Οι όρκοι του ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ-Ν και ΔΣΕ

Στον αναγνώστη προξενούν μεγάλη εντύπωση οι ομοιότητε σε έννοιες, αλλά και οι φραστικές, που υπάρχουν στους όρκους του ΕΛΑΣ, του Νέου ΕΛΑΣ (που ίδρυσε ο Βελουχιώτης λίγο πριν το τέλος του) και του ΔΣΕ. Με έγχρωμη σήμανση προσδιορίζονται τα κοινά σημεία των όρκων. Αναρωτιέται κανείς για το νήμα που τους ενώνει, ειδικά τον όρκο του Νέου ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και αν έχουν κάποια κοινή πηγή, άγνωστη προς το παρόν.

Ο όρκος του Ελασίτη

Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”,καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:
“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.
Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού”.
Ο Ορκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Αρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά είναι:
“Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του.”
Ο όρκος των μαχητών του ΕΛΑΣ:
“Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξενικό ζυγό.
Οτι θ’ αγωνισθώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.
Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού.”
(“Απελευθερωτής”, όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

http://anasintaxi.blogspot.com/2009/10/blog-post_168.html

O όρκος του αντάρτη του Νέου ΕΛΑΣ
Εγώ παιδί του εργαζόμενου ελληνικού λαού νοιώθω βαθιά τη σκληρή σκλαβιά, καταπίεση και εκμετάλλευση του νέου κατακτητή, των Άγγλων και της ελληνικής αντίδρασης της μεγαλοκεφαλαιοκρατίας. Πιστεύω
α) ότι η συμφωνία της Βάρκιζας, τελευταίο και εγκληματικό λάθος σειράς άλλων δεξιών και «αριστερών» οπορτουνιστικών τακτικών λαθών της καθοδήγησης του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, οδήγησε στην άρνηση της πάλης για την πραγματοποίηση των σκοπών του ΕΑΜ και την υποταγή του λαού μας στους ντόπιους και ξένους ληστές΄
β) ότι η ξενική κατοχή (οποιουδήποτε ξένου) και επέμβαση στη ρύθμιση των εσωτερικών οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων εμποδίζει τη λύση τους πάνω σε λαοκρατική βάση, κρατά την οικονομία της χώρας και το λαό μας στο κατώτερο επίπεδο από όλους τους άλλους λαούς και οδηγεί αναπόφευκτα σε νέες τυχοδιωκτικές πολεμικές περιπέτειες΄
γ) ότι η πάλη για την ολοκλήρωση των σκοπών του ΕΑΜ και την πραγματοποίηση μιας πλήρους εθνικής ανεξαρτησίας πρέπει να συντελεστεί μέσα στα οργανωτικά πλαίσια ενός πραγματικού και συνεπούς μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας (ΜΕΑ) με όλες τις μορφές και σε πρώτη γραμμή με τη μορφή της ένοπλης πάλης.
Γι’ αυτό αποφασίζω
να καταταγώ στον ανασυγκροτημένο ΕΛΑΣ (Εθνικό Απελευθερωτικό Λαϊκό Στρατό – Νέον, ΕΛΑΣ-Ν).
Ορκίζομαι
α) ότι δεν θα αποχωριστώ από τους συναγωνιστές της ομάδας μου, δεν θα φύγω από τον ΕΛΑΣ-Ν και δεν θα εγκαταλείψω τον ένοπλο αγώνα, πριν πραγματοποιηθούν οι σκοποί του ΜΕΑ και ΕΛΑΣ-Ν, ήτοι η απομάκρυνση και του τελευταίου Άγγλου στρατιώτη από την Ελλάδα και η δημοκρατική λύση των προβλημάτων της χώρας΄
β) ότι θα συμπεριφέρομαι απέναντι του λαού σαν πραγματικός λαϊκός αγωνιστής και δεν θα κάνω καμιά πράξη, που να εκθέτει το ΜΕΑ και ΕΛΑΣ-Ν στα μάτια του λαού μας.
Συναισθανόμενος ότι αποτελώ μέλος ενός συνόλου που λέγεται και είναι στρατός, ο οποίος χωρίς μια τέτοια πειθαρχία δεν μπορεί να επιτελέσει το πολεμικόν του έργο
Παραδέχομαι
χωρίς κανένα ενδοιασμό και εκ των προτέρων να χαρακτηριστώ ως επίορκος και προδότης των συμφερόντων του έθνους και του λαού μας και γι’ αυτό να μου επιβληθεί η εσχάτη των ποινών (θάνατος) αν παραβώ τον όρκο τούτο.
Κάπου 27/5/45
Πηγή: Γρηγόρη Φαράκου, Άρης Βελουχιώτης, το χαμένο αρχείο – άγνωστα κείμενα. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 5^η έκδοση, σελ. 380-1

Ο όρκος του μαχητή του ΔΣΕ

«Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω απ’ τα χώματα της πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και την πρόοδο του λαού μου.
Ορκίζομαι να ‘μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εχτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.
Ορκίζομαι να ‘μαι υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς προς το λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει, σαν άτομο και σαν μαχητή.
Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή δημοκρατική Ελλάδα και την πρόοδο και ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.
Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου.»
Πηγή