Τζανγκο ο τιμωρος: ο δρομος της απελευθερωσης

Ο Τζάνγκο- με το ντ άηχο- όπως λέει σε 2 περιπτώσεις την ταινία, είναι ένας σκλάβος στις ΗΠΑ 2 χρόνια πριν την κήρυξη του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στο δουλοκτητικό γεωργικό νότο και τον καπιταλιστικό βιομηχανικό βορρά.
Ένας σκλάβος που απελευθερώνεται με την ισχύ του όπλου από έναν  γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων, που μισεί την δουλεία και τους δουλοκτήτες. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει στους υπόλοιπους μαύρους όταν απελευθερώνεται ο Τζάνγκο. Έχετε δυο επιλογές: Α) Να μεταφέρετε τον τραυματισμένο δουλοκτήτη στο πιο κοντινό χωριό, και να ζήσετε σαν δούλοι Β)να αποτελειώσετε την δουλειά που άρχισα και να τον εκτελέσετε, τραβώντας για τις ελεύθερες περιοχές, υπονοώντας τον βορρά.   Όχι,  αυτός δεν καταδίκαζε την βία από όπου και αν προέρχεται, αλλά την καταδίκαζε με βάση, το σε ποιον κατευθύνεται…!!!!!
Ο Σουλτζ  ένας περίεργος Γερμανός κυνηγός επικηρυγμένων, ένας Ευρωπαίος που  μεταφέρει την βαθιά του διαφωτιστική παιδεία σε μια κοινωνία δουλοκτητών γαιοκτημόνων. Που αρέσκονται να το παίζουν ευγενείς, ακούγοντας την «ωδή της χαράς του Μπετόβεν»(τι προσβολή  για μια ωδή που γράφτηκε για να τιμήσει την Γαλλική επανάσταση), στήνοντας αγώνες μέχρι θανάτου για τους δούλους τους.  Πιστεύοντας πως οι μαύροι είναι -εκ φύσεως και βιολογίας- δούλοι



Σε μια κοινωνία   ρατσιστών λευκών γεωργών που τους φαίνεται παράξενο οι μαύροι να καβαλικεύουν άλογα, ή να πίνουν μπύρα σε ένα μπαρ σαν άνθρωποι. Με ένα τμήμα των νέγρων να έχει ενσωματώσει την δουλικότητα. Να την θεωρεί θεόσταλτη, φυσική κατάσταση, παίζοντας θαυμάσια τους ρουφιάνους των δουλοκτητών. Μια κατάσταση ως ένα σημείο εξηγήσιμη, με εκατομμύρια μαύρων να έχουν γεννηθεί στην δουλεία και να μην  γνωρίζουν τι πάει να πει ελευθερία.
Μια κοινωνία- η αμερικάνικη κοινωνία- που κτίστηκε από τα κατακάθια και τους επικηρυγμένους της Ευρώπης, μια κοινωνία άκρατου ατομικισμού, μεσσιανικού, θρησκευτικού, κοινοτισμού, μια κοινωνία απίστευτης αυτοδικίας, όπου ο διπλανός σου  είναι λύκος έτοιμος να σε κατασπαράξει.
Ο Σουλτζ- αυτός ο περίεργος κυνηγός επικηρυγμένων- είναι το πνεύμα που θα οπλίσει το σώμα του σκλάβου και θα το λευτερώσει. Οι δυο τους είναι η ενεργή μαχόμενη  καθολικότητα της ενότητας του πνεύματος με τον όνειρο της απελευθέρωσης και της ύλης.  Αυτός που θα τραβήξει τον   Τζάνγκο από την υποταγή και θα του δείξει το δρόμο της απελευθέρωσης. Που όπως είναι και το φυσικό σε μια τέτοια κοινωνία, περνάει μόνο με το όπλο στο χέρι.
Ο απελευθερωμένος μαύρος Τζάνγκο παρέα με τον Σουλτζ αφού καθαρίσουν- με ένα απολύτως αμερικάνικο τρόπο- κάποια καθαρματάκια Καταπληκτική είναι η σκηνή όπου ο Σουλτζ σε μια πόλη- σφηκοφωλιά ρατσιστών- εκτελεί τον σερίφη. Που δεν ήταν παρά ένας επικηρυγμένος εγκληματίας που οι ρατσιστές κάτοικοι τον είχαν εκλέξει για σερίφη. Μια κοινωνία άκρατου ατομικισμού, μεσσιανικού, θρησκευτικού, κοινοτισμού, μια κοινωνία απίστευτης αυτοδικίας, όπου ο διπλανός σου είναι λύκος έτοιμος να σε κατασπαράξει.  , ξεκινάνε να βρουν την σκλάβα γυναίκα του Τζάνγκο, την Μπρουμχίλντα.
Ένα όνομα που παραπέμπει στους σκανδιναβικούς μύθους που τους μετέφερε στην όπερα «Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» ο Βάγκνερ, όπως περίπου το αναφέρει στην ταινία ο Σουλτζ. Ο Βάγκνερ του δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν είναι ακόμη αναρχικός, φίλος του Μπακούνιν, συμμετέχει  στην επανάσταση του 1848.  Μια όπερα με έμμεσες ή άμεσες αναφορές στην εξέγερση ενάντια στο σάπιο κατεστημένο, στην δύναμη του έρωτα, στην μεγάλη γαλλική επανάσταση και στο νιτσεϊκό μύθο του υπεράνθρωπου.

Έτσι λοιπόν  ο υπεράνθρωπος Τζάνγκο/ Ζίγκφριντ, μαζί με τον νεγρόφιλο Σουλτζ   ξεκινάνε να βρουν την γερμανοθρεμμένη Μπρουμχίλντα, που ήταν σε κάποια φυτεία του νότου.  Και όπως ήταν φυσικό σε μια ταινία του Ταραντίνο, σε μια ταινία αναφορά στο γουέστερν-σπαγγέτι, τίποτε δεν πήγαινε καλά και μίλησαν τα όπλα. Με το αίμα, των δουλοκτητών, των λευκών πιστολέρο και των μαύρων ρουφιάνων, να ρέει άφθονο.
Με την εκδίκηση του Τζάνγκο να επιβάλει την δικαιοσύνη του αίματος, του βιβλικού οδόντος αντι οδόντος. Το αγαπάτε αλλήλους δεν υπάρχει στις ταινίες του Ταραντίνο, ούτε καν στην αμερικάνικη κοινωνία που έχει κυριαρχήσει παγκόσμια
Πρόκειται για μια  κλασική ταινία του Ταραντίνο, με μαύρο χιούμορ, με απίστευτο κυνισμό, νιτσεϊκή γραφή, αισθητική των κόμικς με «μπόλικα κιλά, σπλατερικίας κέτσαπ»… Ένα γουέστερν-σπαγγέτι σε B movie συσκευασία. Ό,τι πρέπει για τους φαν των ταινιών του Ταραντίνο..Οι άλλοι ας απολαύσουν   κάτι άλλο….
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Πηγη