Εθνική Παλαιστίνης

Μιχάλης Μιχελής
Έφτανε ένα γκολ

του 28χρονου Ασράφ Νουμάν, για να παίξει για πρώτη φορά στην ιστορία της η ομάδα Παλαιστίνης, στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών Ασίας, που αρχίζει σήμερα και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του μήνα στην Αυστραλία.
Τούτο το πολύτιμο γκολ, που πέτυχε τον περασμένο Μάιο η Παλαιστίνη εναντίον των Φιλιππίνων, στο τελικό των μικρών κρατών της Ασίας (AFC Challenge Cup), δηλαδή αυτών των 17 χωρών που βρίσκονται σε κίνδυνο (από τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές), ήταν το μεγαλύτερο εθνικό δώρο και το εισιτήριο της προβολής τους, που πήραν οι Παλαιστίνιοι ποδοσφαιριστές, για να τιμήσουν την πατρίδα τους. Τώρα περιμένουν την 12^η Ιανουαρίου (στο ματς με την Ιαπωνία), για να χειροκροτήσουν μια ακόμη επιτυχία τους.


Η ποδοσφαιρική τους ομοσπονδία έχει αναγνωριστεί από το 1998. Έπαιζαν όμως για 13 χρόνια στην ξενιτειά (Ιορδανία), μια και δεν τους έδιναν το δικαίωμα οι ισραηλινές αρχές να εμφανιστούν στην Παλαιστίνη, με τα χρώματα της σημαίας τους.
Τελικά το 2011 στην Ιερουσαλήμ, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, κατορθώθηκε ν’ αναμετρηθούν με την Ταϊλάνδη, στα πλαίσια των προκριματικών (Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου) κι έτσι έσπασε το μακροχρόνιο απόστημα του αποκλεισμού τους. Όμως τα περισσότερα παιγνίδια έκτοτε  η εθνική Παλαιστίνης τα έδωσε στην Αίγυπτο και στο Κατάρ, επειδή υπάρχουν εμπόδια (για λόγους ασφαλείας), να παρευρεθούν φίλαθλοι των Παλαιστινίων στα δικά τους γήπεδα (απειλήθηκαν αντίποινα των φανατικών Εβραίων).
Σημειωτέον στην Παλαιστίνη διεξάγονται δυό ανεξάρτητα δικά τους πρωταθλήματα (ένα στη λωρίδα της Γάζα κι ένα στην Υπεριορδανία).
Οι περισσότεροι παίχτες που στελεχώνουν σήμερα την εθνική τους ομάδα είναι απόδημοι ποδοσφαιριστές, κυρίως από την Χιλή και την Σουηδία (μια και ζουν για χρόνια εκεί ως μετανάστες). Σημειωτέον στη Χιλή στο πρωτάθλημα, πρωταγωνιστεί ομάδα με τ’ όνομα «Παλαιστίνη».
Θα πρέπει να υπενθυμισθεί, ότι  για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 (στη Γερμανία), η Παλαιστίνη ήταν στην αρχή του τουρνουά της Ασίας, επικεφαλής στον όμιλό της (αφού είχε νικήσει τους κυριότερους αντιπάλους της Ταϊβάν και Ιράκ). Τα «εντός έδρας» παιγνίδια της τα έδινε στο Αμάν. Στη συνέχεια όμως το Ισραήλ απαγόρευσε την έξοδο από τη χώρα στην μισή ομάδα, που πήγε έτσι λειψή στο Ουζμπεκιστάν κι έχασε στο καθοριστικό εκείνο αγώνα με 3-0. (Το Ουζμπεκιστάν τελικά δεν πήγε στα τελικά, επειδή έχασε την πρόκριση στα μπαράζ από το Μπαχρέιν).

Για τους Παλαιστίνιους, τα χειρότερα ακολούθησαν στη συνέχεια. Τέσσερις από τους καλύτερους παίχτες της, ο Ταρίκ Αλ Κουίτο (δολοφονήθηκε από τον ισραηλινό στρατό, με τη κατηγορία ότι ήταν μέλος τρομοκρατικής ομάδας) και οι Αϊμάν Αλ Κουρντ, Σαντί Σμπακέ Βαχιέμ Μοσταχέ, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της επιδρομής των Ισραηλινών στη Γάζα. Επίσης ο μπαλαδόρος Ζακρία Ισά, πέθανε στη φυλακή (χωρίς να έχει περάσει καν από δίκη).
Στα «πέτρινα χρόνια» για το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο, απαγορεύτηκε για μια ακόμη φορά από τους Ισραηλινούς  να παίξουν εκτός χώρας αρκετοί παίχτες της παλαιστινιακής ομάδας, μέσα στα πλαίσια για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 (στη Νότια Αφρική). Εκείνο όμως που έκανε διεθνή αίσθηση, ήταν το  2009  η σύλληψη του ανερχόμενου αστεριού του παλαιστινιακού ποδοσφαίρου του Μαχμούτ Σαρσάκ (από τη λωρίδα της Γάζας). Τον κατηγόρησαν οι Ισραηλινοί για τζιχαντιστή κι αναγκάστηκε μετά την τριετή  φυλάκιση (κατέφυγε σε απεργία πείνας), ν’  απελευθερωθεί  τελικά το καλοκαίρι 2012, μετά από διεθνή πίεση, με πρωτεργάτες των κινητοποιήσεων τη Διεθνή Αμνηστία, τον Μαραντόνα, τον Μέσι και το Ρονάλντο.
Αξίζει ακόμα να υπενθυμίσουμε, ότι τον περσινό Γενάρη, δυό ποδοσφαιριστές της Εθνικής  Νέων της Παλαιστίνης, ο Τζαουάρ Νάσερ (19 χρονών) και ο Αντάμ Αμπτ Χαλαμπίγια ( 17 χρονών), γυρίζοντας από την προπόνηση, πυροβολήθηκαν από τους Ισραηλινούς στο πόδια (σ’ ένα μπλοκ για έλεγχο ταυτοτήτων) κι έτσι δραματικά τελείωσε η καριέρα τους.