Του Μιχάλη Μιχελή
Και μια που κάνουμε τον απολογισμό των γεγονότων της χρονιάς, ας γράψουμε δυό λόγια και για τους δικούς μας ήρωες. Ας κρατήσουμε μια στιγμή περισυλλογής, για όλους εκείνους της παγκόσμιας οικολογικής οικογένειας, που χάθηκαν το 2013 προασπιζόμενοι την ιδεολογική τους αξιοπρέπεια. Δεν παραλείπουμε στη συγκεκριμένη αναφορά τους ανώνυμους ήρωες των πολέμων και των τρομοκρατικών επιθέσεων, που χάθηκαν στον άνισο αγώνα τους με την καθεστωτική βία και την διοικητική αυθαιρεσία. Δεν ξεχνούμε τους αυτόχθονες της Ονδούρας, της Βραζιλίας και της αφρικανικής ηπείρου, που δολοφονήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις, όταν διαμαρτυρόμενοι βρέθηκαν άοπλοι μπρος στις δυνάμεις καταστολής. Δεν λησμονούμε την αδικία του χθες, όπου κι αν μέστωσε. Δεν παραλείπουμε να μνημονεύσουμε τους δικούς μας αδικοχαμένους της κρίσης. Τους απελπισμένους αυτόχειρες, τα θύματα από την προσπάθεια να ζεσταθούν, εκείνους που χάθηκαν σε θάλασσες και σε στεριές, γιατί ως μετανάστες κυνήγησαν απελπισμένα την τύχη τους, προς τις χώρες της ευημερίας. Για όλους αυτούς, η μνήμη μας θα είναι παντοτινή. Η κάθε προσωπική απώλεια, το κόψιμο του νήματος της ζωής από την ατυχία της αρρώστιας, μέχρι τη δολοφονία (μ’ έμμεσο ή άμεσο τρόπο), είναι ουσιαστικά ο πυρήνας σκέψης του πολιτικού εναλλακτικού λόγου. Θα πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για κείνον/η που η φωνή του/της χάθηκε (ή δεν ακούγεται), να κονταροχτυπιόμαστε συνεχώς μ όλους εκείνους που φτιάχνουν, τον προσωπικό τους καριερισμό, πάνω στις τύχες του κόσμου και του περιβάλλοντος που υποφέρει.
- Jun Lontok (Φιλιππίνες). Στις 6 Ιανουαρίου του 2013, δολοφονήθηκε σ’ ενέδρα που του είχε στήσει η μυστική αστυνομία. Ο 42χρονος Lontok (συνημμένη φωτογραφία#1), πήγε να υποστηρίξει τον φίλο του Vic Siman, που κατηγορείτο ότι έβαζε σιδηρόβεργες- εμπόδια, για ν’ αποτρέψει την κοπή των δένδρων dignum (τοπικό σκληρό ξύλο, μοναδικό στο είδος του, που συναντάται στο ιερό βουνό Banahaw, της νήσου Λουζόν). Η δολοφονία του Lontok, ήταν η 13η στη σειρά της αποκαλούμενης «σφαγής στην Ατιμόναν» (τοπική αστυνομία, μαφιόζοι και πολιτευτές, ένας εσμός συμφερόντων, που έχουν σκοπό την εμπορευματοποίηση της φύσης, με μια σειρά δολοφονικών ενεργειών, επιχειρούν να κάμψουν τις οικολογικές ευαισθησίες, στην επαρχία Ατιμονάν 170 χι. νότια της Μανίλα).
- Cícero Guedes (Βραζιλία). Ο 43χρονος Κικέρων (συνημμένη φωτογραφία#2), βραβευμένος το 1991 («Right Livelihood»), για το άοκνο έργο του στην προστασία των ακτημόνων αγροτών, δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση στις 25 Ιανουαρίου 2013, στα προάστια του Ρίο ντε Τζανέιρο. Συντόνιζε τις συνεταιριστικές προσπάθειες «καλλιέργειας ΜST» των αγροτών (3.500 στρέμματα) στη βάση ενός εναλλακτικού δίκαιου και βιώσιμου εμπορίου (Via Campesina). Ας σημειωθεί, ότι το εν λόγω συνεταιριστικό σύστημα, τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί παγκοσμίως σε 17 εκατομ. στρέμματα γης (όσο δηλαδή η έκταση της Ουρουγουάης) κι αποτελεί τον υπ’ αριθμόν πρώτο εχθρό των πολυεθνικών, που επιχειρούν το λεγόμενο «Land Grabbing» (τη δέσμευση εκατομμυρίων εκτάσεων, για την παραγωγή τροφίμων, κρέατος, λουλουδιών και βιοκαυσίμων).
- Prajob Nao-opas (Thailand). Δολοφονήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2013 (στην επαρχία Chacheongsao), για τον αγώνα που έδινε με την οργάνωσή «PADETC» (συνημμένη φωτογραφία#3), εναντίον της εναπόθεσης των τοξικών αποβλήτων. Ήταν ο 30ος δολοφονημένος ακτιβιστής στην Ταϊλάνδη από το 2001, που θυσιάστηκε στο βωμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της περιβαλλοντικής προστασίας.
- Paraveen Rehman (Πακιστάν). Ο «φύλακας άγγελος» (όπως την αποκαλούν) των φτωχογειτονιών του Καράτσι, η προστάτης του περιβάλλοντος και της γυναικείας αξιοπρέπειας (σε μια χώρα που η γυναίκα είναι υποδεέστερο πλάσμα). Η 56χρονη Ραχμάν (συνημμένη φωτογραφία#4), δολοφονήθηκε από την τοπική μαφία στις 23 Μαρτίου 2013, στην παραγκούπολη «Οράνγκι» (την μεγαλύτερη της Ασίας), που κατοικείται από ένα εκατομ. ανθρώπους.
- Mikhail Beketov (Ρωσία). Δημοσιογράφος (συνημμένη φωτογραφία#5), που κάλυπτε τα θέματα περιβάλλοντος, πέθανε στις 8 Απριλίου 2013, μετά από μια μακρόχρονη περιπέτεια της υγείας του, που ξεκίνησε από το 2008. Ακτιβιστής για την προστασία της φύσης, τα είχε βάλλει με την τοπική αυτοδιοίκηση, στο προάστιο Κίμκι της Μόσχας. Αυτό εξόργισε την τοπική μαφία, που του επιτέθηκε έξω από το σπίτι του, κτυπώντας τον μέχρι αναισθησίας με μπαστούνια. Φεύγοντας οι δράστες σκότωσαν το σκύλο του και πυρπόλησαν το αυτοκίνητό του. Για δυό μέρες κείτονταν αιμόφυρτος στο χιονισμένο δρόμο, μέχρι που τον πήραν χαμπάρι οι γείτονες. Ακρωτηριάστηκε κι έζησε σε κώμα για μήνες. Τελικά πέντε χρόνια μετά, κατόρθωσε να συνέλθει και κάπως άρχισε να επαναφέρεται στη ζωή, αφού αποκαταστάθηκε μερικώς κι η ομιλία του. Όμως οι εσωτερικές πληγές του (του είχαν κάνει τραχειοτομή), τελικά απέβησαν μοιραίες. Προσπαθώντας να καταπιεί, πνίγηκε στα 55του χρόνια.
- Mauro Pio Peña (Περού). Δολοφονήθηκε στις 27 Μαΐου 2013, από πληρωμένους μπράβους των επιχειρηματιών που εκμεταλλεύονται την τροπική ξυλεία. Ο 57χρονος Πίο Πένια (συνημμένη φωτογραφία #6), ήταν επικεφαλής των ιθαγενών Ασανίνκα της Αμαζονίας. Πάνω από 150 ακτιβιστές έχουν σκοτωθεί στο Περού από το 2001, για τον αγώνα τους εναντίον των εξορύξεων, την προστασία των οικοσυστημάτων και του πόσιμου νερού. Ας θυμηθούμε ξανά μεταξύ όλων αυτών, τους Godofredo Garcia, Remberto Melanio Herrera, Edmundo Becerra (έχω αναφερθεί στο παρελθόν).
- Jairo Mora Sandoval (Κόστα Ρίκα). Στην προσπάθειά του να προστατεύσει τ’ αυγά των θαλασσίων χελωνών, απήχθει (τη νύχτα της 30ης Μαΐου του 2013) μαζί με 4 γυναίκες εθελόντριες, από μια ομάδα κουκουλοφόρων, στην παραλία Λιμόν (στη θάλασσα της Καραϊβικής), εκεί που η ωοτοκία των χελωνών, είναι το κέντρο αντιπαράθεσης μεταξύ των λαθρεμπόρων και των οικολόγων. Τελικά οι απαχθείσες γυναίκες κατόρθωσαν να δραπετεύσουν, κατήγγειλαν το γεγονός και στις έρευνες που επακολούθησαν, βρήκαν το σώμα του άτυχου ακτιβιστή, κτυπημένο με θανατηφόρα τραύματα στο κεφάλι. Ο 26χρονος βιολόγος Χάιρο Mόρα (συνημμένη φωτογραφία#7), ήταν μέλος της περιβαλλοντικής δράσης «WIDECAST», που συντονίζει τις προσπάθειες προστασίας των παραλιών ωοτοκίας των χελωνών, σε όλη την Κεντρική Αμερική. Στην Κόστα Ρίκα, το εμπόριο των αυγών της θαλάσσιας χελώνας απαγορεύεται. Όμως οι ντόπιοι πιστεύουν, ότι τα συγκεκριμένα αυγά βοηθούν στις σεξουαλικές ικανότητες, για αυτό και στην μαύρη αγορά το συγκεκριμένο αφροδισιακό προϊόν έχει πολύ υψηλή τιμή, ισάξια των ναρκωτικών. Τ’ αυγά λοιπόν της θαλάσσιας χελώνας αποτελούν κομμάτι των δραστηριοτήτων του διεθνούς κυκλώματος διακίνησης των ναρκωτικών.
- Celso Rodriguez (Βραζιλία). Ο εν λόγω 42χρονος ιθαγενής «Γκουαρανί» ακτιβιστής, δολοφονήθηκε στις 12 Ιουνίου 2013 στη Νότια Βραζιλία (Paraguassú). Εκεί διεξάγεται μεγάλη μάχη των ιθαγενών, για να επανακτήσουν τα πατρογονικά εδάφη από τους κτηνοτρόφους που λεηλατούν τη φύση, για να την μετατρέψουν σ’ εκτεταμένα βοσκοτόπια. Στο Μάτο Γκόσο ντο Σούλ, η βία έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, όπως αποτυπώνονται και στο συγκεκριμένο βίντεο
, που δείχνει το αίσχος της λεγόμενης καπιταλιστικής «πράσινης ανάπτυξης». Ο Σέλσο Ροντρίγκες (συνημμένη φωτογραφία #8), ήταν υπό διαρκείς απειλές για τη ζωή του, μια και πρωτοστατούσε στον αγώνα εναντίον του αλκοολισμού και των ναρκωτικών (που πλήττει τους Γκουαρανί), θεωρώντας ότι με αυτό τον ανεπίτρεπτο τρόπο, διασπούν οι μεγαλοκαλλιεργητές το κίνημα αντίστασης. Στην Αρόγιο Κόρα, οι ιθαγενείος έχουν οργανώσει συνεταιριστική παραγωγή και την εντάσσουν στα πλαίσια του fair trade. Αυτό το σχέδιο συναντά πολλά εμπόδια, ενώ με τους εκβιασμούς και τις δολοφονικές απόπειρες οι γαιοκτήμονες που θίγονται, επιδιώκουν να κάμψουν το φρόνημα των αυτοχθόνων.
- Igor Sapatov (Ρωσία). Ο ακτιβιστής που έδωσε τη ζωή του για την προστασία του περιβάλλοντος της ιδιαίτερης πατρίδας του, δολοφονήθηκε στο η περιοχή του Καζάν, στις 23 Ιουλίου του 2013. Ήταν υπέρμαχος της διατήρησης των τοπικών σπόρων και εναντίον της εκμετάλλευσης των κτημάτων, που σπεκουλάρονται από τις κατασκευαστικές εταιρίες για να οικοδομηθούν. Πριν δολοφονήσουν τον Ιγκόρ (συνημμένη φωτογραφία#9), τον είχαν απειλήσει πολλές φορές, του είχαν κάψει το σπίτι, είχαν επιχειρήσει να τον μαχαιρώσουν και του είχαν στείλει προειδοποιητικά σφαίρες σε φάκελο.
- Noé Salomón Vázquez Ortiz (Μεξικό). Αγωνιστής εναντίον των υδροηλεκτρικών φραγμάτων, δολοφονήθηκε στις 2 Αυγούστου, μια μόλις μέρα μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση και εκδήλωση που οργάνωσε με το κίνημα «MAPDER», εναντίον των φραγμάτων «El Naranjal» και «Bandera Blanca», στους ορεινούς όγκους της περιοχής του Βέρακρουζ (στο Νότιο Μεξικό). Το πτώμα του βρέθηκε με τα πόδια και τα χέρια δεμένα και με βαθιά τομή μαχαιριού στο λαιμό. Ο 30χρονος οικοδόμος και ζωγράφος τοίχων (murals) Νώε Ορτίζ (συνημμένη φωτογραφία #10) ήταν ενεργό μέλος της οργάνωσης «Πράσινη Άμυνα».
- Gonzalo Alonso Hernandez (Ισπανία). Δολοφονήθηκε στις 5 Αυγούστου του 2013. Το πτώμα του βρέθηκε κοντά σ’ ένα καταρράκτη, στο εθνικό πάρκο Cunhambebe της πολιτείας του Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Ζούσε με την γυναίκα του εδώ και 10 χρόνια στη Βραζιλία ο 48χρονος βιολόγος Χερνάντεζ (συνημμένη φωτογραφία #11), παθιασμένος ακτιβιστής για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, έδινε συνεχείς αγώνες εναντίον εκείνων που επιβουλεύονταν τη πανίδα του φυσικού πάρκου, που έμελε να είναι και ο μοιραίος τόπος που άφησε την τελευταία του πνοή. Οι δολοφόνοι τον βασάνισαν, τον εκτέλεσαν και στη συνέχεια τον έριξαν στα νερά. Επαγγελματικά μέχρι το 2005 απασχολούνταν ως διευθυντής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας στο Ρίο. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την φύση της Βραζιλίας, τον οδήγησε σε παραίτηση, για να ενταχθεί στη συνέχεια εθελοντής στην περιβαλλοντική οργάνωση «Terra». Συνήθιζε να τριγυρνά στα βουνά για να βοηθήσει τραυματισμένα ζώα, να τ’ απελευθερώσει από παγίδες και να συμβουλεύει τους αγρότες, στο πώς θ’ αποκτήσουν περιβαλλοντική συνείδηση. Γι αυτό κι είχε γίνει στόχος από λαθροκυνηγούς. Δεν τον πτοούσαν οι απειλές, παρά τις συμβουλές της γυναίκας του να τα παρατήσει. Τελικά βρέθηκε εγκλωβισμένος στο σπίτι του στην εξοχή. (Η γυναίκα του έλλειπε γιατί εργάζονταν στο Ρίο για να συντηρηθούν). Εκεί λοιπόν μόνος έδωσε μάχη με τους δολοφόνους του, μια και οι κηλίδες αίματος το επιβεβαιώνουν, ενώ το τηλέφωνο και το ηλεκτρικό ήταν κομμένο.
- Pedro César García Moreno (Κολομβία). Ο αγώνας του εναντίον των ορυχείων χρυσού «La Colossa» ήταν η αιτία της δολοφονίας του στις 2 Νοεμβρίου 2013. Η εταιρεία AngloGold Ashanti, δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Μορένο (συνημμένη φωτογραφία #12) ως πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου του παραπλήσιου χωριού Ελ Καχιόν και μέλος της περιβαλλοντικής κοινωνικής οργάνωσης «Conciencia Campesina», είχε πείσει τους αγρότες να μην πουλούν τα κτήματά τους στην εξορυκτική εταιρεία. Από το 2006 που εμφανίστηκε στα υψίπεδα της αγροτικής περιοχής Τολίμπα (150 χιλ. δυτικά της Μποκοτά), η νοτιαφρικανικών συμφερόντων εν λόγω εταιρεία (για να κάνει ανοικτή εξόρυξη σε μια περιοχή γεωργικής σπουδαιότητας), δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα από τη λειτουργία του ορυχείου της «La Colosa», αφού οι έντονες βροχοπτώσεις και οι κατολισθήσεις έσπρωξαν τις χωματουργικές εναποθέσεις (από το ορυχείο) προς τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις που αχρηστεύθηκαν. Οι δρόμοι καταστράφηκαν, ενώ τα χωριά υπέστησαν μεγάλες ζημιές από τις λάσπες. Οι πηγές νερού μολύνθηκαν από το κυάνιο και πέθαιναν ζώα. Ο κυβερνήτης της περιοχής αρνήθηκε τη συνέχιση των εργασιών. Η εταιρεία αντέδρασε νομικά, αλλά επειδή δεν έβγαζε άκρη, άρχισε τους εκβιασμούς στους αγρότες ζητώντας να υπογράψουν ότι συμφωνούν να συνεχιστούν οι εργασίες, μια και η επιχείρηση έδινε θέσεις εργασίας με έξτρα μπόνους. Τελικά ούτε αυτό το μέτρο δελέασε τις αντιδράσεις των αγροτών κι έτσι άρχισαν οι τραμπουκισμοί. Η AngloGold Ashanti, που είναι η τρίτη παγκόσμια δύναμη στις εξορύξεις χρυσού, χρησιμοποιεί παραστρατιωτικές ομάδες, για να εκφοβίσουν τις κοινότητες.
Λίγες μέρες νωρίτερα από τη δολοφονία του Μορένο, είχε δολοφονηθεί στις αρχές Οκτωβρίου η ακτιβίστρια Adelinda Gómez Gaviria (συνημμένη φωτογραφία #13) μπροστά στον 16χρονο γιό της, που τραυματίστηκε βαριά.
Και δυό ακόμη λόγια: Στο κόσμο τον άλλο, πέρα από το δικό μας, η Οικολογία δίνει αγώνες επιβίωσης, κόντρα στη βία και στην αμάθεια.
Στην Ευρώπη η Οικολογία (ως πολιτική και προοπτική), αναζητά μια ευοίωνη πορεία μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, που κυριαρχεί πολύ περισσότερο ο λόγος και πολύ λιγότερο το πάθος.
Χανόμαστε στις λεπτομέρειες κι έτσι μπουρδουκλώνουμε τον προσανατολισμό μας (σε τούτη την κοινή πορεία), που ως όραμα έχει τον λυτρωμό από τα δεσμά της πλεονεξίας.
Εκεί στον κόσμο των αναπτυσσόμενων οι Οικολόγοι μάχονται. Στο δικό μας διαμαρτυρόμαστε. Κι εκεί ακριβώς είναι που χωρίζει η πολιτική από τη δράση. Ο κομφορμισμός από το ριζοσπαστισμό. Γίναμε κομματικός μηχανισμός, περισσότερο του δέοντος. Γι αυτό και τσακωνόμαστε.
Καλή χρονιά
Μιχάλης Μιχελής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...