Ο Κον Μπεντίτ, οι εξοπλισμοί και τα λάθη των πρασίνων στην Ελλάδα

Αξίζει  να  διαβάσει  κανείς τα σχόλια  που συνοδεύουν  το  αρθρο.

Του Μιχάλη Μιχελή

Σε ό,τι αφορά το σκάνδαλο των υποβρυχίων, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ανέφερε ότι:

«Είναι μεγάλο σκάνδαλο η πώληση πανάκριβων γερμανικών οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα που συνέβαλαν στη γιγάντωση του ελληνικού χρέους. Η γερμανική κυβέρνηση όχι μόνο δεν εμπόδισε αλλά αντίθετα, προώθησε αυτή την καταστροφική για την ελληνική οικονομία πώληση».

Αναφερόμενος στην τρόικα, τόνισε ότι: «η Ελλάδα είναι θύμα της πολιτικής της τρόικας αλλά και του εαυτού της, θύμα μιας τριαντάχρονης πελατειακής πολιτικής. Θα ήθελα επιτέλους να ακούσω μια φορά από τον Τσίπρα ποια ήταν τα λάθη της Αριστεράς στην Ελλάδα, από τον Σαμαρά ποια ήταν τα λάθη της Δεξιάς και το ίδιο από το ΠΑΣΟΚ και τους Πράσινους».

Επιπλέον, ο Κον Μπεντίτ, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της κατάργησης της τρόικας καθώς όπως επισημαίνει: «πρόκειται για όργανο που δεν ελέγχεται δημοκρατικά. Και αυτό επειδή ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο».

Πηγή: το ΒΗΜΑ

Μου κάνει εντύπωση, πως ένας σκεπτόμενος πολιτικά όπως ο Κον Μπεντίτ, καταλήγει σε πολύ επιφανειακά ερωτήματα, αποφεύγοντας να θίξει το βαθύ πρόβλημα της Ελλάδας, που δεν είναι  μόνο συναρτώμενο με τις εθνικιστικές της παραμέτρους, αλλά και με την βασική υπόσταση της «παγίδας-φυλακής», που μας έχουν οδηγήσει οι Ευρωπαίοι κι εγχώριοι σωτήρες μας.

Όσοι υποτίθεται ότι παράγουμε πολιτικό διάλογο, όσοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους συνομιλητές μας να δουν ένα θέμα, να διαμορφώσουν μια πολιτική «beyond» (πέρα από τα τετριμμένα νοήματα), έχουμε επικεντρωθεί στο ζήτημα των εξοπλισμών, στη βάση των επιφανειακών καταγγελιών. «Ως γενικά κακό», ως «διαφθορά των πολιτικών», «ως εθνικιστική υστερία», ως «καταγγελία εξόδων, προϊόν ενός αντιλαϊκού προϋπολογισμού», ως «αντιοικολογική πράξη, που δημιουργεί πλήθος  προβλημάτων» κλπ.

• Δηλαδή αν δεν είχαμε τους κάθε είδους «Τσοχατζόπουλους», μπορεί η πολιτική των εξοπλισμών, να ήταν διαυγέστερη;
• Αν ακούγαμε τις προτροπές του Κον Μπεντίτ, για την συμφέρουσα ελληνοτουρκική φιλία, θα είχαμε μηδενίσει τα εξοπλιστικά μας προγράμματα;
• Αν οι Πράσινοι συγκυβερνούσαν (όπως κάποτε στη Γερμανία), θα κλείναμε τη στρόφιγγα των εξοπλισμών; Θα υποκλινόμασταν (σαν τους «ειρηνιστές» Γερμανούς Πράσινους), στο fair play  των οικολογικών μας αξιών;

Μήπως δηλαδή το πρόβλημα είναι βαθύτερο (που δυστυχώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει συνειδητοποιήσει), ψαρεύοντας επιδερμικές ψήφους από τη συντήρηση;

• Βεβαίως και ο Τρεμόπουλος καλά έκανε και κατήγγειλε τα λεφτά που πλήρωσε ο ελληνικός λαός για τον εξοπλισμό του.
• Βεβαίως και το χρέος μας, κατά ένα μεγάλο μέρος του, προέρχεται από τους εξοπλισμούς.
• Βεβαίως και ο κάθε Τσοχατζόπουλος, εκμεταλλεύτηκε τη θέση ισχύος του.
• Βεβαίως και οι Γερμανοί- Γάλλοι κέρδισαν πολλά, πουλώντας μας όπλα.

Όμως πίσω απ’ αυτό το έργο, υπάρχει και σκηνοθέτης, που κάνει τον χαζό ο Κον Μπεντίτ να μην τον μνημονεύει.

Κι αυτός ο ανώνυμος σκιώδης «επώνυμος», έχει την ονομασία «λόμπι πολεμικής βιομηχανίας», με το ΝΑΤΟ να τη σιγοντάρει (ως αρμόδιος διαφημιστικός προαγωγός) και τις εθνικές κυβερνήσεις να κάνουν τα «βαποράκια», πουλώντας εθνικά διλήμματα του τύπου: «βούτυρο ή κανόνια»;

Με δυό λόγια, η Ελλάδα υποχρεώθηκε (σπρώχθηκε), με δέλεαρ «το βούτυρο» που της παραχωρήθηκε (του αναπτυγμένου εταίρου της Ε.Ε.), στο ν’ ανακαινίσει τον στρατιωτικό της εξοπλισμό για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, πού μαζί με τον αντίστοιχο εθνικισμό της τουρκικής πολιτικής, με πρόφαση ένα στημένο παιγνίδι στα Ίμια, δικαιολόγησαν αμφότεροι στους λαούς τους, τις «αναγκαίες» εξοπλιστικές έξτρα δαπάνες.

Κι ο λόγος είναι ολοκάθαρος. Η μόνη βιομηχανική δραστηριότητα της Ευρώπης, που δεν έχει πλοκάμια συναρμολόγησης του υλικού της σε τρίτες χώρες (Κίνα, Ινδία, Ινδονησία κλπ), είναι η πολεμική βιομηχανία! Η μόνη τεχνολογία που δεν επιτρέπει τεχνολογικό «sharing» σε άσχετους, είναι η πολεμική. Η μόνη παραγωγή που δεν ταΐζεται από τις αλλοδαπές της δραστηριότητες και πρέπει να «ζήσει» από την δική της καινοτομικά «μικροκοινωνία», είναι ο απόρρητος κόσμος της πολεμικής βιομηχανίας.

 Αγοράζεις λοιπόν το χρυσοπληρωμένο πακέτο από ένα κλειστό κύκλο εργασιών, διασυνδεδεμένων με πλήθος κρυφών και φανερών στρατιωτικών παραμέτρων, που βασικό γνώρισμα τους δεν είναι μόνο το πρωτογενές υλικό, αλλά κυρίως τ’ ανταλλακτικά του. Εκεί στηρίζεται η δύναμη του όπλου. Στην καλή συντήρησή του, στην αξιόπιστη λειτουργικότητά του.  

 Για να μην μακρηγορώ λοιπόν σε κουραστικές επεξηγήσεις, η γαλλική, η βρετανική, μα προπαντός η γερμανική πολεμική βιομηχανία, εξ αιτίας της πτώσης του τείχους του Βερολίνου (της ύφεσης του ψυχρού πολέμου), αντιμετώπισε τεράστιες οικονομικές δυσκολίες στις δεκαετίες του ’90 και 2000. Στη Γερμανία ο κύκλος εργασιών της πολεμικής βιομηχανίας, απασχολεί περισσότερο από 700.000 εργαζόμενους. Οι ζημιές των πολεμικών βιομηχανιών στο χρηματιστήριο, ήταν τότε σημαντικές. Γιατί σε όλο τούτο το αλισβερίσι, είναι ανακατεμένες  πολλές εισηγμένες (χρηματιστηριακά) παράπλευρες επιχειρήσεις (υψηλής τεχνολογίας), τράπεζες κι ερευνητικά εργαστήρια. Η Γερμανία χρειάζονταν ενδυνάμωση, για να κρατήσει την οικονομική της και πολιτική της πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη. Τα έξοδα της επανένωση των δυό κρατών της ήταν τεράστια. Η Αμερική της παραχώρησε το δικαίωμα να κερδίσει χρήματα η Γερμανία και από τα όπλα. Το συγκεκριμένο πολιτικό πείραμα δεν έπρεπε ν’ αποτύχει. Έπρεπε να βρεθούν τρόποι χρηματοδότησής του. Το ΝΑΤΟ λοιπόν (κι ο εθνικισμός μας), ενεργοποιήθηκαν να βρουν κεφάλαια, για να δανειστούμε.  Όμως έπρεπε να υπάρχει και το «εθνικό» δόλωμα. Να δημιουργηθούν αιτίες για την αγορά των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Να προστρέξουν οι ικέτες Σημίτιδες (και τα ευπρόσδεκτα δουλικά τους οι Τσοχατζόπουλοι), ως πελάτες σε πρεμούρα και μέσω του απαραίτητου λαδώματος τους, επιταχύνθηκε η επαφή, για την «πατριωτική ενσάρκωση» των ιδεολογημάτων τους. (Στρατιωτικοί, μεσάζοντες και πολιτικό προσωπικό, συντονίστηκαν ως κομπάρσοι στην υπερπαραγωγή). Τελικά γίναμε εθνικά υπερήφανοι. Το ΝΑΤΟ ανακαίνισε το εξοπλιστικό του πρόγραμμα στη ΝΑ περιοχή ευθύνης του (από τη νέα στρατιωτική τεχνολογία) και η κοινή Ευρώπη των λαών  (μαζί με τον Φίσερ και τον Κον Μπεντίτ), έκαναν τότε το χαζό, για το ποιος στο  απώτερο μέλλον θα πληρώσει το λογαριασμό!

 Και ποιο είναι λοιπόν, τελικά το λάθος των Πράσινων (που τονίζει σήμερα ο Ντάνι); Αυτό που δεν είπαμε!

«Κύριοι Ευρωπαίοι υποκριτές, ο εξοπλιστικός σας φασισμός, το χειροπόδαρα δέσιμο του λαού μας, κουκουλώθηκε από την επιχειρηματική κουτοπονηριά σας, από τη σημερινή δήθεν δημοκρατική σας ευαισθησία, για τους καημένους Έλληνες, που ως πλεονέκτες έτρωγαν κι αυτοί λίγο από το παντεσπάνι, που τους πετάγατε στο τραπέζι του νεοπλουτισμού. Που τσίμπαγαν τότε οι συμπατριώτες μας ως μαλάκες, στην σιωπηλή σας ανοχή και που  σήμερα συνεχίζεται η μαλακία τους, γιατί ως χαζοβιόληδες επικεντρώνονται να φτύνουν μόνο τον κάθε απατεώνα Τσοχατζόπουλο, που τα οικονόμησε ως μεταπράτης, των δικών σας  υποχθόνιων σχεδίων»!

 Μιχάλης Μιχελής

 ΥΓ.   Επίσης ενδιαφέρον έχει γιατί η Ελλάδα αγόρασε, όπλα από την Ρωσία. Το παραμύθι που σερβιρίστηκε, ήταν για την διεύρυνση της γκάμας των εξοπλισμών μας, για την παροχή «πλουραλιστικού»  εξοπλιστικού αποθεματικού, που παραχωρήθηκε μάλιστα (επικερδώς για τα ελληνικά συμφέροντα), αφού υπήρξαν κι αντισταθμιστικά οφέλη σε γεωργικά προϊόντα(;)  Πολύ απλά κι αυτά έγιναν υπό την έγκριση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Πρακτικά, τα περιβόητα καλά κομμάτια του ρωσικού οπλοστασίου έπρεπε να δοκιμαστούν επί τοις πράγμασι ( ν’ αναλυθούν τα στοιχεία της αποδοτικότητας) από τους νατοϊκούς. Αντίθετα την ίδια ώρα (αυτών των πανάκριβων αγορών μας), ένα πρωτοποριακό ελληνικό όπλο, το αντιαεροπορικό «Άρτεμις», κουτσουρεμένο τεχνολογικά από τις απαιτήσεις των Αμερικάνων (δεν διασυνδέθηκε με ραντάρ κλπ), παραδόθηκε στη Μοσάντ (Ισραηλινούς), για να το βαφτίσουν στη συνέχεια δικό τους κατασκεύασμα («Κukα -30»).

Πηγή