραν

Εβδομάδα μνήμης για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της γενοκτονίας της Ρουάντα ξεκινά στη χώρα. Η 20ή μαύρη επέτειος της σφαγής, που διήρκεσε 100 ημέρες και άφησε πίσω της περίπου 800.000 νεκρούς, συνιστά μια ανατριχιαστική υπενθύμιση για τη σημασία της εθνικής συμφιλίωσης στην αφρικανική χώρα.

 

…Η γενοκτονία των Τούτσι που ξεκίνησε στις 6 Απριλίου, 1994 δεν ηταν μια ξαφνική πυρκαγιά, είχε μεθοδικά προγραμματιστεί από τον Ζυβενάλ Χαμπυαριμανά και τους Χούτου.
Η επίθεση εναντίον του στις 6 Απριλίου του 1994 ήταν τo έναυσμα, αλλά και το σήμα έναρξης, όπου, Προεδρική Φρουρά και παραστρατιωτικές ομάδες Χούτου αρχίζουν τις σφαγές των Τούτσι στο Κιγκάλι που σε εκατό μέρες θα δημιουργήσουν 800.000 με 1 εκατομμύριο θύματα.
… είναι μόνο μια «στιγμή» μιας μακράς διαδικασίας, η όποια άρχισε αρκετά χρόνια πριν, που θα την λέγαμε «οικοδόμηση» της γενοκτονίας.
Η γενοκτονία δεν ήταν μια σφαγή που προκαλείται ξαφνικά από θυμωμένος ανθρώπους Χούτου μετά τη δολοφονία του προέδρου τους, ένα «σύνηθες» είδος μιάς «μίνι» εθνοτικής σφαγής, όπως ήθελαν να πιστεύουν πολλοί δυτικοί πολιτικοί που έχουν και μεγάλο μέρος εύθυνης (Γάλλοι)…
Είναι, ως συνήθως, αποτέλεσμα προσεκτικής σκέψης και σχεδιασμού που εφαρμόστηκε από το καθεστώς Χαμπυαριμανά…
Πράγμα που θέτει άμεσα το ζήτημα του ρόλου των εμπλεκόμενων μερών και ιδιαίτερα της Γαλλίας, η οποία από το 1990 συνέχισε να υποστηρίζει, να εξοπλίζει και να εκπαιδεύει τους μελλοντικούς σφαγείς. Έφτασε δε μέχρι και να πολεμήσει στο πλευρό τους (το 1992 και το 1993) εναντίον των ανταρτών Τούτσι του Πατριωτικού Μετὠπου της Ρουάντα (RPF) υπό την ηγεσία του Πολ Καγκαμέ. Έως και 1.000 Γάλλοι στρατιώτες έιχαν αναπτυχθεί στη Ρουάντα στις αρχές του 1990 .
Η έκταση της συμμετοχής του γαλλικού στρατού στο δικτατορικό καθεστώς Χαμπυαριμανά είναι μεγάλη… Παροχή εξοπλισμού, κατάρτιση, δημιουργία χωροφυλακής – η οποία χωροφυλακή στη συνέχεια θα είναι το «δίκτυο» που θα κατευθύνει τον πληθυσμού και την κινητοποίηση του ενώ παράλληλα θα συμμετέχει στις σφαγές – ειδικές αποστολές, παροχή «τεχνικής βοήθειας» κατά τις φάσεις της μάχης : από το 1990, ο γαλλικός στρατός αναλαμβάνει όλο και περοσσότερο να σώσει ένα «σύστημα» που παραλλήλα δημιουργούσε τις δομές για τη μελλοντική γενοκτονία.
Η Γαλλία δεν μπορεί να αγνοούσε αυτό που έμελλε γενέσθαι. Ήδη από το 1990, υπήρχαν προειδοποιήσεις, προέρχονται από το στρατό, την υπηρεσία κατασκοπίας (DGSE) τους διπλωμάτες και της ΜΚΟ. Οι προειδοποιήσεις είναι όλο και πιο λεπτομερείς…
για παράδειγμα, η μαζική αγορά μαχαιριών (μανσέτες) από την Κίνα…
Το 1993, σε μια έκθεση από τη Διεθνή Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH), με τρεις άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις τεκμηριώνεται απόλυτα η σφαγή του 1992, η πρώτη πράξη της γενοκτονίας…
Ο Φρανσουά Μιτεράν ο γιος του Ζαν-Κριστόφ Μιτεράν , ο Υμπέρ Βεντρίν, ο Εντουάρ Μπαλλαντύρ, ο Φρανσουά Λεοτάρ, ο Αλαίν Ζυπέ και ο επικεφαλής του γραφείου του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, το προσωπικό του στρατού, είναι οι «παίχτες» του παιχνιδιού που λέγεται Françafrique…
Ολοι αυτοί επέμεναν στην υποστήριξή τους εγκληματικόυ αυτού καθεστώτος…
Ένας μόνο άνθρωπος αποστασιοποιείται: ο Πιέρ Ζοξ, υπουργός Άμυνας πριν από το 1993… 
Περισσότερα  εδώ και εδώ