6 Ιουλ 2013

Βοναπαρτιστικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο!

Μια πλήρης πολιτική ανάλυση για την αιγυπτιακή επανάσταση από την αρχή της το 2011 μέχρι και σήμερα
   Του SungurSavran ( γ.γ. του DIP, επαναστατικού κόμματος εργαζομένων Τουρκίας, τουρκικού τμήματος της γραμματείας για την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς )
   Στην Αίγυπτο, η μάχη για την εξουσία ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα ίσης σχεδόν δυναμικής οδήγησε στην οργάνωση βοναπαρτιστικού πραξικοπήματος από το στρατό. Δεν είναι μόνο το πρόσφατο επεισόδιο της άνευ προηγουμένου συσσώρευσης πληθών κατά εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους στις 30 Ιουνίου που ώθησε το στρατό να κάνει την κίνησή του. Αυτός ο αγώνας μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της κυβέρνησης του τώρα έκπτωτου πρόεδρου Mohammed Morsi, αφενός, και της αντιπολίτευσης, εκπροσωπούμενη από τον Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας, και πιο πρόσφατα από το κίνημα Tamerod (Rebel), από την άλλη, βρίσκεται  σε εξέλιξη από το τον περασμένο Νοέμβριο. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το τρίτο κύμα των θεαματικών διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια κύκλου της αιγυπτιακής επανάστασης που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Νοέμβριο. Ήταν το Νοέμβριο, στον απόηχο του λεγόμενου συνταγματικού διατάγματος του Morsi, όταν η αντιπολίτευση άρχισε να αμφισβητεί τη νομιμότητα του προέδρου. Αυτό το πρώτο κύμα εξασθένησε, ως αποτέλεσμα της εκλογικής ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε από το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα που ορίστηκε για τις 15 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια, κατά τη δεύτερη επέτειο της επανάστασης (οι Αιγύπτιοι έχουν σηματοδοτήσει τις 25 Ιανουαρίου, ως ημερομηνία έναρξη της επανάστασης,), άρχισε ένα άλλο κύμα που κράτησε σχεδόν για ένα μήνα. Οι τεράστιες διαδηλώσεις της 30ης Ιουνίου και έπειτα, αποτελούν το τρίτο κύμα. Η μοναδικότητα των διαδηλώσεων της 30ης  Ιουνίου έγκειται στο γεγονός ότι, τουλάχιστον στο Κάιρο, τα πλήθη ήταν απλά πάρα πολύ μεγάλα για να συγκριθούν με οτιδήποτε υπήρξε στο παρελθόν: δεν ήταν μόνο στην πλατεία Ταχρίρ, το συμβολικό κέντρο της αιγυπτιακής επανάστασης, πολύ περισσότερο πυκνά τα πλήθη από ό, τι οποιαδήποτε προηγούμενη φορά, σύμφωνα με τον ομόφωνο σχολιασμό όλων των έμπειρων παρατηρητών , αλλά και στο Ittihadiye, την περιοχή γύρω από το προεδρικό μέγαρο στην Heliopolis,  η οποία συγκέντρωσε πλήθη που από μόνα τους θα μπορούσαν να κατατάξουν το περιστατικό στα χρονικά της μαζικής διαμαρτυρίας σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμο! Έτσι, αυτό αποτέλεσε μια τρομερή κίνηση που θα τρόμαζε κάθε κόμμα στην κυβέρνηση και κάθε άρχουσα τάξη!
   Και όμως, η Αδελφότητα και τα άλλα ισλαμικά κινήματα, με ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έδειξαν σημάδια παράδοσης.  Από τη μία πλευρά, διοργάνωσαν κόντρα διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες που έφθασαν μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες. Υπήρχαν, επίσης, συγκρούσεις σε όλη τη χώρα πριν, κατά και μετά την ημερομηνία-ορόσημο της 30ης Ιουνίου, που οδήγησαν σε δεκάδες θύματα και στις δύο πλευρές. Από την άλλη πλευρά, ο Morsi ο ίδιος αντιστάθηκε και δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να ενδώσει στα αιτήματα της αντιπολίτευσης. Αυτές οι απαιτήσεις, όπως θυμόμαστε, είχαν ως συνέπεια την παραίτηση του Morsi, την ανάληψη της προεδρίας από τον νέο επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το σχηματισμό μιας τεχνοκρατικής μεταβατικής κυβέρνησης η οποία θα βάλει σε τάξη την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας και πρόωρες προεδρικές εκλογές. Αυτό, παρεμπιπτόντως, έχει αποδειχθεί ότι είναι η λεγόμενη «κατευθυντήρια γραμμή» του στρατού, επίσης.
   Το αδιέξοδο που γεννήθηκε από την αντιπαράθεση των δύο σχεδόν ίσων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ήταν απλά αδιαπέραστο. Αποτελεί απειλή εμφύλιου πόλεμου. Ήταν σε αυτό το κενό ακριβώς που ο στρατός επενέβη και οργάνωσε το πραξικόπημα. Αυτή ήταν μια κλασική περίπτωση βοναπαρτισμού.
   Για να κατανοήσει κανείς την ειρωνεία της ιστορίας του τι αντιπροσωπεύει αυτό το πραξικόπημα αρκεί ν’ ανακαλέσει στη μνήμη του τα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας. Είναι, βεβαίως, κοινώς γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο στρατός υπήρξε ο στυλοβάτης του καθεστώτος της Αιγύπτου. Όμως, μετά το θάνατο του Νάσερ, ο στρατός είχε την εξουσία μέσω του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος και των ισχυρών ανδρών του, πρώτα του Ανουάρ Σαντάτ, και στη συνέχεια του Χόσνι Μουμπάρακ. Η νέα περίοδος, φυσικά, ανοίγει με την εκθαμβωτική αιγυπτιακή επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου 2011, η οποία, μέσα σε διάστημα 18 ημερών, ανέτρεψε την  τριακονταετή εξουσία του Μουμπάρακ.
   Αυτή η πολιτική επανάσταση ήταν ένα περίεργο μείγμα λαϊκής επανάστασης και πραξικοπήματος. Ήταν πραγματικά το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), με επικεφαλής τον στρατάρχη Ταντάουι, Υπουργό Άμυνας υπό τον Μουμπάρακ επί δύο δεκαετίες, η οποία κρατούσε την απόλυτη εξουσία στο παρασκήνιο, που υποσχόταν  ωστόσο, την εφαρμογή ενός πιο δημοκρατικού, πλουραλιστικού καθεστώτος.
   Αρκετά ειρωνικά, κατά την πρώτη περίοδο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, ο στρατός συνεργάστηκε με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ως τη μόνη σημαντική πολιτική συνεκτική δύναμη στη χώρα, έναντι του στρατοπέδου της επανάστασης (η σχέση της Αδελφότητας με την ίδια την επανάσταση ήταν πολύ προβληματική: ήρθε πολύ αργά και συνεχώς ταλαντευόταν). Εν τω μεταξύ, το μεγάλο ζήτημα,  γύρω από το οποίο το επαναστατικό στρατόπεδο αυξανόμενα κινητοποιούνταν, αντικατοπτρίζεται στο σύνθημα Yaskut yaskut, hukm el askar!” “ Κάτω η εξουσία του στρατού.
Ένα και μισό χρόνο αργότερα, ο Mohammed Morsi εξελέγη ως αποτέλεσμα δύο γύρων προεδρικών εκλογών, στο δεύτερο γύρο των οποίων αντιμετώπισε έναν υποψήφιο του παλαιού καθεστώτος, τον Ahmad Shafik, έναν πρώην πρωθυπουργό υπό τον Μουμπάρακ και τον κέρδισε μόλις  με ένα πολύ στενό περιθώριο. Είναι σημαντικό να σημειωθεί  αυτό διότι καθιστά σαφές το γεγονός ότι πολλοί από τους ανθρώπους που τώρα είναι στους δρόμους είχαν, μόλις πριν από ένα χρόνο, ψηφίσει τον Morsi έναντι του υποψηφίου της προηγούμενης εποχής. Και μόλις ένα μήνα αφότου εγκαινιάστηκε, ο Morsi απέρριψε τον στρατάρχη Ταντάουι και τον αρχηγό του Επιτελείου και έτσι έφερε τέλος στην κυριαρχία του πολιτικού συστήματος από το SCAF. Άλλη μια ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι προώθησε τον Al-Σίσι  ως επικεφαλή  του στρατού, κάνοντας τον υπουργό Άμυνας, ως εγγύηση ενάντια  στην εισβολή του στρατού στην πολιτική ζωή. Ήταν ο Al-Σίσι αυτός που θα οργανώσει ένα πραξικόπημα εναντίον του στην επέτειο των εγκαινίων του!
   Όποια και αν είναι η προσωπική κλίση του Αλ-Σίσι (χαιρετίστηκε τότε από το δυτικό Τύπο ως  εκπρόσωπος μιας άλλης γενιάς αξιωματικών), ο στρατός εκδικήθηκε τώρα την ταπείνωσή του από τα χέρια του Morsi πέρυσι και έχει αποκατασταθεί το κύρος του στα μάτια και των δύο κυρίαρχων κύκλων και των μαζών. Επιπλέον, μέσα από το πραξικόπημα του ο στρατός απέτρεψε, τουλάχιστον προς το παρόν, έναν επικείμενο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Ένας εμφύλιος πόλεμος αποτελεί πάντα σοβαρό κίνδυνο για ένα στρατό, κυρίως επειδή μπορεί να οδηγήσει σε μια μοιραία διαίρεση στις τάξεις του. Αλλά όλα αυτά ωχριούν σε ασημαντότητα σε σύγκριση με την πραγματική σημασία του πραξικοπήματος: Το πραξικόπημα έχει προκαταλάβει μια πιθανή επανάσταση από το λαό! Η δύναμη που έδειξαν οι μάζες στις 30 Ιουνίου, καθώς  ήταν αποτέλεσμα της πυρετώδους δραστηριότητας, διαδηλώσεις, μαζικές συγκεντρώσεις, πορείες, προκλήσεις κατά της απαγόρευσης της κυκλοφορίας κ.λπ. εδώ και έξι μήνες, θα τρόμαζε κάθε άρχουσα τάξη οπουδήποτε στον κόσμο. Με αυτό το βήμα ο στρατός απέτρεψε επιδέξια μια πιθανή νίκη της επανάστασης του λαού και στην πορεία έλαβε την υποστήριξη ενός σημαντικού μέρους των μαζών. Αυτό το βοναπαρτιστικό πραξικόπημα αποτελεί, στην πιο βαθιά ουσία του,  μια επανάσταση σε ομηρία!
   Ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης γι ‘αυτό βαρύνει την ηγεσία της αντιπολίτευσης. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στην οποία ο Al-Sisi κήρυξε την ανάληψη της εξουσίας από το στρατό, πλαισιώθηκε, εκτός από τους διοικητές του, από τον Μεγάλο Σεΐχη του Al Azhar ως εκπρόσωπος της μουσουλμανικής πλειοψηφίας της χώρας και τον Κοπτικό Πάπα Tawadros ΙΙ της χριστιανικής μειονότητας. Αλλά υπήρχε μια τρίτη φιγούρα. Ο Μωάμεθ Ελ Μπαραντέι,  πρώην διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, ένας «φιλελεύθερος» ο οποίος λατρεύεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, και ηγέτης μιας ασήμαντης αστικής πολιτικής δύναμης της χώρας. Με ποια ιδιότητα ήταν εκεί; Ως εκπρόσωπος του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, μιας συλλογής ετερόκλητων κομμάτων που συγκεντρώνει έναν από τους πλουσιότερους μεγιστάνες της Αιγύπτου, το Naguip Sawiris, και των σοσιαλιστών όλων των αποχρώσεων, αλλά στην πραγματικά επικεντρώνεται γύρω από την ανερχόμενη φιγούρα του Hamdeen Sabbahi, του αριστερού υποψήφιου των Nasserist που συγκέντρωσε περίπου 21 τοις εκατό των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών πριν από ένα χρόνο (μόνο κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες μικρότερη από εκείνη του Morsi!). Ο Sabbahi και το αιγυπτιακό  λαϊκό ρεύμα έχουν δημιουργήσει αυτό το ασυνάρτητο μέτωπο και έδεσαν τα χέρια των αριστερών Nasserist και των σοσιαλιστών συμμαχώντας με τους αστούς πολιτικούς όλων των αποχρώσεων με σχεδόν καμία μαχητική δύναμη ή εκλογική επιρροή. Με την παρουσία του Αλ Μπαραντέι, ο εκπρόσωπος του, στη συνέντευξη Τύπου που επίσημα κατοχύρωσε το στρατιωτικό πραξικόπημα, το επαναστατικό στρατόπεδο έδωσε  την εξουσία στους στρατιωτικούς με τα ίδια του τα χέρια!
   Πρόκειται για μια ειρωνεία που σπάνια συναντάται όμοιά της στην ιστορία. Ήταν αυτές οι ίδιες μάζες των ανθρώπων που για ένα και ενάμιση χρόνο μετά την πτώση του Μουμπάρακ πολέμησαν, σε βάρος της ζωής τους, κατά καιρούς, αυτό το άγρια βίαιο στρατιωτικό καθεστώς, προσπαθώντας να βάλουν τέλος στην κυριαρχία του.
   Ωστόσο, ακόμη και δυόμισι χρόνια μετά την πρώτη άνοδο στη σκηνή της ιστορίας, η αιγυπτιακή επανάσταση είναι τόσο ισχυρή και οι άνθρωποι τόσο γεμάτοι με τη φιλοδοξία όχι μόνο για την ελευθερία, αλλά και για το ψωμί και την απασχόληση, τόσο σημαντικό είναι το στοιχείο της ταξικής πάλης στο πλαίσιο της όλης διαδικασίας, που θα ήταν τρέλα να νομίζει κανείς ότι αυτό είναι το τέλος της επανάστασης και ότι η σταθερότητα ήρθε στην Αίγυπτο. Μάλλον το αντίθετο. Έχοντας ξεφορτωθεί την τριακονταετή εξουσία ενός τυράννου και στη συνέχεια έναν πρόεδρο ο οποίος εξελέγη στις εκλογές, σε λογικά ελεύθερες εκλογές, μόλις πριν από ένα χρόνο και αυτό μέσα στο διάστημα των δυόμισι ετών, η αιγυπτιακή εργατική τάξη και οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων είναι γεμάτες αυτοπεποίθηση και πίστη στη δύναμή τους. Οι άνθρωποι πιστεύουν, και δικαίως, ότι είναι αυτοί και όχι ο στρατός που ανέτρεψε το Morsi!  Το θράσος αυτού του λαού μας επιφυλάσσει ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον. Αλλά η νίκη της επανάστασης απαιτεί την δημιουργία μιας ηγεσίας που είναι ικανή να αποσχιστεί από κάθε μορφή υποταγής στην αιγυπτιακή αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.
μετάφραση :  stargazer
Πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εδώ εκτονώνεστε ...