Καταλαμβάνω, Αντιστέκομαι, Παράγω… Βραζιλία – Το κίνημα των ακτημόνων

 

Από Thomas Gata

Καταλαμβάνω, Αντιστέκομαι, Παράγω… Βραζιλία – Το κίνημα των ακτημόνων
Η ελπίδα είμαστε εμείς…
“Στα τέλη του 19ου αιώνα κάποιος ονειροπόλος επαναστάτης, ονόματι Αντόνιο Κονσελέιρο, βαρέθηκε να περιμένει τη μέρα της επανάστασης για να αλλάξει η κοινωνία και αποφάσισε να χτίσει τη δική του την κοινωνία μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Αυτά στη μακρινή Βραζιλία. Άρχισε να μιλάει για το όραμά του στους περιθωριακούς, στους τρωγλοδύτες, ζητιάνους, ξεχασμένους γέρους, σε παιδιά του δρόμου, ακόμα και σε ανάπηρους. Συγκέντρωσε μερικές χιλιάδες ανθρώπους όπου κατέλαβαν μια έκταση γης, στη βόρεια Βραζιλία. Το μέρος ήταν αφιλόξενο και κακοτράχαλο.
Αλλά μπορούσαν να το καλλιεργήσουν και να ζήσουν. Όλοι είχαν το ίδιο μερίδιο, και όλοι μαζί φρόντιζαν τους γέρους και τους ανήμπορους.
Η είδηση αυτής της “κοινωνίας” μέσα στην κοινωνία διέτρεξε όλη την Βραζιλία και άρχισαν να καταφθάνουν εκεί φτωχοί από την κάθε γωνιά της χώρας που ήθελαν να εγκατασταθούν στο Γκανούδος.
Έτσι λεγότανε το μέρος.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει 500 στρατιώτες για να καθαρίσουν την περιοχή. Αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι άοπλοι φτωχοί “καθάρισαν” τους στρατιώτες. Ελάχιστοι γύρισαν πίσω ζωντανοί και ακέραιοι. Η επόμενη επιχείρηση-σκούπα ήταν πιο οργανωμένη.
Στείλανε 1.300 βαριά οπλισμένους στρατιώτες που τους υποστήριζε και πυροβολικό. Αλλά και εδώ τα πράγματα πήγαν άσκημα για τον κυβερνητικό στρατό. Γύρισαν πίσω δύο τρεις εκατοντάδες.
Το 1897 ήρθε το τρίτο κύμα στρατιωτών. Περίπου 2.500 άντρες-κομάντος με κανόνια και όλα τα σχετικά. Τότε το Γκανούδος είχε περίπου δέκα χιλιάδες φτωχούς. Ύστερα από μάχες δύο μηνών το Γκανούδος πέφτει.
Στους τελευταίους τέσσερις υπερασπιστές του Γκανούδος, ήταν ένα αγόρι εφτά χρονών και ένας άντρας 70 χρονών. Από αυτή τη σφαγή επέζησαν 400 άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναικόπαιδα.
Σήμερα.....
Ξεκινώντας από μικρά και αποσπασματικά κινήματα ιθαγενών που αντιστέκονταν στην εκδίωξή τους από τη μάνα γη που καλλιεργούσαν και ζούσαν την δεκαετία του ’50 και καταλήγοντας στην πρώτη επίσημη μορφοποίησή του με το Πανεθνικό Συνέδριο το 1985 το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλιας.

Από την ανυπαρξία της φτώχειας στη συνείδηση των δυνατοτήτων…

Οι ακτήμονες του MST δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους των παραγκουπόλεων της Βραζιλίας, από τους ιθαγενείς που εκδιώχθηκαν από την γη και τη δουλειά τους και οδηγήθηκαν στην φτώχεια ή ακόμα και από ανθρώπους των κατώτερων μικροαστικών στρωμάτων που η ζωή τους δεν άνθισε στον ακμάζοντα Βραζιλιάνικο καπιταλισμό.
Από αυτή την ανύπαρκτη μοιρολατρική κατάσταση γεννήθηκε ένα κίνημα ανθρώπων που δημιουργούν Ζωή.
Με ιδεολογικές ρίζες που ξεκινούν από την θεολογία της απελευθέρωσης, τον μαρξισμό, την Κουβανική επανάσταση και αγγίζουν έως και αναρχικά αντιιεραρχικά προτάγματα οι άνθρωποι που είναι το MST έχουν μετατρέψει τον αντικαπιταλισμό από λόγο σε πράξη.
Έχουν ήδη δημιουργήσει 79 συνεταιρισμούς αγρότικής παραγωγής, 50 συνεταιρισμούς εμπορίου και παροχής υπηρεσιών, 28 συνεταιρισμούς τεχνικής βοήθειας στη γεωργία αλλά και 4 πιστωτικούς συνεταιρισμούς.
Επιπλέον έχουν ξεκινήσει 140 αγρο-βιομηχανίες μικρής και μεσαίας παραγωγής (φρούτων, δημητριακών, γάλακτος)
και συμβουλευτικά προγράμματα αγρο-οικολογικών με προχωρημένη εκπαίδευση για κάθε τύπο.
Εκπαίδευση.......

Η εκπαίδευση είναι και το κλειδί σε αυτή την επιτυχία.
Στα 2.000 σχολεία που έχουν ανοίξει στους καταυλισμούς τους διδάσκονται με τις αντιιεραρχικές και συμμετοχικές δομές εκπαίδευσης του Paulo Freira περισσότερα από 200.000 παιδιά και νέοι άνθρωποι, και έχουν αυτομορφωθεί και ξεπεράσει τον αναλφαβητισμό περισσότεροι από 50.000 ενήλικοι ενώ έχουν έρθει σε συνεργασία με 13 πανεπιστήμια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο συνέδριο του κινήματος, το 1985, είχε συμμετοχή 1.400 ατόμων.
Στο 5ο συνέδριο υπήρχαν περίπου 1.400 παιδιά, εκπροσωπώντας το αυτόνομο σύστημα εκπαίδευσης που έχει οργανώσει το MST, το οποίο μάλιστα πλέον στηρίζεται σε δασκάλους που έχουν εκπαιδευτεί μέσα σε αυτό το ίδιο σύστημα.
Η εφημερίδα Sem Terra που εκδίδεται από την αρχή του κινήματος και 20 κοινοτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ολοκληρώνουν την εικόνα.
Έτσι η συζήτηση για ισότητα από αντικαπιταλιστική σκοπιά παίρνει υλική μορφή με το κίνημα των ακτημόνων.
Και χιλιάδες άνθρωποι έχουν χτίσει με τα ίδια τους τα χέρια την αξιοπρέπεια, που το υπάρχον σύστημα τους είχε στερήσει σε κάποιες περιπτώσεις όπως των ιθαγενών ήδη από αιώνες.
Και τα συνθήματα του MST μετατράπηκαν σε πράξη… Η Γή σε αυτόν που την δουλεύει… Χωρίς αγροτική μεταρρύθμιση δεν υπάρχει δημοκρατία… Η κατάληψη είναι η μόνη λύση… Καταλαμβάνω, Αντιστέκομαι, Παράγω… Αγροτική μεταρρύθμμιση, Ένας αγώνας όλων μας…

Δράση....

“Το κίνημα των Ακτημόνων δεν είναι ένοπλο και δεν χρησιμοποιεί βία.
Οι καταλήψεις γίνονται ειρηνικά, νύχτα και πάντα Παρασκευή (Μέχρι να κινηθεί η γραφειοκρατία, αυτοί έχουν ήδη εγκατασταθεί. Τα Σαββατοκύριακα η κρατική μηχανή ξεκουράζεται. Έτσι κερδίζουν οι ακτήμονες δύο μέρες).
Προηγούμενα έχουν εντοπίσει ποια περιοχή θα καταλάβουν που θα πρέπει να είναι κρατική ή ο λαντιφουντάριος να την έχει αφήσει ακαλλιέργητη.
Μη βίαιοι, δε σημαίνει παθητικοί.
Αντιστέκονται με χέρια και με πόδια.
Την τύχη του Σίλβα είχαν πολλοί ηγέτες των Ακτημόνων.
Οι πιστολέιρος που ενοικιάζονται από τους μεγαλοκτηματίες μπορούν να δολοφονήσουν όποιον τους υποδειχθεί έναντι του ποσού των 20-50 ευρώ. Από το 1985 μέχρι το 1999, είχαν δολοφονηθεί 1.169 άτομα που όλα τους είχαν σχέση με το κίνημα των ακτημόνων.
Ανάμεσά τους και πολλοί κληρικοί που ανήκουν στη “Θεολογία της Απελευθέρωσης” και πήραν ενεργό μέρος στις καταλήψεις.
Γι’ αυτό δεν είναι σπάνιο να δεις τη φωτογραφία του Τσε δίπλα στο Χριστό, στην ίδια καλύβα.
Στη Βραζιλία υπάρχουν 15 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην απόλυτη φτώχεια.
Και εδώ είναι η μεγάλη δεξαμενή του κινήματος.
Η εγκληματικότητα στη Βραζιλία είναι μεγάλη.
Στο Σαν Πάουλο δολοφονούνται κάθε χρόνο 6.000 άνθρωποι και άλλοι 3.000 στο Ρίο.
Τα περισσότερα είναι έργα των πιστολέιρος ή των ιδιωτικών αστυνομιών των πλουσίων.
Συνήθως τα θύματα είναι παιδιά ή άνεργοι που βρέθηκαν στη λάθος γειτονιά.
Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να αποφασίσει κάποιος να ενωθεί με το κίνημα εν αναμονή της δημιουργίας του νέου “ακομπαμέντος”.
Και η ελπίδα για κάτι καλύτερο, εδώ και τώρα, στρατολογεί.”
Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου λοιπόν η ελπίδα γεννιέται ακόμα και στις παραγκουπόλεις, όταν το ανθρώπινο γένος θυμάται την κυτταρική εντολή της δημιουργίας…

http://clandestinoeas.blogspot.gr/2010/09/blog-post_02.html?spref=fb

https://parallhlografos.wordpress.com/2010/07/28/καταλαμβάνω-αντιστέκομαι-παράγω-β/

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας
Δημοσιεύθηκε την 29 Ιουλίου, 2010 12:53 μμ από Jaquou Utopie 19

Μέρος Πρώτο – Μαγικός Ρεαλισμός
Tου Στέλιου Τσιλιούκα*
Ανταπόκριση 1η
Όταν το αεροπλάνο πέταγε πάνω από τον Ατλαντικό θυμόμουν την Αirfrance που έπεσε πρόπερσι και τα χρειάστηκα λιγάκι.
Οι Βραζιλιάνοι είναι άλλος κόσμος, πολύ ανοιχτοί και περίεργοι. Μετά από μια μικρή περιπέτεια με έναν περίεργο ταρίφα, τα κατάφερα και έφτασα στον ξενώνα του MST, όπου βρήκα και τρεις Ισπανίδες συντρόφισσες. Συνθήκες πολύ φτωχικές, αλλά νιώθεις ζεστασιά και εμπιστοσύνη.
Το πρωί γνωρίζω στο θάλαμο (εδώ δεν έχει μικροαστιλίκια) δυο Βραζιλιάνους, ο ένας διανοούμενος σπουδάζει νομικά και ο άλλος λαϊκός ήρωας, ηγέτης των καταλήψεων γης, με ουλές από σφαίρες και καταζητούμενος από την αστυνομία.
Πάω με τις Ισπανίδες στα γραφεία του MST, ενημέρωση 3 ώρες, έπειτα φαΐ στην κοινή κουζίνα από βιολογικά προϊόντα, πάλι ενημέρωση.
Τέτοια δουλειά που ρίχνουν τα παιδιά ούτε στον ύπνο μας δεν την έχουμε δει. Ακόμα και στο κίνημα τεμπέληδες είμαστε.
Τους περιέγραψα λίγο την ελληνική αριστερά ως πάρα πολλούς στρατηγούς με ελάχιστους στρατιώτες (πώς αλλιώς να δικαιολογήσω την πολυδιάσπαση) και μου είπαν ότι μοιάζουμε με τους Αργεντίνους!
Λένε ότι ένας Αργεντίνος = τρεις αριστερές οργανώσεις.
Πρέπει να βρει την ανθρωπολογική συγγένεια ο Λιερός.

Ανταπόκριση 2η
Μαγικός ρεαλισμός..
Σήμερα φεύγω για Parana, στο χτεσινό όραμά μου πήρα την απόφαση να πάω να δουλέψω και λίγο στον κάμπο, σήμερα αγόρασα γαλότσες και εργατική φόρμα.
Οι Βραζιλιάνοι τρελλάθηκαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε ξεχάσει να παράγουμε.
Πρέπει να βρούμε το φάρμακο να γιατρέψουμε τον Δυτικό από την τρέλα του.
Συνεχίζω την αναζήτηση του φωτός και των κοινωνικών σχέσεων νέου τύπου που θα επικρατήσουν πάνω το πτώμα του σάπιου γερο-αρρωστιάρη καπιταλισμού.
Ανταπόκριση 3η
Σύντροφοι,
Ήδη πέρασα 3 μέρες μαζί τους. Έχουν ένα απίστευτο δίκτυο στελεχών, είναι εξαιρετικά οργανωμένοι και αποτελεσματικοί.
Κάθε στιγμή υπάρχει ένας ο οποίος αναλαμβάνει την ύπαρξή μου, φαΐ, διαμονή, μετακίνηση και ξενάγηση.
Έχουν ένα φοβερό συνδυασμό πειθαρχίας που θα ζήλευε και το ΚΚΕ αλλά είναι συγχρόνως πολύ ανοιχτοί σε ιδέες, προοπτικές και στην κριτική.
Έχω ήδη κάνει αρκετούς φίλους. Το φαγητό τους είναι απίστευτο! Όλα οικολογικά και πεντανόστιμα.
Έχω αλλάξει ωράριο. Ξυπνάω κάθε μέρα στις 6.00.
Η αντίληψη που έχουν για την αγροοικολογία είναι ολοκληρωμένη. Δηλαδή, έχουν μια σχέση ζωντανή και ανανεώσιμη με τη γη, το φαΐ, την παραγωγή ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!! Δε θέλουν να παράγουν βιολογικά προϊόντα και να τα πουλάνε πανάκριβα στην αστική τάξη, αλλά να φτιάξουν μια εναλλακτική οικονομία για να τρέφουν και τους εργάτες του κινήματος μέσα στις πόλεις!
Όσον αφορά το οργανωτικό, το κύριο ενδιαφέρον τους είναι η λειτουργικότητα και όχι η αντιιεραρχία. Παρ’ όλα αυτά έχουν διαρκή εναλλαγή στελεχών και αυτονομία της βάσης, αλλά για άλλους λόγους από τους δικούς μας. Θεωρούν ότι προστατεύουν τα στελέχη τους από τη διαφθορά και τη στοχοποίηση αν υπάρχει εναλλαγή. Επίσης δε συμμετέχουν σε καμιά θεσμική εκλογική διαδικασία, γιατί όσο το δοκίμασαν, είχαν έντονα φαινόμενα διαφθοράς! Η αυτονομία της βάσης εξυπηρετεί τη μη εξάρτηση από τον κεντρικό κορμό της οργάνωσης, οπότε να συνεχιστεί η πάλη και σε πιθανή διάβρωση ή εξάλειψη του κεντρικού μηχανισμού.
Οι μαθητές του κινήματος έχουν γεννηθεί μέσα στο κίνημα, τρώνε βιολογικά, καλλιεργούνε τη γη, το σώμα και το πνεύμα. Με ρώταγαν με θαυμασμό για τους αρχαίους έλληνες φιλόσοφους Σωκράτη, και Πλάτωνα, αλλά συγχρόνως κάνανε κριτική στην οικονομική βάση της δουλοκτησίας που τους έτρεφε! Δύσκολα θα έκανε κανείς μια τέτοια συζήτηση με τους αντίστοιχους μαθητές του ελληνικού σχολείου.
Οι νέοι μου είπαν ότι οι ερωτικές σχέσεις είναι αρκετά ελεύθερες μέσα στους οικισμούς και τις κατασκηνώσεις, υπάρχουν μικρά υπολείμματα φαλλοκρατίας αλλά γενικά υπάρχει ισότητα, ότι κάνουν συχνά εκδηλώσεις, brigades κλπ όπου βρίσκεται η νεολαία του κινήματος και πολλοί από αυτούς θεωρούν τη ζωή τους καλύτερη από τη ζωή στην πόλη. Στις εκδηλώσεις τους υπάρχει πάντα ζωντανή μουσική, ποίηση και τραγούδια του κινήματος και τελετουργίες για την ενδυνάμωση των δεσμών τους για την πολιτική πάλη.
Η γενιά που βγήκε μέσα από το κίνημα είναι νέο είδος ανθρώπου. Ο στόχος τους είναι να φτιάξουν κοινωνικές σχέσεις νέου τύπου για να υπάρχει η βάση η οποία θα σηκώσει το βάρος της επανάστασης.
Θεωρούν απαραίτητο ένα επαναστατικό μόρφωμα που θα καταλάβει την εξουσία, αλλά για να πετύχει χρειάζεται κοινωνική βάση.
Ανταπόκριση 4η – απάντηση σε e-mail, για τη σχέση τους με το κράτος
(…) Η αλήθεια είναι ότι:
Καταλαμβάνουν γη από τσιφλίκια.
Διεκδικούν νομιμοποίηση από το κράτος, δηλαδή μέσω δικαστηρίου να δοθεί η άδεια εγκατάστασης και καλλιέργειας, η οποία πρέπει να ανανεώνεται.
Παίρνουν επιδοτήσεις από το κράτος για αγορά μηχανημάτων.
Τα σχολεία τους από το αρχικό μέχρι το τελικό στάδιο είναι αναγνωρισμένα από το κράτος, το MST κρατάει κάποια τυπικά χαρακτηριστικά όπως χαρτούρα, απουσίες, βαθμολογίες, αλλά επιβάλλει τη δικιά του φιλοσοφία, διεκδικώντας όλο και περισσότερο ζωτικό χώρο.

Η κυβέρνηση Λούλα προσπαθεί να τους ενσωματώσει, αυτοί πιστεύουν ότι το κίνημά τους είναι βαθιά αντικαπιταλιστικό και θα χρησιμοποιήσουν το καπιταλιστικό κράτος για να προχωρήσουν σε σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετές τάσεις, κάποιοι λένε ότι θέλουν μικρή ιδιοκτησία, άλλοι, κυρίως οι μαρξιστές – λενινιστές, ότι πρέπει να τροφοδοτήσουν τους μαχόμενους εργάτες των πόλεων και την όξυνση της ταξικής πάλης. Έχουν πολύ καλύτερες σχέσεις με τους Tsaves και Castro απ’ ό,τι με τον Loula. Σχεδόν όλοι λένε ότι είναι νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής με αριστερό προσωπείο και ότι δεν τους ξεγελάει. Πάντως το κίνημα είναι σε ένα κρίσιμο σημείο. Τα υπόλοιπα από κοντά.
* Ο Στέλιος Τσιλιούκας είναι καθηγητής Φυσικής Β’βάθμιας εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, βρίσκεται ήδη 30 μέρες στο MSTστη Βραζιλία
Στη δημοσίευση βοήθησε η Jaquou Utopie
http://wp.me/p1pa1c-1Vi
http://parallhlografos.wordpress.com/2010/07/29/ζώντας-μαζί-με-το-κίνημα-των-ακτημόνων/
===============
http://parallhlografos.wordpress.com/2010/07/30/ζώντας-μαζί-με-το-κίνημα-των-ακτημόνων-2/
Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας
Δημοσιεύθηκε την 30 Ιουλίου, 2010
Μέρος δεύτερο – Εξερευνώντας την καρδιά των καταυλισμών
Του Στέλιου Τσιλιούκα*
Ανταπόκριση 5η
Porecatu,
Ένας νέος καταυλισμός που σφύζει από ζωντάνια, ο κατειλημμένος χώρος είναι ιδανικός: κόβει ένα λατιφούντιο (μεγάλη ιδιοκτησία) γεμάτο από ζαχαροκάλαμα για βιοκαύσιμα και μεταλλαγμένο καλαμπόκι πάνω στην πιο όμορφη πλαγιά που κοιτάζει σε μία λίμνη.
Το ηθικό είναι ακμαίο, πάνω στον καρόδρομο που οδηγεί στον καταυλισμό 2 σκοπιές φυλάνε από κακόβουλους δολιοφθορείς σε 24ωρη βάση.
Το κίνημα τους ενισχύει διαρκώς με τρόφιμα, σπόρους, τρακτέρ και καθηγητές. Έχουν στηθεί τα σπίτια με πασσάλους και μαύρο νάιλον, το σχολείο και ο χώρος διασκέδασης. Μεταξύ τους η θέρμη της αλληλεγγύης είναι φλογερή, πιο δυνατή από τους εδραιωμένους οικισμούς.
Με φιλοξενεί ένα νέο ζευγάρι πολύ ερωτευμένο. Ο Ζοαμάρ είναι ο τυπικός δεξιός επαρχιώτης, άνοιξε μαγαζί αλλά τα χρέη τον πνίξανε. Υπολείμματα της παλιάς του ζωής το φτιαγμένο αυτοκίνητο με ράδιο-σιντι, καδένα στα χέρια και διάφορα γκάτζετς που φυσικά δεν συναντά κανείς σε αριστερούς από την κούνια. Η Σιμόν είναι καθηγήτρια στο σχολείο, σπούδασε στο πανεπιστήμιο αλλά και στο κίνημα. Φυσικά όλοι δουλεύουν όλη μέρα για να στηθεί ο καταυλισμός.
Ο Ζοαμάρ έλεγε ότι στο κίνημα έχουν μπει και δεξιοί (υπονοώντας πιθανόν και τον εαυτό του) που στην πορεία αποκτούν συνείδηση και μετασχηματίζονται σε σοσιαλιστές. Η Σιμάν, μαρξίστρια, απολαμβάνει την αλλαγή στον Ζοαμάρ.
Έβρεξε χτες και τα πάντα είναι μέσα στη λάσπη, μετά από λίγο ό,τι και να κάνεις η λάσπη μεταφέρεται πάνω σου. Είναι συγκλονιστικό να μιλάς με αυτούς τους ανθρώπους μέσα στην λάσπη για τον μαρξισμό, το μετασχηματισμό της κοινωνίας και τον Τσάβες. Από 15 έως 70 χρόνων, το πολιτισμικό τους επίπεδο είναι υψηλότερο του mainstream Ευρωπαίου. Ρομαντικοί και οικολόγοι πιστεύουν στην οικογένεια και κάνουν παιδιά, φροντίζοντας για την διατροφή και την παιδεία τους και τα καταφέρνουν καλύτερα από μεγάλη μερίδα των φτωχών της Βραζιλίας.
Οι συναντήσεις είναι συχνές γιατί τα προβλήματα είναι πολλά. Στο σχολείο μαθητές και καθηγητές κάνουν συνέλευση ως ισότιμα όντα και κάνουν αυτοκριτική για να βελτιωθούνε αλά Φρέιρε.
Ευχήθηκα όταν ξαναγυρίσω στην Βραζιλία να έχει εδραιωθεί ο οικισμός και να έχουν πολλά νέα παιδάκια.
Ανταπόκριση 6η
LAPA- Curitiba 19-07-10
Σήμερα ήταν μια ωραία μέρα. Πρωινό ξύπνημα στις 6:40, πρωινό καφές και τσιγάρο. Καταφτάνουν οι γονείς με τα παιδιά, ξενάγηση στο βρεφονηπιακό του οικισμού. Όπως όλα έτσι και ο σταθμός λειτουργεί με βάση τις συνελεύσεις στις οποίες συμμετέχουν ισότιμα παιδιά 0-4 ετών, γονείς και δάσκαλοι. Μετά από προτάσεις όλων και πολύ συζήτηση αποφασίστηκε το όνομα του σταθμού, μια μυθική φιγούρα παιδιού με φλόγα για μαλλιά και ανάποδα πέλματα, για να περπατά αθόρυβα, που προστατεύει το δάσος.
Ολοκληρώνω τα πλάνα που χρειάζονται μεσημεριανό φαγητό και φεύγω στο φορτηγό με δυο συντρόφους για να συλλέξουμε από κάθε οικογένεια τα παραγόμενα προϊόντα που δίνουν στον συνεταιρισμό του οικισμού. Χαιρετούρες και αστεία ανταλλάσσονται καθώς τα καφάσια φορτώνονται στο φορτηγό, προς το τέλος μας πιάνει για τα καλά η βροχή. Μετά από 5 ώρες σκληρής χειρωνακτικής εργασίας φέρνουμε στην κοινή κουζίνα το μερίδιο από τα προϊόντα, όπου μας υποδέχονται οι μαγείρισσες με περίσσεια χαρά.
Στην συνέχεια πιάνω κουβέντα με έναν σύντροφο με ινδιάνικη καταγωγή για την ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, τον εμφύλιο, τον Άρη, τον δικό μας ‘Che’, για τον διαχωρισμό διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, την πολυδιάσπαση της επιστήμης μέσα στον καπιταλισμό και τις αντιθέσεις 1ου - 3ου κόσμου. Ο άλλος σύντροφος, με φάτσα σκληροτράχηλου αγρότη με τον οποίο φορτώναμε το φορτηγό, συνεχίζει στον υπολογιστή (εννοείται Linux) τη μονογραφία του πάνω πάνω στην αγροοικολογία. Ο indio σύντροφος μου λέει ότι βασικός κανόνας του MST είναι ότι ΟΛΟΙ κάνουν καθημερινά το ελάχιστο των δυο ωρών χειρωνακτικής εργασίας, οι ηγέτες, τα στελέχη, οι φοιτητές από άλλες χώρες και οι μαθητές.
Πραγματικά παλεύουν για την επανένωση θεωρίας και πράξης, δουλεύοντας, σπουδάζοντας αδιάκοπα και αναδιοργανώνοντας τις κοινωνικές του σχέσεις με βάση τον Μαρξ αλλά και νέους μαρξιστές φιλόσοφους όπως τον Istran Meszaros.
Σκέφτομαι ένα αντίστοιχο κίνημα στην Ελλάδα και την Παπαρήγα, τον Τσίπρα, τον Τζιαντζή, τον Μελισσαρόπουλο και τον Παναγιώτη Σωτήρη να δουλεύουν όλοι μαζί το διωράκι τους στα χωράφια όπως όλος ο λαός και να συμφωνούν για πρώτη φορά στην ζωή τους: Τι τον θέλαμε τον σοσιαλισμό!
Ο πυρήνας των σχέσεών τους, της ύπαρξης και της οργάνωσής τους είναι η παραγωγή. Ο εργάτης –άνθρωπος – σοσιαλιστής – επαναστάτης είναι αυτός που σφύζοντας από ζωή και ενέργεια, παράγει αγαθά σε αρμονία με τους υπόλοιπους ανθρώπους – συντρόφους και την φύση. Υλικά και πνευματικά προσπαθεί συνέχεια, αδιάκοπα, δαιμονισμένα για το καλύτερο. Κάθε μέρα πρέπει να είμαστε όλο και καλύτεροι “Che, για την εθελοντική εργασία”. Προσπαθεί να αναμορφώσει-μετασχηματίσει την πραγματικότητα, αναζητώντας την τελειότητα που ποτέ δεν θα κατακτήσει.
Η νεολαία έχει την ελευθέρια να πειραματιστεί με διαφορετικούς συντρόφους ώστε να ωριμάσει μέσα από την διαδικασία για να κάνει την καλύτερη επιλογή, να ανακαλύψει τον καλύτερο σύντροφο, να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα και να μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον παιδιά. Σε ισορροπία με την φύση η κάθε οικογένεια κάνει κατά μέσο όρο 2-3 παιδία.
Από την οπτική που αποκτώ ζώντας μαζί τους, ο καπιταλισμός της Ευρώπης μου φαίνεται σαν γηρατειά. Κανένας δεν θέλει να παράγει πραγματικά ή δεν μπορεί. Οι αγρότες κρατιούνται με νύχια και με δόντια με αλλεπάλληλες επιδοτήσεις οι οποίες τελικά τους διαφθείρουν και αυτούς. Όλοι θέλουν να αποφύγουν την χειρωνακτική εργασία, θέλουν να γίνουν διανοούμενοι, διαχειριστές, έμποροι, καλλιτέχνες, με αλλά λόγια θέλουν αυτοί να αναπαράγουν τον καπιταλισμό και άλλοι να παράγουν τον πραγματικό υλικό πλούτο. Τα χαμηλότερα στρώματα που φυσικά δεν καταφέρνουν να μπουν στο παιχνίδι, προτιμούν το περιθώριο, τα επιδόματα αδείας, τα ναρκωτικά, την αναπαραγωγή του καπιταλισμού χείριστου είδους στον υπόκοσμο. Η αγία-ελληνική οικογένεια κουκούλωνε έως τώρα τους νέους της, χωρίς δουλεία, όλους τους κατά φαντασία διευθυντές, επιχειρηματίες και διανοούμενους. Τώρα που η κρίση ξερνάει τον εαυτό της, το δημιούργημά της, όλο αυτό το κοινωνικό δυναμικό πού θα στραφεί άραγε? Έχει απομείνει η φλόγα της ζωής μέσα τους ή θα ξαναναστήσουν το φασισμό για να κουκουλώσουν την αναπηρία τους?
Καταναλώνουμε σαν καρκινικά κύτταρα το 70% των προϊόντων του πλανήτη και η κατάθλιψη, η βαρεμάρα, η αποβλάκωση και η στειρότητα αυξάνει. Στην επικείμενη μάχη σοσιαλισμού – καπιταλισμού, του πολιτισμού της ζωής ενάντια στον πολιτισμό του θανάτου, η Ευρώπη με ποιον θα είναι ?
* Ο Στέλιος Τσιλιούκας είναι καθηγητής Φυσικής Β’βάθμιας εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, βρίσκεται ήδη 30 μέρες στο MSTστη Βραζιλία

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας
Δημοσιεύθηκε την 2 Αυγούστου, 2010 11:14 πμ από Jaquou Utopie 8
=======================
http://parallhlografos.wordpress.com/2010/08/02/ζώντας-μαζί-με-το-κίνημα-των-ακτημόνων-3/
Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας
Δημοσιεύθηκε την 2 Αυγούστου, 2010 11:14 πμ από Jaquou Utopie 8
Μέρος τρίτο – Σάο Πάολο
Του Στέλιου Τσιλιούκα*
Σάο Πάολο 23-07-2010
Μια μεγαλούπολη των 12 εκατομμυρίων, στο κέντρο δεσπόζουν τεράστιοι ουρανοξύστες από όπου η αστική τάξη κοιτά υπεροπτικά τους από κάτω και μεταφέρεται από ταράτσα σε ταράτσα με ελικόπτερα. Βέβαια το βράδυ δεν τους παίρνει εύκολα ο ύπνος, γιατί παρόλα τα ηλεκτρονικά εμφυτεύματα εντοπισμού στα παιδιά τους και τους ιδιωτικούς μισθοφόρους που τους προστατεύουν, οι συμμορίες οργανώνουν αδιάκοπα σχέδια απαγωγών και εκβιασμών. Μια πόλη όπου οι πάρα πολλοί πεινάνε, κρυώνουνε στον δρόμο, εθισμένοι στο κρακ και την κοκαϊνη… και εξαιρετικά λίγοι οι οποίοι δεν μπορουνε να κοιμηθούνε.
Ως γνήσια τέκνα της ριζοσπαστικής αριστεράς ρωτήσαμε πού συχνάζει ο εναλλακτικός κόσμος και τον βρήκαμε…
21:00 στην Rua Augusta μια μακριά αλλά στενή κατηφορική λεωφόρο κάθετα στην πιο κεντρική λεωφόρο της πόλης βλέπουμε πολλά ζευγαράκια, τριάδες, ομοφυλόφιλους και ένα πολύ μεγάλο αριθμό τραβεστί, όλοι ανακατεμένοι και ξαναμμένοι από τον πυρετό του σαββατόβραδου. Ηλικίες απο 15 εως 30 και καθώς κατηφορίζουμε το ένα γεγονός διαδέχεται το επόμενο με πρωτόγνωρη ταχύτητα. Άνθρωποι κοιμούνται στον δρόμο, ακριβώς δίπλα μια παρέα γεμάτη σκουλαρίκια χαχανίζει, ένας μεθυσμένος βρίζει 4 μπάτσους οι οποίοι παρακολουθούν τα πάντα ατάραχοι, μιά παρέα με μάτια θολέ από ναρκωτικά και ένας νέος με κουστουμάκι που προχωράει προς ένα μπαρ κρατώντας στην αγκαλιά του ένα τεράστιο γάτο.
Την επόμενη μέρα πήγαμε να δούμε αφρικάνικους χορούς σε ένα χώρο όπου μια καλλιτεχνική κολεκτίβα είχε ετοιμάσει ένα θέαμα. Ο πυρήνας του θέματος ήταν ο άγιος των θαυμάτων, ένας άγιος των μαύρων σκλάβων της Βραζιλίας, 10 ρεάις (4 ευρώ) είσοδο η κολεκτίβα και ξεκινάει μια τελετή με ψαλμούς, σταυρούς, θυμιατίρια, όλοι ντυμένοι στα άσπρα, ακολουθεί μια χορογραφία αλά αβάντ γκαρντ με υπόκρουση κλασικής-τζαζ κιθάρας, μονόλογους διάλογους και κρουστά.
Συνεχίζουμε την νύχτα σε μια άλλη πολιτισμική κολεκτίβα όπου θα είχε μουσική σάμπα απο την Μπαχία. 5 ρεάις είσοδος σε ένα σπίτι όπου λευκές γυναίκες υποδυόντουσαν τις ιέρειες τραγουδίστριες του δόγματος Ορίξα, της αφρικάνικης θρησκείας που διασώθηκε στην σκλαβωμένη βραζιλιάνική της διασπορά και αποτελούσε την ραχοκοκκαλιά των κοινοτήτων Καντόμπλε των φτωχών αφρο-βραζιλιάνων έως το 1970-80. Τότε σύμφωνα με τις περιγραφές του ανθρωπολόγου Ζιγκλερ τέτοιες γιορτές κράταγαν 1- 10 μέρες, ανάλογα την σπουδαιότητα του προσώπου που είχε πεθάνει και πολλά άτομα πέφτανε σε έκσταση κατά την διάρκεια. Τώρα αποτελεί ενα πεδίο καλλιτεχνικής έκφρασης ελαφρά εμπορευματοποιημένης, από και για την Λουλα-αναθρεμμένη μεσαία τάξη της χώρας.
Σκέφτομαι ότι ο καπιταλισμός γεννάει παρόμοια χούγια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπως για παράδειγμα την βρυκολακίστικη μεσαία τάξη που φτιάχνει τέχνη ρουφώντας την φτιαγμένη απο αίμα και πόνο κουλτούρα των φτωχών εργατών.
Τελικά την τελευταία μέρα πήγαμε σε μια λαϊκή γειτονιά κοντά στον ξενώνα του MST οπου ο χορός, το φλερτ και τα δυνατά γέλια μου θυμήσανε τους συντρόφους στους οικισμούς. Ευτυχώς φεύγουμε απο το Σάο Πάολο και πάμε να γνωρίσουμε τους οικισμούς του MST στον Βορρά.
* Ο Στέλιος Τσιλιούκας είναι καθηγητής Φυσικής Β’βάθμιας εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, βρίσκεται ήδη 30 μέρες στο MSTστη Βραζιλία

Στη δημοσίευση βοήθησε η Jaquou Utopie
http://wp.me/p1pa1c-1Wi
============================
http://parallhlografos.wordpress.com/2010/08/23/ζώντας-μαζί-με-το-κίνημα-των-ακτημόνων-5/
Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας
Δημοσιεύθηκε την 23 Αυγούστου, 2010 12:02 μμ από Jaquou Utopie 17
Κοιτάζοντας μια ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής
Του Στέλιου Τσιλιούκα*
Santarem
Οι σύντροφοι μου διηγήθηκαν κάτι συγκλονιστικό. Η τεράστια έκταση της Βραζιλίας και η πρόσφατη ιστορία της δουλείας δημιουργούν μια πραγματικότητα απίθανη για τους Ευρωπαίους. Στην περιοχή του Παρά, μια επαρχία (μεγέθους ευρωπαϊκου κράτους) δίπλα στον Αμαζόνιο, οι υποδομές είναι ελάχιστες, η μετακίνηση και η επικοινωνία αρκετά δύσκολες έως και αδύνατες. Υπάρχουν αγροκτήματα τα οποία βρίσκονται 15-20 ώρες δύσκολου καρόδρομου χωρίς σημεία ανεφοδιασμού.
Οι τσιφλικάδες της περιοχής παρασέρνουν φτωχούς εργάτες υποσχόμενοι ένα καλό συμβόλαιο. Η πραγματικότητα που τους επιβάλλεται είναι τελείως διαφορετική. Η διαμονή και η διατροφή που παρέχει το αφεντικό κοστολογείται (απο τον ίδιο φυσικά) υψηλότερα απο τον μισθό του εργάτη, ο οποίος αναγκάζεται να δουλεύει αδιάκοπα σε συνθήκες ημιδουλείας υπο την απειλή ιδιωτικών μισθοφόρων-πιστολέρος.
Αυτή η μορφή εκμετάλλευσης δεν αποτελεί μια ξεχασμένη-ξεπερασμένη δομή χαμένη στις ζούγκλες του Αμαζονίου καθώς οι τεράστιες εκτάσεις υπενοικιάζονται απο τους ντόπιους τσιφλικάδες σε γνωστές πολυεθνικές για την παραγωγή χαρτιού από μονοκαλλιέργειες ευκαλύπτου και αιθανόλης από ζαχαροκάλαμο. Είναι πιθανό το πάμφθηνο χαρτί-υγείας που σπαταλάμε κάθε μέρα στην Ευρώπη να έχει παραχθεί υπό αυτό το καθεστώς ημιδουλείας.
Ένα εύλογο ερώτημα είναι η στάση της κεντροαριστερής κυβέρνησης Λούλα. Το κράτος κατόπιν πιέσεων έστειλε επανειλημμένα αποστολές του υπουργείου εργασίας, στην περιοχή του Παρά για να ερευνήσουν το ζήτημα. Ο απολογισμός της έρευνας ήταν 5 νεκροί δημόσιοι υπάλληλοι απο τις σφαίρες των πιστολέρος. Οι πιέσεις απο την αντίπερα όχθη, βουλευτών που εξυπηρετούν και προασπίζονται τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τσιφλικάδων υπεργολάβων τους πάγωσαν τις περαιτέρω έρευνες. Οι τεράστιες αποστάσεις και η έλλειψη υποδομών αποθαρρύνουν άλλους οργανισμούς απο το να καταγράψουν και να καταγγείλουν αυτή την βαρβαρότητα.
Φτάσαμε μέχρι το Σανταρεμ, αρχικά σκεφτόμασταν να περάσουμε απο τον Παρά και να συναντήσουμε τους συντρόφους του MST που καταλαμβάνουν-απελευθερώνουν γη έχοντας να αντιμετωπίσουν ιδιωτικούς στρατούς και να ερευνήσουμε τα σύγχρονα κάτεργα. Τελικά δεν θα διεισδύσουμε βαθύτερα στον Παρά, θα αφήσουμε αυτή την επικίνδυνη αποστολή για συντρόφους πιο αποφασισμένους και οργανωμένους.
Αϊσιλάντια, Μαρανιάο 06-08-2010
Απο τύχη το ταξίδι μας έριξε πάνω σε μια απο τις μεγαλύτερες ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής. Η περιοχή του Παρά, μια περιοχή του Αμαζονίου είναι συγχρόνως απίστευτα πλούσια και εξαιρετικά φτωχή. Ελάχιστες υποδομές, το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Βραζιλία και το αγριότερο φαινόμενο της εργασίας σκλαβιάς. Απο κάτω κρύβει τεράστια κοιτάσματα ορυκτού πλούτου, τα ορυχεία του Carajás αποτελούν το πλουσιότερο απόθεμα σιδήρου στον κόσμο και αρκετά σημαντικά κοιτάσματα χρυσού και ουρανίου που προς στιγμή είναι ανεκμετάλλευτα.
Απο τα ορυχεία του Carajás εξάγεται το σιδηρομετάλλευμα με πολύ χαμηλό κόστος εργασίας (500 R$ = 200 Euro το μήνα) και συγχρόνως ανεπτυγμένα τεχνολογικά μέσα, έπειτα μεταφέρονται στο Μαρανιάο στην Αισιλάντια. Εκεί τα κοιτάσματα μετατρέπονται σε ατσάλι με την προσθήκη κάρβουνου. Αρχικά το κάρβουνο παράγονταν απο την αποψίλωση του τροπικού δάσους κατά την οποία τεράστια τρακτέρ θερίζουν όλη την βλάστηση, μετά επιλέγονται τα καλά δέντρα για ξυλεία υψηλής ποιότητας και τα υπόλοιπα μεταρέπονται σε κάρβουνο σε εργοστάσια που λέγονται «καρβουναρίας» χρησιμοποιούν παιδική εργασία και εργασία-σκλαβιά ως εργατική δύναμη.
Όταν αποψιλώθηκαν τα κοντινά δάση εφεύρανε νέο τρόπο παραγωγής κάρβουνου. Οι τεράστιες εκτάσεις πουληθήκαν-παραχωρηθήκαν απο το κράτος σε ιδιώτες και εκδιώχθηκαν οι μικροί καλλιεργητές. Έτσι αρχίσαν εντατικές μονο-καλλιέργειες ευκαλύπτου, οι οποίοι μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, αποψιλώνονται και φυτεύεται η νέα γενιά. Όμως οι ρίζες των κομμένων δέντρων παραμένουν ενεργές καθώς απορροφούν νερό και θρεπτικά συστατικά, έτσι μετά απο 2-3 γενιές ευκαλύπτων το έδαφος θα είναι νεκρή γη, όπου καμμιά καλλιέργεια δεν θα είναι εφικτή και η επαναφορά του εδάφους θα είναι σχεδόν αδύνατη απο οικονομική άποψη.
Αρχικά η εταιρεία Vale που κατείχε όλη την αλυσίδα παραγωγής σιδήρου απο τα ορυχεία Carajás εως το λιμάνι του São Luiz ήταν κρατική, απο την στιγμή που ηταν κερδοφόρα το 1997 πουλήθηκε σε ιδιώτες σε τιμή που αποσβέστηκε κιόλας απο τα κέρδη των 4 πρωτων χρονων. Σήμερα είναι μια τεράστια πολυεθνική όπου το 55,4% είναι ξένο κεφάλαιο και το 40,2 ντόπιο. Το 2008 είχε καθαρά κέρδη 13,2 δις δολάρια απο την εξαγωγή 96,5 εκατομμυρίων τόνων σιδήρου. Το 24% πήγε Κίνα, το 19% Ιαπωνία, 10% Γερμανία, 9 % Ν.κορέα, 6.7% Γαλλία και 5 % Ιταλία. Σημαντικό ποσοστό της ζωντανής εργασίας του τελικού προϊόντος είναι του τύπου εργασίας-σκλαβιάς.
Το MST στην Αϊσιλάντια δεν έχει να ανιμετωπίσει μόνο μεγάλους γαιοκτήμονες που κατέχουν γη ως απόθεμα κεφαλαίου και επίδειξη κοινωνικου στάτους. Αντιμετωπίζουν το πολυεθνικό κεφάλαιο που υπενοικιάζει την γη για παραγωγή κάρβουνου και την καταστρέφει. Χαρακτηριστική αντίθεση ο οικισμός Καλιφόρνια του κινήματος, μια νησίδα αντίστασης, αγρο-οικολογίας και αξιοπρέπειας περικυκλώμένη απο μονοκαλλιέργειες ευκαλύπτου. Σύμμαχοι του κινήματος είναι δυο εξαιρετικοί πατέρες της Θεολογίας της απελευθέρωσης, χριστιανο-μαρξιστές, οι οποίοι ενημερώνουν και οργανώνουν τους κατοίκους ενάντια στην πολυεθνική, διεκδικώντας να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος, η μόλυνση που απειλεί την ζωή των κατοίκων και να μοιραστεί ο πλούτος.
* Ο Στέλιος Τσιλιούκας είναι καθηγητής Φυσικής Β’βάθμιας εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, βρίσκεται ήδη ενάμιση μήνα στο MSTστη Βραζιλία
=======================
http://wp.me/p1pa1c-268
http://parallhlografos.wordpress.com/2011/04/05/το-κίνημα-των-αγροτών-χωρίς-γη-στη-βραζ/
Το Κίνημα των Αγροτών Χωρίς Γη στη Βραζιλία – 25 χρόνια μετά
Δημοσιεύθηκε την 5 Απριλίου, 2011 12:28 πμ από Jaquou Utopie 4
Το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας - Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών παρουσιάζει:

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΓΗ ΣΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ –
25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Τρίτη 5 Απριλίου, 19:00
Αίθουσα Γ6 (νέο κτήριο)
ΜιχάληςΚοντοπόδης
Amsterdam Institute for Social Science Research, UvA
& Humboldt Universität zu Berlin
Στο site του Μιχάλη Κοντοπόδη http://landlessmov2010.wordpress.com/ θα δείτε πολύ πλούσιο υλικό από την multimedia δημοσίευση :
Contradictions & Emerging Dynamics at the Landless Worker’s Movement in Esp. Santo, Brazil 2010: a multimedia anthropological scape by M. Kontopodis
Διερευνά (δυστυχώς στα αγγλικά), σύγχρονες δυναμικές, αντιφάσεις και ανοιχτά ερωτήματα σχετικά με το Κίνημα Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας ( “O Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra” ή “MST”) στην περιοχή Espírito Santo. Από το υλικό αυτό παραθέτω ένα πολύ μικρό μέρος:
Περιθωριοποίηση και εικόνες των μέσων μαζικής ενημέρωσης
O αέρας είναι ζεστός και η ατμόσφαιρα ξερή. Δεν έχει βρέξει για μήνες. Περιμένω για το λεωφορείο που θα με πάει από το χωριό κοντά στον συνοικισμό όπου πέρασα τις τελευταίες μέρες στη Vitória, την πρωτεύουσα του Espírito Santo, όπου θα δώσω μια διάλεξη για τον σοβιετικό ψυχολόγο L.S. Vygotsky στην Παιδαγωγική Σχολή του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Espírito Santo. Ο Ερνέστο – ο οικοδεσπότης μου στον συνοικισμό – με έχει φέρει στη στάση του λεωφορείου με αυτοκίνητο και περιμένει μαζί μου, ξοδεύοντας τον χρόνο του μόνο για να σιγουρευτεί ότι θα μπω στο σωστό λεωφορείο. Μια γυναίκα , περασμένα πενήντα, περιμένει επίσης. Είναι ντυμένη απλά, και το πρόσωπο και το σώμα της έχουν τα σημάδια κακουχίας.
Δεν είναι από τον συνοικισμό – διαφορετικά θα τη γνωρίζαμε – είναι από το χωριό. Αρχίζω να της μιλάω. Με ρωτάει που ήμουν και της λέω ότι ήμουν στον κοντινό συνοικισμό των Ακτημόνων Αγροτών. « Πήγες εκεί; Δεν φοβήθηκες;» είναι η άμεση αντίδρασή της. Όχι μόνο δεν φοβήθηκα, αλλά είχα την εμπειρία της καλύτερης φιλοξενίας της ζωής μου. Προσπαθώ να της το εξηγήσω. Ακόμα δεν δείχνει να πείθεται, παρόλο που είναι πολύ ήρεμος και είναι φανερό ότι δεν έχω ζήσει κάτι για το οποίο θα έπρεπε να φοβάμαι. Μετά αλλάζουμε θέμα, μιας και είναι πιο εύκολο να συμφωνήσουμε για τον ζεστό καιρό. Καταλαβαίνει ότι ο Ερνέστο είναι από τον συνοικισμό (μιας και μιλάει πορτογαλικά σαν ντόπιος και με συνοδεύει) και τον ρωτάει πως είναι δυνατόν να επιβιώνουν χωρίς νερό σε μια τέτοια περίοδο ξηρασίας. Ο Ερνέστο της εξηγεί ότι έχουν νερό γιατί κατασκεύασαν τεχνητές δεξαμενές για την άδρευση των χωραφιών τους. Χαμογελάω ενώ σκέφτομαι τους υπέροχους φρουτοχυμούς στον συνοικισμό που αυτή η γυναίκα ούτε φαντάζεται. Μετά, με κάποιο τρόπο, αλλάζουμε θέσεις και η γυναίκα μπαίνει στο μαγαζί για να περιμένει εκεί. Δεν μου μιλάει όταν μπαίνουμε στο ίδιο λεωφορείο.
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς έχει συμβεί. Το λεωφορείο καθυστερεί κι έτσι μετά από λίγο επαναλαμβάνω πόσο εντυπωσιασμένος είμαι με το Κίνημα Ακτημόνων γενικά και με την εμπειρία μου στον συνοικισμό του Ερνέστο ειδικότερα. Ο Ερνέστο απαντά, «Βλέπεις! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι είμαστε εγκληματίες. Μπαμπουίνοι!» Μου εξηγεί ότι όλοι – ακόμα και οι άνθρωποι από το κοντινό χωριό – είναι θύματα της προπαγάνδας ενάντια στο Κίνημα Ακτημόνων και έχουν την χειρότερη εντύπωση για το τι είναι οι ακτήμονες εργάτες. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν πόσο καλά – με όρους υλικών συνθηκών, χαράς και απουσίας εγκληματικότητας – οι Ακτήμονες Εργάτες και τα παιδιά τους ζούνε. Ο Ερνέστο και ο μεγαλύτερος του γιος , που επισκέπτεται ένα σχολείο έξω από τον συνοικισμό και κοντά σε αυτό το χωριό, αντιμετωπίζουν πολλές διακρίσεις. Αναρωτιέμαι αν είναι εξαιτίας αυτών των διακρίσεων – και όχι επειδή έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα – που οι Ακτήμονες Εργάτες νιώθουν την ανάγκη να φέρονται σαν να είναι οικογένειες «της μεσαίας τάξης», όπως τους κατηγόρησα…
Η επιρροή της προπαγάνδας ενάντια στο Κίνημα των Ακτημόνων ήταν ακόμα πιο εμφανής όταν μίλησα για το κίνημα με ανθρώπους από την ανώτερη – μεσαία και την ανώτερη τάξη κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στο Rio de Janeiro ή το Sao Paulo, ή άκουσα της ανταποκρίσεις των μέσων (Alston, Libecap, and Mueller 2010). Πολλά μπορούν να γίνουν ακόμα για να βελτιωθεί η διάδραση μεταξύ χωριών και πόλεων κοντά στους συνοικισμούς. Νιώθω βαθιά απογοητευμένος που οι άλλοι εργάτες, αντί να αντλούν έμπνευση από αυτό το κίνημα, «φοβούνται» τους Ακτήμονες. Είναι επίσης ξεκάθαρο, ότι όταν μιλάμε για αρνητική και διακινούμενη από τα ΜΜΕ προπαγάνδα, διακινδυνεύονται περισσότερα από τη γη που οι Ακτήμονες Εργάτες καταλαμβάνουν. Η Βραζιλία απέχει από το να είναι μια οικονομία χωρίς εκμετάλλευση, και ισχυρά γκρουπ οικονομικών συμφερόντων κερδίζουν από την εκμετάλλευση της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από αυτή την πλευρά, πραγματικά οι Ακτήμονες Εργάτες είναι «επικίνδυνοι» – πολύ πιο επικίνδυνοι από ότι θα μπορούσαν να είναι οι Ινδιάνοι Guarani, που επίσης δέχονται πολλές διακρίσεις. Αλλά πως θα μπορούσε το Κίνημα Ακτημόνων Εργατών να αναπτυχθεί ποιοτικά;
Επίσης από τον ίδιο και το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί:

Εδώ θα βρείτε ολόκληρο το άρθρο (στα αγγλικά)
Εδώ Θα βρείτε και επιπλέον υλικό.
Διαβάστε επίσης:
Καταλαμβάνω, Αντιστέκομαι, Παράγω… Βραζιλία – Το κίνημα των ακτημόνων *
Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας:
Μέρος 1ο: Μαγικός Ρεαλισμός
Μέρος 2ο: Εξερευνώντας την καρδιά των καταυλισμών
Μέρος 3ο: Σάο Πάολο
Μέρος 4ο: Κοιτάζοντας μια ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής