Γράφει ο Γιάννης -2
Απρίλιος 2012 και η Ελλάδα έχει οδηγηθεί στο έσχατο επίπεδο οικονομικής και υπαρξιακής εξαθλίωσης. Σε χρεοκοπία, αλλά και με χρέος 160% του ΑΕΠ, με πείνα και λαϊκά συσσίτια, παιδιά να λιμοκτονούν, και με αποστολές τροφίμων και βοήθειας από το εξωτερικό! Αυτή η τραγική κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιάς σειράς από λανθασμένες ή άκαιρες αποφάσεις των ηγετών της τα τελευταία 40 χρόνια. Όπως δε συνήθως συμβαίνει, αυτά τα λάθη τα ακολούθησαν μιά μακρά σειρά από άλλα –γιατί ενός λάθους μύρια έπονται- που τελικά οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση, στα Μνημόνια, στην επιτήρηση της Τρόικας, και στην απώλεια μεγάλου μέρους της εθνικής της κυριαρχίας. Σε μιά ατίμωση του έθνους μας!
Στην κεφαλή των λανθασμένων αποφάσεων βρίσκεται η είσοδος στην ευρωζώνη το 2001 και η εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος. Αυτή η εθνοκαταστροφική απόφαση, που ήρθε μετά την βεβιασμένη και χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία είσοδο στην ΕΕ το 1981, οδήγησε τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην σημερινή οικτρή οικονομική κατάσταση. Τα «Πακέττα» της ΕΕ έγιναν το εργαλείο που καλλιέργησε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, διόγκωσε το Δημόσιο και την παρασιτική «εργασία», στέρησε τον ιδιωτικό τομέα από παραγωγικές δυνάμεις, και εξουδετέρωσε ένα θετικό επακόλουθο της ΕΕ, την άνοδο του ποσοστού των Ελλήνων με πανεπιστημιακή παιδεία. Η συμμετοχή στην ΕΕ μετατόπισε τη γεωργική παραγωγή προς προϊόντα της προτίμησης των ισχυρών εταίρων, με την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αποδοχή της οποίας διευκολύνθηκε με τη βοήθεια των επιδοτήσεων.
Καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν όταν ελλείψει δικών της προϊόντων, προτίμησης των ξένων ή και των δύο, εισάγει διπλάσια από ότι εξάγει, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το ισχυρό Ευρώ είναι ευθέως υπεύθυνο γι’αυτό. Ενώ απέκλεισε τα ακριβά Ελληνικά προϊόντα από τις αγορές και εξαφάνισε την εγχώρια βιομηχανική παραγωγή, διευκόλυνε τις εισαγωγές των αντιστοίχων ξένων ακριβώς λόγω της ισχύος του. Διπλό το κακό δηλαδή. Οι Έλληνες από παραγωγοί μετεβλήθησαν σε καταναλωτές εισαγομένων προϊόντων. Ακόμη και ο τουρισμός, βασική πηγή πλούτου γιά τη χώρα από το 1950, έπαυσε να έχει την αναμενόμενη αλματώδη αύξηση, παρά τη βελτίωση των τουριστικών και κυκλοφοριακών υποδομών σε όλη τη χώρα.
Τα ανωτέρω όμως είναι πταίσματα εμπρός στο κακό που έκαναν τα χαμηλά επιτόκια της Ευρωζώνης, που επέτρεψαν σε ανεύθυνους και αλαζόνες Έλληνες πολιτικούς να πτωχεύσουν το κράτος με υπερδανεισμό γιά κατανάλωση και ψηφοθηρία. Η περίπτωση της Ελλάδος χρησιμοποιείται σήμερα ως επιχείρημα υπέρ της αύξησης των επιτοκίων από τις Κεντρικές Τράπεζες, ώστε να μην έχουν και άλλες χώρες την τύχη της Ελλάδος. Και όταν το χρέος ανέβηκε στον ουρανό και οι αγορές άρχισαν το 2007-09 να ζητούν υψηλά επιτόκια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ήταν εκεί έτοιμη να διευκολύνει την κατάσταση αγοράζοντας τα Ελληνικά ομόλογα. Άφθονα δανεικά λοιπόν από το Ελληνικό κράτος και μάλιστα σε ισχυρό νόμισμα, που πέρασαν στο λαό με ξέφρενες δαπάνες συμπεριλαμβανομένων των υψηλών μισθών και συντάξεων. Και ο λαός βέβαια συμμετείχε στην υπερκατανάλωση με πιστωτικές κάρτες και παντός είδους δάνεια, ταξίδια στο εξωτερικό, και προϊόντα εισαγωγής (Γερμανίας)! Γενικά, χαράς ευαγγέλια γιά πολιτικούς και πολίτες! Όλοι ερωτευμένοι με το Ευρώ. Πως να το δεις ως την καταστροφή σου, και πως να το εγκαταλείψεις μετά από παρόμοια περίοδο «παχέων αγελάδων»!
Όταν στις αρχές του 2010 ο απαιτούμενος δανεισμός έφθασε σε μεγέθη που φόβισαν και την ΕΚΤ, ώστε αρνήθηκε να επέμβει υπέρ της Ελλάδος στις αγορές, η χώρα βρέθηκε πρακτικά σε κατάσταση χρεοκοπίας αφού αδυνατούσε να εξυπηρετήσει το χρέος της. Τότε είχε εμπρός της τρεις δρόμους, με σειρά κατάταξης από την κατ’εμέ προτιμότερη έως την χειρότερη, την απευκταία. (1) Να κυρίξει στάση πληρωμών λόγω του απεχθούς χρέους, και να επανέλθει στο Εθνικό νόμισμα της Δραχμής. (2) Να ζητήσει από τους εταίρους της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δραστική περικοπή του χρέους, ώστε να μπορεί να το εξυπηρετήσει. (3) Να προσφύγει στο ΔΝΤ, κλπ., γιά βοήθεια, όπως και έκανε. Με κάθε μία από τις τρείς επιλογές, η χώρα μπορούσε να παραμείνει στην ΕΕ, εκτός και οι εταίροι μας από εκδικητική μανία την έδιωχναν αν επέλεγε λύση που δεν ενέκριναν. Ταυτόχρονα, όφειλε να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές, που ενώ είναι απόλυτα απαραίτητες αποφεύγονται συστηματικά για δεκαετίες λόγω του φόβου πολιτικού κόστους.
Δυστυχώς η τότε κυβέρνηση επέλεξε την χειρίστη λύση, ίσως και λόγω της ασφυκτικής πίεσης που θα δέχθηκε από τους αξιωματούχους της Ευρωζώνης, αφού επαναλαμβάνεται σχεδόν καθημερινά από κάποιον αξιωματούχο της ή ηγέτη κράτους μέλους της, ότι η λύση που προκρίθηκε για την Ελλάδα ήταν η ευνοϊκότερη γιά την Ευρώπη και το Ευρώ. Γιά χάρη των εταίρων μας λοιπόν και του Ευρώ έγιναν δεκτά η Τρόϊκα και τα Μνημόνια, και ολόκληρο το φάσμα της «Πολιτικής της Λιτότητας και της Εσωτερικής Υποτίμησης». Η περικοπή μισθών και συντάξεων, η δραματική άνοδος του ποσοστού ανεργίας, η καταστροφή της εσωτερικής αγοράς, και γενικά όλα εκείνα τα μέτρα που εφαρμόσθηκαν μέχρι τώρα και έχουν προκαλέσει, και θα συνεχίσουν να προκαλούν, τη συρρίκνωση του Εθνικού Εισοδήματος και των εσόδων του κράτους, και την περαιτέρω άνοδο του χρέους.
Αν η προσφυγή στην Τρόϊκα και το Πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος επιλογή που δεν μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της Ελλάδος, αφού ήταν βέβαιο ότι θα τροφοδοτούσε την ύφεση της οικονομίας, όπως ακριβώς και έγινε, το Δεύτερο Μνημόνιο και το PSI (κούρεμα) ήταν εγκληματικά και εις βάρος της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας!
Τί έπρεπε (τι πρέπει) να γίνει. Λέω έπρεπε, γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν τώρα θα ήταν πολύ πιό εύκολα γιά την ηγεσία και τον λαό αν γίνονταν χωρίς το PSI και την υπογραφή της δανειακής συμφωνίας του Μαρτίου 2012. Για να γίνουν τώρα, χρειάζεται αποφασισμένη Εθνική ηγεσία, με ικανότητα να συνομιλήσει με τους εταίρους στην ΕΕ και τους δανειστές μας, με σιδερένια θέληση να αντισταθεί στις πιέσεις τους και τα εκβιαστικά διλήμματα, και τέλος με ικανότητα να πείσει τον λαό να ακολουθήσει.
Παρά το πολυδιαφημισμένο PSI, η Ελλάδα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος στο ύψος που έχει φθάσει, με συνευθύνη πλέον και των δανειστών της. Η αβεβαιότητα γιά το μέλλον της χώρας, και την επιβίωσή της εντός της ευρωζώνης, συνεχίζεται. Το χρέος της είναι πέρα από επαχθές γιά τον λαό, και αυτό πρέπει να διακηρυχθεί άμεσα και δημόσια, ιδιαίτερα προς τους εταίρους μας. Αν συνεχισθεί η πολιτική των Μνημονίων –η ανάγκη ενός τρίτου δανείου συζητείται ήδη – η Ελλάδα θα βρίσκεται σε ύφεση γιά πολλά ακόμη χρόνια. Κάτι τέτοιο θα τραυματίσει θανάσιμα την ψυχή του έθνους, και δεκάδες χιλιάδες νέοι θα βρεθούν μόνιμα στο περιθώριο. Το μέλλον του έθνους κινδυνεύει!
Η χώρα χρειάζεται άμεσα ρευστότητα ώστε να κυκλοφορήσει χρήμα στην αγορά, να γίνουν αυξήσεις αποδοχών, να ξεκινήσουν ιδιωτικές επενδύσεις, να κινηθεί το εμπόριο και γενικά να επανακάμψει ισχυρά η οικονομία και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Όλα αυτά μόνο ένα εθνικό νόμισμα μπορεί να τα προσφέρει, γιατί επιτρέπει εσωτερικό δανεισμό από την Τράπεζα της Ελλάδος χωρίς να δημιουργεί άμεσο πρόβλημα χρέους. Ταυτόχρονα όμως απαιτείται και μιά δραστική περικοπή ολοκλήρου του εξωτερικού χρέους (προς το ΔΝΤ, τα κράτη της ΕΕ, ΕΚΤ, και ιδιώτες) ώστε να μην πνίγει τη χώρα. Δηλαδή, προτείνεται μιά λύση που θα είναι συνδιασμός των (1) και (2) που περιγράφονται πριν. Φυσικά, είναι πρωταρχικά θέμα Ελληνικής ηγεσίας να εισηγηθεί αυτή τη λύση με στοιχεία και επιχειρήματα, να πείσει εταίρους και δανειστές γιά τα θετικά γιά όλους επακόλουθα, και προ παντός σιδηρά πειθαρχία και ικανότητα να την εφαρμόσει. Αν το 2010 υπήρχε η δυνατότητα παραμονής στο Ευρώ, αν επιλεγόταν η λύση (2) ανωτέρω, σήμερα αυτό δεν είναι πιά δυνατόν.
Γιά την επιστροφή στη Δραχμή, ένα αρνητικό επακόλουθο που έχω ακούσει να προβάλεται είναι ότι θα υποτιμήσει τις Ελληνικές περιουσίες και έτσι θα μπορέσουν να επωφεληθούν εκείνοι οι Έλληνες που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και οι ξένοι! Μα οι περιουσίες των Ελλήνων υποτιμούνται ήδη και εντός του Ευρώ, και όποιος έχει χρήματα μπορεί να τις αγοράσει μισοτιμής. Παρά την κρίση, πολλοί Έλληνες θα συνεχίσουν να έχουν χρήματα στο εσωτερικό, και θα μπορέσουν να επωφεληθούν. Εξ άλλου και στην Κατοχή, που περιουσίες άλλαζαν χέρια γιά ένα σακκί αλεύρι, ντόπιοι ήταν οι αγοραστές και ντόπια ήταν τα χρήματα. Δεν ήρθαν από το εξωτερικό. Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα με αυτή τη γραμμή σκέψης. Πρόσφατα, ο υπουργός οικονομικών έκανε έκκληση σε όσους έβγαλαν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδος, ή απλά τα πήραν από τις τράπεζες, να τα επιστρέψουν. Αν η επιστροφή στη Δραχμή διευκολύνει την επιστροφή των χρημάτων στις τράπεζες και στην αγορά, τι το μεμπτόν;
Μάλιστα, πιστεύω ότι ότι ο φόβος που έχει καλλιεργηθεί γιά δήθεν δραστική πτώση της αξίας των Ελληνικών περιουσιών, σε περίπτωση επιστροφής στη Δραχμή, είναι υπερβολικός ώστε ο λαός να δεχθεί ευκολότερα τα δεινά των Μνημονίων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα Δραχμή θα υποτιμηθεί αρχικά έναντι ισχυρών νομισμάτων. Όμως, πρέπει να ληφθεί υπ’όψη ότι ταυτόχρονα η αξία των Ελληνικών περιουσιών θα αυξηθεί λόγω του πληθωρισμού τιμών που επίσης θα προξενηθεί, γεγονός που σημαίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που παρουσιάζεται από τους στηρίζοντες τα Μνημόνια. Καθώς όμως μιά επιστροφή στη Δραχμή θα προκαλέσει σίγουρη ανάκαμψη της οικονομίας, η άνοδος της τιμής του νομίσματος θα ακολουθήσει με ισχυρή πιθανότητα. Ένας άλλος φόβος που εκφράζεται είναι γιά το πως θα αγοράζει η Ελλάδα πετρέλαιο; Η απάντηση είναι: όπως και τόσες άλλες χώρες εκτός Ευρώ! Εξ άλλου η Ελλάδα δεν θα παύσει να έχει αποθέματα σε Ευρώ, Δολλάρια, Γιέν και άλλα νομίσματα με τα οποία θα μπορεί να αγοράσει τα πολύ απαραίτητα προϊόντα, όπως το πετρέλαιο.
Η πρόταση που προβάλεται εδώ δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά είναι απαραίτητη γιά τη σωτηρία και την πρόοδο της Ελλάδος. Όσον αποφεύγεται μιά παρόμοια εθνοκεντρική πολιτική, κυρίως λόγω απουσίας ισχυρής και εμπνευσμένης ηγεσίας, ο Ελληνικός λαός με την σκληρή λιτότητα για να πληρώνει τοκοχρεολύσια βαδίζει όλο και πιό κοντά στο γκρεμό και την εθνική καταστροφή. Το εκβιαστικό δίλημμα ότι έξοδος από το Ευρώ σημαίνει και έξοδο από την Ευρώπη κράτησε αρκετά. Κανείς δεν μπορεί να διώξει την Ελλάδα από την Ευρώπη!
Ροή σχολίων γι' αυτό το άρθρο
Εν όψει των εκλογών και των εξελίξεων, επισημαίνω ότι η καλύβα είναι στη διάθεση κάθε φίλου που θα ήθελε να αναρτήσει ένα σχετικό ποστ – ανεξάρτητα αν εγώ έχω αντίθετη ή διαφορετική άποψη.
Η επιστροφή στη δραχμή θα είναι η πρώτη μεγαλύτερη ήττα της χώρας τον 21ο αιώνα.Γιάννη, αν εκτιμάς ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, με σωστή ηγεσία, φεύγοντας από το ευρώ, γιατί να μην έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας το να μείνουμε και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους και όχι ως έθνος ανάδελφο;
Αντί να βάλουμε τη μηχανή να κόβει δραχμές που δεν θα έχουν αξία, ας απαιτήσουμε τα δάνεια που έχει πλέον στα χέρια της η ΕΚΤ να κουρευτούν με την ψηλή. Και ας φροντίσουμε ταυτόχρονα να φτιάξουμε κράτος.
H ανταγωνιστικότητα μιάς οικονομίας δεν εξαρτάται από το νόμισμα (ή από το ύψος του κατώτατου μισθού που είναι το νέο χόλυ γκράαλ), η Σομαλία με εθνικό νόμισμα και η Γαλλία του ευρώ αρκούν σαν παράδειγμα, όπως και η Βουλγαρία των 250 τον μήνα και η Δανία των 2.000Αλλοι είναι οι παράγοντες, τους ξέρουμε και αντί να τους αλλάξουμε τους υποστηρίζουμε με νύχια και με δόντια, εσχάτως και με τσεκούρια
Για όποιον δεν βαριέται:
H δραχμή και οι μύθοι της (Ελληνικές εξαγωγές επί δραχής & ευρώ)
Δημήτρης Μάρδας, αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, εφημερίδα Εxpress 08/01/2012
Στ. Μάνος περί σεναρίου επιστροφής στην δραχμή, συνέντευξη στο NewPlus της Πάτρας, 17/01/2012
Στα περισσότερα συμφωνώ.Θεωρώ όμως ότι η έξοδος πρέπει να γίνει συναινετικά με την ΕΕ γιατί αλλιώς θα έχουμε προβλήματα διεθνούς απομόνωσης.Σε κάθε περίπτωση η επιλογή αυτή πρέπει να προβληθεί ως διαπραγματευτικο όπλο.Σήμερα όταν η ελληνική πλευρά διαμαρτύρεται για τα υφεσιακά μέτρα της τρόικας ο αντίλογος είναι ότι χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση για να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Εάν στο τραπέζι είναι και η επιλογή δραχμή οι εταίροι θα χάσουν το επιχείρημα ότι εμείς έχουμε γαντζωθεί και τους δημιουργούμε πρόβλημα.
Ωστόσο η πολιτική ηγεσία σχεδιάζει αλλιώς,κάτι που ίσως δεν υπολογίζει ο Γιάννης.
Το προβλημα θα χτυπήσει και άλλους.Ήδη η Ισπανία ουσιαστικά δεν δανείζεται από τις αγορές αλλά από τις δικές της τράπεζες τις οποίες δανείζει αφειδώς η ΕΚΤ.Το σύστημα έχει καταρρεύσει και διατηρείται με συγκάλυψη.
Επομένως λέει ή λογική των πολιτικών,αργά ή γρήγορα το Βερολίνο θα αποφασίσει είτε να διαλύσει το μαγαζί είτε να το αλλάξει προς ομοσπονδιακή κατεύθυνση.
Να κρατηθούμε για να είμαστε μέσα αν αποφασίσει το δεύτερο είναι η γραμμή.
Αυτη η πιθανότητα γενικά δεν υπολογίζεται από τον αγγλόφωνο χώρο και άρα και από τους Έλληνες που ζουν εκεί που εξακολουθούν να βλέπουν την Ελλάδα σαν εντελώς ξεχωριστή χωρα.
Δεν θα κρατήσει πολύ η αναμονή.
Δεξιέ, ο δρόμος την ομοσπονδίας είναι …μονόδρομος.Αυτό που παίζεται είναι αν θα είμαστε και εμείς μέσα ή όχι,
Φυσικά θα είμαστε, αλλά με πατερίτσες, σπασμένα πλευρά, τσιρότα κλπ. Επισημαίνω, επικροτώ και προσυπογράφω το σχόλιο του Στάθη (10.49πμ).
Οποια λυση και να επιλεγει, μεσοπροθεσμα για το εξωτερικο χρεος, θα πρεπει να κατανοησουμε οτι χωρις σταθερα πλεονασματα του κρατικου προυπολογισμου, ως συνδυαστικο αποτελεσμα μονιμης και υγιους αναπτυξης, μεταναστευσης, δραστικης μειωσης πληθους μισθοτουμενων απο το δημοσιο, περιστολης δαπανων με επικρατηση παραγματικου ανταγωνισμου στις κρατικες προμηθεις και δημοσια εργα, συλληψης φοροδιαφυγης και εισπραξης βεβαιωμενων φορων, δραστικης περιστολης της διαφθορας,… Ενα ακόμα άρθρο περί χρέους και δραχμής που αξίζει (νομίζω) The Athens Review of Books
Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ
Η Μεγάλη Ληστεία
Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας
Η δημιουργία των μηχανισμών
Αριθμοί και γεγονότα
Γιάννης 2: πέρα για πέρα λάθος στο δια ταύτα σου.Δραχμή σημαίνει γυρίζω στην μαμά μου που με αγαπάει και με λέει τι ωραίο παλικάρι είμαι, αφού διαπίστωσα ότι τα γκομενάκια εκεί έξω δε με κάθονται.
καμιά σκέψη να χάσω κανά κιλό, να βάλω κανα ρούχο ανθρώπινο και να λούζομαι πιο συχνά; ούτε για δείγμα!
ο Στάθης βέβαια τα είπε πιο ωραία και επιστημονικά
(συνεχεια)δεν θα εχει την ποθουμενη θετικη εξελιξη για την ελληνικη οικονομια και για τους ελληνες.
Το μιγμα πολιτικης που θα εφαρμοσθει -ειναι προφανες οτι- θα εξαρταται απο τον εκαστοτε συσχετισμο πολιτικων και κοινωνικων δυναμεων και δυστυχως θα ποικιλει (με παλινωδιες τυπου “ραβε -ξηλωνε”).
@ AγγελοςΕχω ρέψει στην δίαιτα και στο λούσιμο λέμε
Πέρα από τα “οικονομικά”, κατά τη γνώμη μου πάντα, η θέση και το “περιεχόμενο” της Ελλάδας είναι το επίκεντρο της διαμάχης ΗΠΑ και ΕΕ για το σε ποιανού το άρμα θα είναι δεμένη…Το σενάριο τρόμου είναι ο κατά Γιουγκοσλαβία διαμελισμός της ώστε όλοι να ικανοποιηθούν…
Κωστή, δεν μας φτάνουν τα άλλα, αυτό μας έλλειπε. Συμφωνώ με την άποψη Παπανδρόπουλου ότι η τύχη της Ελλάδος κρίθηκε από το γεγονός ότι η ΝΔ αντικαταστάθηκε από το ΠΑΣΟΚ και όχι την ΕΚΝΔ.Η ιστορία όμως είναι μη αντιστρέψιμη.Όπως δεν μπορούν οι Βούλγαροι που είναι τώρα στην κουβέντα για τους μισθούς τους να αλλάξουν το κομμουνιστικό παρελθόν έτσι και το 1981 θα μας ακολουθεί.
Γιαννης -2 Εγραψες “Τα «Πακέττα» της ΕΕ έγιναν το εργαλείο που καλλιέργησε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, διόγκωσε το Δημόσιο και την παρασιτική «εργασία», στέρησε τον ιδιωτικό τομέα από παραγωγικές δυνάμεις, και εξουδετέρωσε ένα θετικό επακόλουθο της ΕΕ, την άνοδο του ποσοστού των Ελλήνων με πανεπιστημιακή παιδεία.”Οι Ελληνες με πανεπιστημιακη παιδεια διοριστηκαν στο δημοσιο ή εγιναν ελευθεροι επαγγελματιες, πολλοι αρκετα κρατικοδιαιτοι. Λιγοι εππιστημονες απασχοληθηκαν στον ιδιωτικο τομεα, κυριως στις υπηρεσιες και ελαχιστοι στην φθινουσα βιομηχανια.
Με σαθρη δομη οικονομιας και διαρκες υψηλο εμπορικο ελλειμα, ξεπερνωντας -κατα πολυ- ολους τους ευρωπαϊκους δεικτες “πληθος επιστημονων ως ποσοστο του πληθυσμου ή του ενεργου πληθυσμου”,
” η άνοδος του ποσοστού των Ελλήνων με πανεπιστημιακή παιδεία” και μαλιστα η εκθετικη αυξηση τα τελευταια 30 ετη (4-πλασιασμος) δεν ειναι κατ’ αναγκην πανακεια -οπως πιστευεται στην χωρα μας- εφοσον αφενος μεν δαπανουνται ασκοπα επι τουλαχιστον 5-7 ετη χρηματα (ιδιως για τριτοκλασσατα ΑΕΙ και πολλες σχολες των “Α” ΤΕΙ ) και αφετερου οι πτυχιουχοι εγκλωβιζονται επι σειρα ετων περιμενοντας (οχι τον Γκοντο) αλλα – μεχρι πριν 3 ετη- την ολο και πιο οψιμη επαγγελματικη ενταξη, τωρα την ανεργια και …την μεταναστευση.
Το ανηθικο ειναι οτι ενω την περιοδο 1980-1999 το 25% των φοιτητων σπουδασε στο εξωτερικο και απο το 2000 σε μικροτερο ποσοστο συνεχιζει να σπουδαζει(οπως και οι συναδελφοι μου μηχανικοι) και γνωριζει πολυ καλα την γλωσσα και την νοοτροπια της χωρας σπουδων, επειδη ομως ανηκει στα πλεον επιλεκτα κοινωνικοοικονομικα στρωματα με εξασφαλιση εργασιας (στην οικογενειακη επιχειρηση, ελ. επαγγελμα , κ.λ.π.), πιστευω οτι στην επιστημονικη μεταναστευση θα οδηγηθουν τα καλλυτερα νεα μυαλα της χωρας (για να μην τρελλαθουν, παραφραζοντας τον Α.Γκινσμπεργκ).
“ο δρόμος την ομοσπονδίας είναι …μονόδρομος.”Αυτό ξέχνα το Σχο, δεν το θέλουν ούτε οι Γερμανοί (και όταν λέω οι ‘γερμανοί’ βάζω μέσα και τους σοσιαλδημοκράτες). Δεν υπάρχει η πολιτική βούληση από κανένα εκ των ισχυρών της Ευρώπης για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλλά ακόμα και αν υπήρχε η όλη διαδικασία που θα οδηγούσε σε μιά υποτιθέμενη ομοσπονδία είναι κάτι που θα έπαιρνε πολύ χρόνο και το κακό αυτή την στιγμή είναι πως σε χώρες όπως η Ελλάδα,* η Ισπανία, η Πορτογαλία ο χρόνος έχει τελειώσει…(και σε άλλες όπως η Ιταλία ή ακόμα και η Γαλλία αρχίζει και τελειώνει)
Δεν έχουμε τον χρόνο, ή μάλλον δεν τον έχει η οικονομία μας, να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η όλη διαδικασία που θα οδηγήσει σε μία μελλοντική ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης.
* Το έχεις αντιληφθεί πως ηδη κάποιοι κύκλοι της ευρωπαϊκης οικονομικής και πολιτικής ηγεσίας μιλάνε και για τρίτο μνημόνιο και νέο κούρεμα? Και όλα αυτά όχι το 2027 αλλά το 2013…
Το έχεις αντιληφθεί πως ηδη κάποιοι κύκλοι της ευρωπαϊκης οικονομικής και πολιτικής ηγεσίας μιλάνε και για τρίτο μνημόνιο και νέο κούρεμα? Και όλα αυτά όχι το 2027 αλλά το 2013…αυτά τα γράφει από το 2009 ο κακομοίρης ο καισάριος αλλά ποιος τον ακούει
Δεν τα γράφει μόνο ο Καισάριος, είμαστε πολλοί που τα λέμε (και ένας πολύ γνωστός είναι και ο Βαρουφάκης) αλλά από τους οπαδούς του δεύτερου μνημονίου είχαμε κατηγορηθεί από οπαδοί του Συριζα μέχρι υποστηρικτές της δραχμής και της εξόδου της χώρας από την ΕΕ. Εως το καλοκαίρι του 2011 όποιος μίλαγε για κούρεμα ήταν ανθέλληναςΤον Οκτώβρη του 2011 ξαφνικά ανακαλύψανε ότι με λίγο πάρσιμο στο σβέρκο (aka PSI) όλα θα σιάξουν
Τώρα, επιτέλους, αρχίζουν και ψελίζουν την αλήθεια
Σημασία έχει ότι δυόμιση χρόνια τώρα η χώρα ομφαλοσκοπεί και οι μόνοι αγώνες που γίνονται είναι για την προστασία των συντεχνιών (πολιτικών και επαγγελατικών)
Και το κερασάκι, καλούμαστε να νομιμοποιήσουμε την ομαδική αυτοκτονία με το ψευτοδίλλημα “Ευρώπη ή χάος”
Ο Βαρουφάκης έχει πει και άλλα όμως.Έγραψε ότι στην Αμερική σε συνέδριο οικονομολόγοι του είπαν ότι η FED είναι έτοιμη να στηρίξει τη νέα δραχμή αλλά τους πληροφόρησε ότι θέλουμε ευρώ.Πάντως τα σήματα εξακολουθούν να έρχονται.
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=38337&Itemid=139
δεξιέ, λογικό είναι οι αμερικάνοι να θελουν αδύναμο ευρώ, αφού απειλεί ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ. συνεπικουρουν και οι ευρωπαίοι με την μυωπία τους βεβαίως βεβαίως.
τι τους στοιχιζει να στηρίξουν την ΝΔ; (την Νεά Δραχμή εννοώ
,δυο μελανάκια.
“οικονομολόγοι του είπαν ότι η FED είναι έτοιμη να στηρίξει τη νέα δραχμή αλλά τους πληροφόρησε ότι θέλουμε ευρώ.”Το δοκίμασε αυτό το σενάριο και η Αργεντινή, όταν “έδεσε” το νόμισμά της με το δολλάριο. Παρόλα αυτά – τα ‘μαθες? – χρεοκόπησε!
————————-
Εκτός της επιλογής της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, που ούτε πολιτικά εφικτή είναι στην παρούσα φάση αλλά και αν ακόμα ξεκινήσει θα πάρει πολύ χρόνο, από την μία, και της επιλογής να συνεχιστεί η καταστροφική πολιτική αυστηρής λιτότητας που προσπαθεί να επιβάλλει η ΕΕ από την άλλη, μία τρίτη επιλογή είναι και αυτή που ο Βαρουφάκης ονομάζει Μετριοπαθή Πρόταση (Modest Proposal). Ίσως είναι η τελευταία ελπίδα να αποφευχθεί η οριστική αποσάρθρωση της ΕΕ.
Εδω περισσότερα
http://yanisvaroufakis.eu/2012/03/18/ringfencing-europe/
Abstract
Europe is currently caught up in a false dilemma between current policies, which are contributing toward the eurozone’s disintegration, and a ‘federal move’ that cannot possibly unfold swiftly enough to arrest the Euro Crisis. This paper presents a third option for resolving the Euro Crisis and, at once, creating the circumstances that may yield a decent future for Europe. It is predicated upon three bold steps that can be taken in the very short run in order to combat the Crisis’ three components: (a) the crisis of the banking sector, (b) the sovereign debt crisis and (c) the crisis of underinvestment that is connected to the eurozone’s internal balance of payments problem. The main idea is to manage these three issues more rationally by utilising existing European institutions and by means that require no cumbersome Treaty changes, no constitutional amendments and, indeed, no loan guarantees from the eurozone’s surplus countries. Such a program would help ringfence Europe from the process of disintegration, avert a new Great Recession, and give Europeans appealing options for a shared future of which only one actually involves federation.
1. Introduction: The false dilemma
United only in name, Europe is in a process of slow burning disintegration. The Euro Crisis is operating with the vicious determination of a termite colony eating into the foundations until nothing but an empty shell will be left of what, until recently, was hailed as the lofty ideal of a United Europe.
On the one hand, the established policies are pushing the eurozone, and by association the European Union, toward a precipice. Piling great new loans on the weakest of sovereigns, on condition of deep, generalised, austerity (that is bound to diminish the means from which these debts must be repaid), buys time at the expense of hope. Meanwhile, the exercise of massive liquidity provision for quasi-insolvent banks only succeeds in turning an acute crisis into a chronic disease that numbs our continent’s senses, increases the likelihood of another financial collapse, and reduces Europe’s capacity to withstand the latter once it hits.
On the other hand, the sole alternative to disintegration that is currently canvassed energetically is the ‘federal move’. Alas, it only needs to be stated to incite desperation even amongst those who would like to see a Federal Europe (while its foes celebrate). The reason is simple: The road to Federation is long and bumpy while the Crisis is unfolding rapidly, unimpeded; certain to outpace even our swiftest of ‘federal moves’. When this happens, and the eurozone disintegrates before proper federation is achieved (as it is certain to do), there will be nothing left to federate but smithereens. Put differently, a United States of Europe requires a gestation period, if it is to be worth its salt, which is many orders of magnitude longer than the period in which we must arrest the Euro Crisis.
Many commentators are in agreement with the above depiction of Europe’s conundrum. Their gloomy conclusion, thus, is that Europe-as-we-know-it is finished. Or, more precisely, that, before Europe’s integration recommences again, sometime in the future, the unification process which began in the 1950s and culminated in the current arrangements will be torn asunder under the irrepressible centrifugal forces unleashed by the Euro Crisis. If they are right, it is not just Europe’s integration that is at stake. Given the non-linearities of the enterprise, and the recessionary posture of the global economy, a deconstruction of the eurozone will more likely than not usher in a postmodern 1930s. Not for the first time in history, Europe’s political failures will have dragged the rest of the world into an avoidable mire.
The pressing question, therefore, becomes: Is there a third alternative? Or are we stuck between the rock of the current (toxic) policies and that hard place of going ‘federal’ when unready to do so? Luckily, this dilemma is a false one. In what follows I shall outline a third option which I shall call: Decentralised Europeanisation.
2. The diagnosis
The Euro Crisis is unfolding on three interrelated terrains.
Banking crisis: While sparked off by events across the Atlantic, and the English Channel, the problem with the eurozone’s banking crisis was never properly addressed. The reason was the terribly odd arrangement whereby governments maintain national control over global banks inhabiting within a trans-national currency union. At a time when forced recapitalisation of essentially insolvent banks was of the utmost importance, national political elites are unwilling and unable to do that which is in the interests nor only of Europe’s economies but even in the interests of the banks themselves (which ought not be confused, of course, with the interests of the banks’ major shareholders).
Sovereign debt crisis: Again as a result of a design fault, the sudden and catastrophic loss of liquidity that came to be known as the Credit Crunch of 2008, inevitably turned the eurozone’s most cherished principle (of perfectly separable public debts) into the ‘popcorn effect’ that drove three sovereigns into effective insolvency, before putting at least two large member-states in bankruptcy’s pre-chamber. Suddenly, reality bit back, reminding us that even though a common currency shields us from runs on individual currencies, our perfectly separable debts were bound to lead to a sequential run on member-state bonds, once panic set in the money markets following the financial sector’s implosion.
Under-investment and imbalances crisis: Members of this audience need not be lectured on the centrality of the dearth of investment afflicting Europe, in the aggregate, but also of the detrimental effect on the eurozone’s past and future of the absence of a recycling mechanism by which surpluses are diverted, in the form of productive investments, into the deficit producing regions. Without such a surplus recycling mechanism, the balance of payments problem that is internal to the common currency area can only grow inexorably during times both good and ill. The only difference is that, as one might expect, these imbalances make themselves badly felt when the burden of adjustment falls, in times of Crisis, on the deficit member-states.
Clearly, the task in hand is to address all three of these facets of the Crisis at once. And to do so in ways that can be pursued by existing European institutions, so as not to put the cart before the horses, i.e. seek federal solutions as a prerequisite for saving the process of integration that ought to lead to… further integration.
3. Our task as a constrained optimisation problem
…….
Ειμαι σιγουρη πως αν βρεθει ενας τροπος να τεθει σε παραλληλη κυκλοφορια με το ευρω ενα νομισμα εσωτερικης χρησης , ορισμενης χρονικης διαρκειας, ενδεχομενως σε ποσοτητα εξαρτημενη με τα αποθεματα χρυσου(απ τα λιγα που εχουν απομεινει) και ειδικου σκοπου, της αναθερμανσης της οικονομιας και της αναπτυξης της παραγωγικης βασης, την κυκλοφορια ρευστου, το ξεμπλοκαρισμα του εσωτερικου χρεους του κρατους προς τους πολιτες, με ρεγουλα και καλο σχεδιασμο, θα αποφευγαμε καθε σεναριο επιστροφης στην δραχμη και εξοδο μας απο την ευρωζωνη.Αλλα τι ξερω εγω απ αυτα, μια απλη κι αθωα μπορει και ασχετη αρχιτεκτ
