Σαράντα σβέρκοι βωδινοί, άρθρο για τον ακροδεξιό Σταυρίδη

Το πιο εκνευριστικό με τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι ότι συκοφαντούν το δημόσιο.

Αλλά ότι την ίδια ώρα που το καθυβρίζουν, εξασφαλίζουν από αυτό παχυλούς μισθούς, -δεκαπλάσιους (ή πλέον) εικοσαπλάσιους- των κοινών θνητών. Και επειδή δεν τους αρκεί ο ένας μισθός σε ένα συμβούλιο ή σε μια επιτροπή προσφέρουν ταυτόχρονα τις “αντικρατικές” συμβουλές τους σε περισσότερες της μιας κρατικά έμμισθης θέσης.

Μοιάζουν με τον δημοσιογράφο σύζυγο της ιδιαιτέρας του αμαρτωλού υπουργού. Ξέρναγε χολή ενάντια στους δημόσιους υπάλληλους, αλλά η σύζυγός του βρέθηκε αποσπασμένη στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου, με μισθό διπλάσιο από τους μέχρι πρότινος συναδέλφους της. Ο σύζυγος βυσσοδομούσε από την Καθημερινή εναντίον του Δημοσίου και η σύζυγος αποσπάσθηκε από το Δημόσιο στο γραφείο του Υπουργού, με παχυλή προσαύξηση του μισθού της.
Βρωμιά και δυσωδία.
Στην προκειμένη περίπτωση οι ίδιοι που βρίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν το κράτος και τον δημόσιο τομέα, απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς στο κράτος και στον δημόσιο τομέα. Τελευταίο μπουμπούκι του νεοφιλελεύθερου οχετού ο Στέλιος Σταυρίδης. Κολλητός του Μάνου και υποψήφιος της Δράσης στις εκλογές του Μαϊου. Λάβρος εναντίον του κράτους, του κρατισμού, της Σοβιετικής τάχα Ελλάδας. Υπέρμαχος του ιδιωτικού τομέα και των αγορών. Όταν σφύριξε ο αρχηγός της Δεξιάς συστράτευση για να μην μας πάρουν το γκοβέρνο οι αριστεροί, ο Σταυρίδης στρατεύτηκε. Μπροστά στον κίνδυνο να μείνει εκτός της λεηλασίας του κρατικού κορβανά, αποφάσισε ότι “η Αριστερά σκοτώνει την πραγματική οικονομία” και σαλταπήδησε σε ένα κόμμα που επανίδρυσε “Αγροφυλακή” στον 21ο αιώνα για να βολέψει την κομματική του πελατεία.
Και πήγε στην ΝΔ που μέχρι τότε καθύβριζε. Αν απορείτε γιατί την καθύβριζε, μην απορείτε. Διορίστηκε επί Μητσοτάκη πρόεδρος στην ΑΓΕΤ και την ξεπούλησε σκανδαλωδώς στη Μαφία της ιταλικής Καλτσεστρούτσι. Έμεινε όμως εκτός άμβωνος τα επόμενα χρόνια και ανακάλυψε ότι τα κόμματα έχουν καταστρέψει τη χώρα. Μέχρι να τον ξαναβάλουν στον άμβωνα. Τότε το ένα από τα δύο κόμματα που -κατά τα άλλα- κατέστρεψε τη χώρα τον διόρισε πρόεδρο της ΕΥΔΑΠ. Από προχθές ο συγκεκριμένος κύριος είναι πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Καθαρίζει άγνωστο πόσα χιλιάρικα το μήνα.
Στη χώρα αυτή μεταπολιτευτικά δεν υπήρξε ιδιωτικός τομέας κατά την διεθνώς τρέχουσα έννοια. Από τη δεκαετία του 70 όταν κρατικοποιήθηκαν ιδιωτικές εταιρείες που τις καταχρέωσαν οι ιδιοκτήτες τους και θησαύρισαν με τις αποζημιώσεις, μέχρι το πασοκικό κράτος των μιζών, της διαπλοκής, των λεόντειων συμβάσεων: Ο ιδιωτικός τομέας παρασιτούσε παίρνοντας έργα, υπερτιμολογώντας, δανειζόμενος δανεικά και αγύριστα, με σκανδαλωδώς ευνοϊκές συμβάσεις.
Και όσο περισσότερα χλαπάκιαζε, τόσο περισσότερα ήθελε γιατί …η Ελλάδα έχει υπεραναπτυγμένο δημόσιο. Και φωνάζαν όσοι τρώγαν, να μικρύνει το δημόσιο, για να φάνε κι άλλο. Δείγμα αυτού του κρατικοδίαιτου εσμού τα στελέχη του ΤΧΣ, του ΤΑΙΠΕΔ κοκ που αμοίβονται με εξωφρενικές κρατικές αμοιβές για να μας λένε πόσο ωραία είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι ιδιωτικές επενδύσεις.
Κι όσο κι αν χτυπιούνται για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, για να ‘χει να πορεύεται ο χρηματοπιστωτικός τομέας κι ας εξοντώνεται η κοινωνία, η αλήθεια είναι ότι πολιτισμικά παραμένουν βαθιά Βαλκάνια. Ντοβλέτι, γκοβέρνο, ημέτεροι, αυλές και αυλικοί. Μια ομάδα σαράντα – πενήντα κομματικών κηφήνων, που σουλατσάρουν από ΔΕΗ σε ΤΑΙΠΕΔ και από ΔΕΚΟ σε Γενικές Γραμματείες, θαυμάζουν τον ιδιωτικό τομέα, αλλά σιτίζονται μέχρι σκασμού από τον δημόσιο τομέα.
Το ερώτημα για “αντικρατικούς” σαλταδόρους τύπου Σταυρίδη είναι λογικό: Μα αφού είναι υπέρμαχος του ξαλαφρώματος του κράτους και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, γιατί δεν πάει στον ιδιωτικό τομέα παρά τρέχει από διοίκηση κρατικού οργανισμού σε άλλη διοίκηση άλλου κρατικού οργανισμού εξασφαλίζοντας τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων του;
Μα γιατί έτσι δουλεύουν τα υψηλά στελέχη του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Είναι του ιδιωτικού τομέα, μόνο κατά το ότι δεν υπόκεινται στο δημόσιο έλεγχο. Κατά τα άλλα πρόκειται για νεοφιλελεύθερο εμετό, υπερπολυτελές κηφηναριό, παχυλά αμοιβόμενο από το καθυβριζόμενο δημόσιο, βδέλλες που έχουν αρμέξει κάθε πόρο του κράτους, ύαινες που ουρλιάζουν όταν ο εργαζόμενος των 492 ευρώ λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει. Τότε τον κοιτούν γουρλωμένοι, χαϊδεύουν στην τσέπη τους τα πολλά χιλιάρικα που καθαρίζουν το μήνα σε βάρος των φορολογούμενων, και μας θυμίζουν το ποίημα του Βάρναλη:

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ’ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

                                       Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
                                          γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
                                             κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
                                          ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι» 

Πηγη