Χθες βράδυ στον κήπο ενός νησιού συνέβη
κάτι παράξενο. Την ώρα που ο μεσήλικας συνοδός μου μού εξομολογούνταν
τον έρωτά του, είδα πως μέσα στο φλυτζάνι του καφέ του είχε πέσει η
πανσέληνος. Το πρόσεξε κι εκείνος, και τότε βύθισε το κουταλάκι στο
φλυτζάνι του, την έπιασε προσεκτικά και μου πρόσφερε στο στόμα την
κουταλιά. Έκλεισα τα μάτια και κατάπια ευλαβικά την θεία κοινωνία της
νύχτας. Πίσω από την πλάτη του, στον τοίχο με τον κισσό, παρέλαυναν καρέ
καρέ οι σκηνές των συγκλονιστικότερων ασπρόμαυρων φιλιών στην ιστορία
του παγκόσμιου κινηματογράφου. Όταν άνοιξα τα μάτια παρατήρησα πως,
παρόλο που είχα μόλις πιεί το φεγγάρι από το χέρι του, η πανσέληνος
βρισκόταν ξανά στην επιφάνεια του μαύρου καφέ του.
Μην ξαναπροσπαθήσεις να με ταΐσεις πανσέληνο. Μην ξαναεπιχειρήσεις να με πείσεις πως κρατάς στο χέρι σου το φεγγάρι.
Ξέρω πως την επόμενη στιγμή πάλι στο φλυτζάνι σου θα βρίσκεται, και ας έχω νομίσει πως μου την έκανες δώρο.
Εσύ δεν είσαι γενναιόδωρος, κι εγώ δεν αντέχω την αδικία.
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφή