μετανάστευση, μετανάστες και ο επαναστατικός προλεταριακός αγώνας

Αφορμή για να ξαναπιάσω το ακανθώδες θέμα της μετανάστευσης στάθηκαν οι δολοφονίες των μεταναστών τόσο στην Λαμπεντούζα της Ιταλίας, όσο και στην δική μας Λευκάδα. Δολοφονίες που ηθικός αυτουργός είναι  η «Ευρώπη- φρούριο», με την πολιτική των «κλειστών συνόρων» για τους ανθρώπους, μα και  με την πολιτική των  «ανοικτών συνόρων» για τους ανθρώπους-εμπορεύματα, όπως και τα αγαθά- εμπορεύματα και την συσσωρευμένη νεκρή εργασία ως κεφάλαιο. Στο παρελθόν με πολεμικό ύφος έχω ενασχοληθεί με το θέμα(http://argiros.net/?p=2337) και δεν έχω αλλάξει ριζικά θέση, απεναντίας έχω πειστεί ακόμη περισσότερο για την ορθότητα της άποψης μου. Μια ενδιαφέρουσα αντίστοιχη συζήτηση έγινε και στο https://www.facebook.com/dargiros/posts/10152008894164106?comment_id=28363904&offset=0&total_comments=34&notif_t=feed_comment
Δεν θα ασχοληθώ με την στάση και την θέση της παρακμάζουσας καπιταλιστικής ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας που τόσο με την μορφή των εταιριών- κρατών, των  ανολοκλήρωτων ολοκληρώσεων ή των εθνικών κρατών κτίζουν παντού τείχη ανάμεσα στο τεράστιο πλούτο και την απερίγραπτη φτώχεια, διαμορφώνοντας πολλαπλούς κόσμους διευρυμένης φτώχειας ακόμη και μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Την ίδια στιγμή εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ακόμη και με την μορφή αστυνομικών επιχειρήσεων, ανά τον κόσμο, για να ελέγξουν τις ροές ενεργείας και φυσικών πόρων. Με αποτέλεσμα να αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς τα μεταναστευτικά ρεύματα προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Θα μιλήσω για την στάση της αριστεράς απέναντι στο ζήτημα και για την στάση που κρατάει για την έννοια της μετανάστευσης. Η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς καταδικάζει την μετανάστευση, υπερασπίζοντας τα  δικαιώματα των μεταναστών. Πρόκειται για μια χαμηλότατου επιπέδου, χριστιανική φιλανθρωπική αντιμετώπιση, με βάση τον οίκτο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων κινείται και δρα με την αίσθηση ενός αστικού φιλανθρωπισμού.
Κάποιοι άλλοι με ένα «ταξικίστικο» κριτήριο την καταδικάζουν  με το επιχείρημα να έμειναν στην πατρίδα τους, να αγωνίζονταν για την καλυτέρευση της ζωής τους.  Λες και αν μαίνεται ο πόλεμος, η φτώχεια, η δίψα  και η πείνα είναι εύκολο να μείνεις να πολεμήσεις.
Κάποιοι άλλοι δε, είτε από μια φιλανθρωπική οπτική, είτε από ένα αστικό κοσμοπολιτισμό την αποδέχονται, μένοντας όμως προσκολλημένοι  στο ορίζοντα της καθολικής καπιταλιστικής ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης.
Αλλά πολύ μακριά- και η μια και η άλλη στάση- από μια οντολογικοποιημένη κομμουνιστική αντίληψη που στηρίζεται στο παγκόσμιο πολιτισμό/κοινότητα των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Προσωπικά δεν καταδικάζω την μετανάστευση ως αντιδραστική. Πιστεύοντας βαθιά στην διαλεκτική της ιστορίας, έχει αποδειχτεί πως ανεξάρτητα των προβλημάτων  που επιφέρει, η εν πολλοίς αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών, στο βάθος του ιστορικού χρόνου λειτουργεί παραγωγικά και επιφέρει ή οδηγεί σε προοδευτικού τύπου ιστορικές αλλαγές.  Ναι είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς στο ζήτημα της μετανάστευσης, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, όπως λόγου χάρη στο ζήτημα της τεχνολογίας, μια χεγκελιανού τύπου «πονηρία της ιστορίας».
Θα μου πείτε, είναι δυνατόν σε αυτήν την φάση της καπιταλιστικής παρακμής να λειτουργήσει ως «πονηρία της ιστορίας» η μετανάστευση εκατομμυρίων μεταναστών στην δύση και ειδικά στην Ευρώπη, την στιγμή που εκατομμύρια Ευρωπαίων προλεταροποιούνται, η τριτοκοσμίζουν ;;
Δεν είμαι μεταφυσικός ιδεαλιστής, αποτελεί στοίχημα για την αριστερά και το επαναστατικό κίνημα τόσο στην περίπτωση της μετανάστευσης, των μεταναστών, όσο και σε αυτό της ανεργίας- προλεταριοποίησης ή στο ζήτημα της τεχνολογίας, να λειτουργήσει προοδευτικά, ανατρεπτικά,  στην γραμμή της προλεταριακής κομμουνιστικής επαναστατικής ενότητας και όχι διασπαστικά μεταξύ των προλεταριακών υποκειμένων ή εκφοβιστικά απέναντι στο διαφορετικό που τελικά ενισχύει τον ρατσισμό και τον φασισμό.
Ας τα πιάσουμε από μια άλλη οπτική, από μια Σπινοζική οπτική: Είτε στο επίπεδο του ατόμου, είτε στο επίπεδο της συλλογικότητας κύριο μέλημα του σώματος είναι «να εμμείνει στο είναι του», δηλαδή να πραγματώσει τις επιθυμίες του, έτσι ώστε να νιώθει δυνατός και χαρούμενος. Και δυνατός και χαρούμενος νιώθει όταν όλα τα επιμέρους μέρη, όλες οι υποστάσεις του, είναι εξίσου δυνατές και χαρούμενες, άρα έχουν ίσο μερίδιο  στην ευθύνη και στην ικανοποίηση. Και αυτό δεν ισχύει αν το σώμα είναι διχασμένο και διασπασμένο και ούτε αν ένα τμήμα καρπώνεται την πλειοψηφία του παραγόμενου πλούτου ενώ κάποιο ελάχιστα ή τίποτε. Και αυτό συμβαίνει σήμερα και αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε, όλα τα σώματα και οι υποστάσεις μαζί.
Κατά συνέπεια η αριστερά
Α) πρέπει να  παραδεχτεί πως η μετανάστευση και όχι η προσφυγοποίηση είναι μια διαδικασία που έχει παρελθόν, έχει παρόν και θα έχει και μέλλον, ανεξάρτητου των αιτίων. Μια διαδικασία που επέδρασε προοδευτικά διότι  διαφορετικοί πολιτισμοί συναντήθηκαν, μπασταρδεύτηκαν και έφτιαξαν κάτι νέο. Άρα πρέπει να καταπολεμάμε τις αιτίες που οδηγούν τον κόσμο να γίνουν πρόσφυγες ή μετανάστες ενώ δεν το θέλουν. Αυτό με την σειρά του δεν συνεπάγεται πως προπαγανδίζουμε την μετανάστευση ως λύση και ως έξοδο στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, εκτός και αν επρόκειτο για μεγάλη ανάγκη, ανάγκη ζωής και θανάτου..
Β) αντιμετωπίζουμε τις διαφορετικές υποδιαιρέσεις  του προλεταριάτου- οι μετανάστες είναι μια από αυτές- ως τμήματα μιας ενιαίας ταυτότητας- κοινότητας. Της προλεταριακής κοινότητας, της παγκόσμιας προλεταριακής ταυτότητας- κοινότητας, της συνειδητής προλεταριακής κοινότητας και όχι της εργατικής τάξης ως  προϊόν εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Έτσι η διεκδίκηση για σύνορα ανοικτά για τους εργάτες, για  ΙΣΑ πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν τίθεται για λόγους ανθρωπιστικούς, ούτε είναι ένα παζάρεμα προς καπιταλιστικό κράτος ή το ευρωενωσιακό υπερκράτος. Είναι  ταξικά,  μεταβατικά αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της αριστεράς που μόνο εν μέρει μπορεί να ικανοποιηθεί από ένα επαναστατικό κίνημα στα πλαίσια των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Η πλήρη ικανοποίηση τους  θα γίνει εφικτή από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα πάρει την εξουσία από τους αστούς και εφόσον έχει γκρεμίσει το αστικό κράτος. Οικοδομώντας ένα εργατικό αντικράτος που θα στοχεύει στην γρήγορη κατάργηση του με την οικοδόμηση μιας αυτοδιοίκησης των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.
Και ας μην μπαίνει το άθλιο και ηλίθιο  ερώτημα πόσους μετανάστες μπορούμε να αντέξουμε;;; Το ελληνικό ΑΕΠ, εν μέσω κρίσης, και όχι ανάπτυξης ή ενός άλλου τύπου ανάπτυξης, αναλογεί στα 11000000 πληθυσμό σε ετήσιο εισόδημα 10000 ευρώ, με 505 κεφαλαιοκράτες να καρπώνονται το 60% του ΑΕΠ..!!!!! Με άλλα λόγια φτάνει μια άλλου τύπου ανάπτυξη, μια ριζική αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου,  για να επιβιώσουν αξιοπρεπώς Έλληνες και ξένοι εργάτες.
Γ) Τι γίνεται όμως μέχρι να πάρει το συνειδητό προλεταριάτο την εξουσία;; Μα αγωνίζονται Έλληνες και μετανάστες μέσα από τα συνδικάτα και τα άλλα όργανα εργατικής πολιτικής για ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, για ιθαγένεια, για κατάργηση του Δουβλίνου 2, για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και διαμονής. Δημιουργώντας από τα σήμερα προπλάσματα και  δομές μιας μαχόμενης εργατικής αντιεξουσίας.  Και ένα καινοτόμο διεθνιστικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κόμμα και διεθνή  με βάση τον απελευθερωτικό κομμουνιστικό πολιτισμό των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών και όχι απλώς της εργατικής δημοκρατίας και σαφέστατα όχι του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αλλά μόνο που αυτό είναι ένα άλλο εξίσου  μεγάλο ζήτημα.
Δημήτρης Αργυρός