Λιβάνης και Τσίπρας κατά νεΟποτισμού

Μια υπόθεση με πατριωτικό χρώμα, που αξίζει την προσοχή μας

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Mεταξύ των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ, «πριν αλέκτορα φωνήσαι», λίγες ημέρες δηλαδή μετά την καταδίκη από τον κ.Τσίπρα του ‘νεΟποτισμού’,  πλάκωσε στη Β΄Αθήνας, από το πουθενά, ο «σοσιαλιστής» επιχειρηματίας υιός Λιβάνης, φερόμενος ως ακραιφνής πατριώτης, ο οποίος δεν γνωρίζω τίνι τρόπω έχει μέχρι στιγμής εκδηλώσει αυτόν του τον πατριωτισμό, σε μια χώρα που βρίθει πατριωτών, αλλά και ευσεβών και φοροφυγάδων. Η μέχρι τώρα πολιτική του δράση είναι άγνωστη, η σχέση του με την Αριστερά, ανύπαρκτη, προφανέστατα επελέγη ως ο υιός του πατρός του, δηλαδή μιας παρασκηνιακής μορφής της παλαιάς αυλής του Καστριού: «Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι τις επαφές των δύο πλευρών καταλυτικό ρόλο έπαιξε, το επίσης ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, Κ. Λαλιώτης ο οποίος διατηρεί από την πρώτη μέρα ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Κουμουνδούρου και ιδιαίτερα με το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Δραγασάκης, Ν. Παππάς) και ο οποίος πρόσφατα ήρθε ουσιαστικά σε ρήξη με το Γ. Παπανδρέου ζητώντας του να μην προχωρήσει στη δημιουργία νέου κόμματος θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα “έριχνε νερό στο μύλο” του Αντώνη Σαμαρά. Ο Κ. Λαλιώτης την τελευταία περίπου δεκαετία έχει σημαντική θέση στον εκδοτικό οίκο Λιβάνη» (7imeres.gr, 8.1. 2015).

Nομίζω πως έχουμε άλλη μια περίπτωση της, σεσημασμένης εδώ πολλές φορές, μυστηριώδους έλξης του κ.Τσίπρα από πατριώτες της ακροδεξιάς, της λαϊκής Δεξιάς,  του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ή αυτόνομους, παράλληλα με τις πολυάριθμες συναντήσεις ή και σχέσεις κολακείας, υποταγής ή φιλίας του ίδιου, με ακροδεξιούς, ρατσιστές, χρυσαυγίτες ή απλά μισαλλόδοξους δεσποτάδες.

Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι τυχαία γιατί επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη επιμονή, παρ’όλο που κάποιες φορές εξερράγησαν προκαλώντας ατυχήματα (Γ.Αϋφαντής, Κ.Γρίβας, Θ.Καρυπίδης, Ιφικράτης Αμυράς, Γ.Τράγκας) ή δημοσιοποιήθηκαν αναπάντεχα (sir Βασίλειος Μαρκεζίνης, Θέμος Αναστασιάδης) ή υπερπροβλήθηκαν (Π.Καμμένος) ή προς το παρόν ευτύχησαν (Ραχήλ Μακρή: «Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής μού συμπεριφέρθηκαν στη Βουλή άψογα»-‘ΤΟ ΒΗΜΑ’, 26.9.2013). Ήδη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας μπήκε στην εκλόγιμη 5η θέση ο ανδρεοπαπανδρεϊκός απόστρατος στρατηγός των τεθωρακισμένων κ.Νίκος Τόσκας, τ. επικεφαλής του Γραφείου του πρώην υπουργού Άμυνας κ. Π. Μπεγλίτη,  εκ των βασικών συντακτών του προγράμματος στρατιωτικών του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009, στέλεχος τώρα της πατριωτικής κίνησης «Πράττω», του πρώην συνεργάτη του ΓΑΠ και προέδρου του ΙΣΤΑΜΕ κ.Ν.Κοτζιά.

Προσωπικά θεωρώ τον πατριωτισμό μεγάλη και στην πιο ιδανική του μορφή, σπάνια αρετή. Πατριώτες χαμηλών πτήσεων είναι σχεδόν όλοι οι πολίτες, κανείς δεν θέλει το κακό της πατρίδας του. Εμπίπτουν ίσως στην κατηγορία που έχει καταγγείλει ο Σάμιουελ Τζόνσον, κάποιοι από αυτούς που συστηματικά αυτοπροβάλλονται ως πατριώτες, και επισείουν την ιδιότητα αυτή ως πυρήνα των πολιτικών τους θέσεων, υποτιμώντας έτσι αυτάρεσκα τους σεμνότερους που δεν το κάνουν, χωρίς καθόλου να υπολείπονται σε πατριωτισμό, το αντίθετο θα έλεγα, δεν τον βλέπουν ως σημαία ευκαιρίας ή ως μέσον αυτοπροσδιορισμού και αυτοπροβολής. Αυτό ασφαλώς δεν αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα, δεν είμαι ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, το λέω γενικά. Κανείς δεν δικαιούται να μονοπωλεί τον πατριωτισμό, ας αφήσει τον κόσμο να του τον αναγνωρίσει.

Έγραφε πριν την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητας Λιβάνη, καλά ενημερωμένος ιστότοπος, (cretalive.gr, 9.1): «Ο Ηλίας Λιβάνης, απόφοιτος της Νομικής, ο οποίος μαζί με την αδελφή του, Γιώτα, διατηρούν τον γνωστό ιστορικό εκδοτικό οίκο, το τελευταίο διάστημα έχει πυκνώσει τις δημόσιες παρουσίες του σε τηλεοπτικά «παράθυρα», εκφράζοντας τις απόψεις του για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και καταγγέλλοντας ευθέως τη σημερινή κυβέρνηση, με αιχμή της κριτικής του το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο άνθρωπος που γαλουχήθηκε πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο ο πατέρας του υπηρέτησε με αφοσίωση και μεγάλη αγάπη, στις τοποθετήσεις του δεν κρύβει την οργή του για τη σημερινή ηγεσία του Κινήματος. Χωρίς να ταυτίζεται απόλυτα με τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει να συμμερίζεται τις θέσεις του για

Εκδόσεις Λιβάνη – Παρουσίαση βιβλίου των Μ.Ευρυβιάδη & Μ.Ιγνατίου “CIA Ο απόρρητος φάκελος του Ανδρέα”-14.1.2011. Παρών και τ.Περιφερειάρχης, ευσεβής πατριώτης («Ν. Δ. και Χ.Α. είναι αδελφές παρατάξεις»), καταδικασμένος για μικροσκάνδαλα και υπόλογος για άλλα.

μια σειρά από θέματα, όπως τα οικονομικά, αλλά διατηρεί αποστάσεις σε σχέση με τα εθνικά ζητήματα, στα οποία έχει ιδιαίτερη ευαισθησία. Άλλωστε, ουδέποτε έκρυψε ότι ανήκει στον χώρο του λεγόμενου «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό διέκοψε σταδιακά τους δεσμούς του με τη Χαριλάου Τρικούπη από την περίοδο Σημίτη. ‘Πρόκειται για έναν άνθρωπο εξαιρετικά ευαίσθητο στα εθνικά θέματα, αυθεντικό σοσιαλιστή και δεμένο ψυχικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου’, λένε όσοι τον γνωρίζουν και δεν βλέπουν καθόλου απίθανο το ενδεχόμενο να ευοδωθούν οι συζητήσεις που γίνονται προς το παρόν ανεπίσημα και στο παρασκήνιο της Κουμουνδούρου. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ηλίας Λιβάνης θα βρίσκεται σε εκλόγιμη θέση, με στόχο να προσελκύσει ακόμα μεγαλύτερο εκλογικό ακροατήριο που προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, έστω και με βαριά καρδιά, εξακολουθεί να στηρίζει σήμερα το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου».

Για τον εκδοτικό οίκο ξέρω ελάχιστα, δεν νομίζω όμως πως αποτελεί μια «αυθεντική» σοσιαλιστική επιχειρηματική νησίδα. Έχω άλλωστε υπ’όψιν μου το παρακάτω δημοσίευμα που δεν δείχνει κάτι τέτοιο: «Οι λόγοι της λύσης του συμβολαίου μου με τις Εκδόσεις Λιβάνη. Ή αλλιώς, ένας οδηγός επιβίωσης για νέους συγγραφείς» (20.7. 2014).

Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά τήρησε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες όμως θα πληρώσει γιατί η στενή οργανωμένη βάση εκδήλωσε το γνωστό και από τις εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση εσωστραφές πνεύμα της ήττας, που οφείλεται και σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και σε μικρόνοια, αλλά και σε ανομολόγητες προσωπικές τοπικές φιλοδοξίες. Η ηγεσία πάλι πέρασε στο γνώριμο άλλο άκρο του τυχοδιωκτικού ψηφοθηρικού αμοραλισμού. Προσωπικά θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμα ενός πολιτικού αρχηγού να μπορεί να προωθήσει έναν μικρό αριθμό προσώπων στα ψηφοδέλτια, ερήμην των οργανώσεων ή ίσως και των οργάνων του κόμματος. Είναι σε θέση να ξέρει ανάγκες και ευκαιρίες που οι άλλοι δεν ξέρουν. Εκείνο που δεν θεωρώ καθόλου αυτονόητο είναι το να μην κρίνονται ούτε εκ των υστέρων οι επιλογές του από τους βουλευτές τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος. Εκεί τα πράγματα αρχίζουν και μας προκαλούν μελαγχολικές σκέψεις για καταστάσεις αρχηγισμού και συναλλαγών, που στην Ελλάδα διαιωνίζονται αντί να έχουν καταδικαστεί και τελειώσει. Η επιλογή Λιβάνη δεν προκάλεσε μισή τουφεκιά. Ασφαλώς, αποτελεί το κλείσιμο του ματιού ενός ασυγκράτητου αρχομανή προς τον κόσμο του βαθέως παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και προς ότι εκφράζουν ο παλιός ανδρεοπαπανδρεϊσμός και ο κ.Λαλιώτης. Υπάρχουν όμως στην κοινωνία υγιείς δυνάμεις που θα καταδικάσουν στην κάλπη την προσβλητική συμπεριφορά προς τη ΔΗΜΑΡ και τα χωρίς αρχές αντιφατικά και ετερόκλητα ανοίγματα σε δυνάμεις και πρόσωπα του κοινωνικού και εθνικιστικού συντηρητισμού και της αντιαισθητικής πολιτικής συμπεριφοράς. Πολύ σύντομα η νεανική αρχηγική αυλή θα διαπιστώσει πόσο επικίνδυνο είναι να στηρίζεσαι σε απελπισμένους οπαδούς και σε φιλόδοξα στελέχη. Ο κ.Κουβέλης πλήρωσε τα λάθη του, τη δειλία του και τις φιλοδοξίες του, απέμεινε σχεδόν μόνος με τα δυο εντιμότερα και σοβαρότερα κοινοβουλευτικά του στελέχη, την κα Γιαννακάκη και τον κ.Τσούκαλη, τον εγκατέλειψαν ακόμη και πρόσωπα τα οποία ευεργέτησε, ευτύχησε όμως να συνεργάζεται τώρα με ένα πολύ ηθικό στοιχείο της Οικολογίας, τον κ.Χρυσόγελο. Αν τα προφανή στρατηγικά λάθη και οι ηθικές εκπτώσεις του κ.Τσίπρα τον οδηγήσουν σε ένα σύντομο Βατερλώ, γεγονός που κάθε δημοκρατικός πολίτης απεύχεται, γιατί εκτός των άλλων θα σημάνει την επιστροφή μιας πολύ σκληρής Δεξιάς, νομίζω ότι από τον παρδαλό κοινοβουλευτικό θίασο των συμφεροντολόγων και των μεγαλόστομων «επαναστατών» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα τον υποστηρίξει κανείς.

Πηγή