Ρομπέρτο Μαντσίνι

Του Μιχάλη Μιχελή

Για το παγκόσμιο λοιπόν πράσινο κίνημα, για τον κόσμο της οικολογικής και ηθικής αξιοπρέπειας (ως προς τις αξίες ενός καλύτερου κόσμου που προσδοκούμε), χάθηκε σήμερα μια από τις προσωπικότητες που αξίζει να μνημονεύεται και να τιμάται η μνήμη του.

Ο θάνατος του Ιταλού αστυνομικού Ρομπέρτο Μαντσίνι, είναι το κλείσιμο μιας συγκλονιστικής ιστορίας, που πέρα από το απαράμιλλο θάρρος και την συνέπεια που επέδειξε στην υπηρεσία-έρευνα που του ανέθεσαν, τα όποια λόγια μου είναι πολύ φτωχά μπρός στο μεγαλείο της ψυχής του. Τέτοιοι τύποι σαν και τον εκλιπόντα, δεν είναι απλώς οι οικολογικοί μας ήρωες, αλλά το παράδειγμα που πρέπει να έχουμε ως κειμήλιο μνήμης και δράσης, όταν μιλάμε για τους αγώνες της περιβαλλοντικής ηθικής.

Ο 54χρονος Μαντσίνι (συνημμένη φωτογραφία), που έσβησε από καρκίνο των λεμφαδένων, καρτερικά μέχρι το τέλος της ζωής του αντιμετώπισε το δράμα της υγείας του, αφήνοντας ως τελευταία του ευχή, την καρτερία για ένα καινούργιο κόσμο που μπορεί να ξημερώσει, μέσα στον τον «οικολογικό ουμανισμό»!

Το 1996 του ανέθεσαν την υπόθεση διερεύνησης των τοξικών αποβλήτων, που έστελνε η βιομηχανία στη Νότια Ιταλία, σε συνεργασία με τον αδελφό του Μπερλουσκόνι και την Καμόρρα, με σκοπό να καούν, να θαφτούν, να πεταχτούν στην Μεσόγειο (με τα ναυάγια φαντάσματα) ή να μεταφερθούν στις ερημικές παραλίες της Σομαλίας. Είχε προηγηθεί το 1994 η δολοφονία της δημοσιογράφου Ιλάρια Άλπι και του οπερατέρ της ΡAIΜίραν Χροβάτιν στο Μογκαντίσου (επειδή αποκάλυψαν την  παράνομη διακίνηση των τοξικών αποβλήτων, που γίνονταν από την Ιταλία προς τη Σομαλία, μια και στη χώρα αυτή ήταν το απόμακρο κατάλληλο μέρος να ξεφορτωθεί η ευρωπαϊκή βιομηχανία τα χημικά και ραδιενεργά απόβλητα, προσφέροντας ως ανταπόδοση μπόλικο οπλισμό στους οπλαρχηγούς της εν λόγω περιοχής). Ας σημειωθεί ότι στη Σομαλία οι θάνατοι και οι μολύνσεις από τα τοξικά απόβλητα είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που σχετίζεται επίσης με την περιβόητη εξελισσόμενη ναυτική πειρατεία στα μέρη εκείνα του Κέρατος της Αφρικής, ένα γεγονός άγνωστο ως προς τις παραμέτρους και τις αιτίες γέννησής του στην Ελλάδα.

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι ανέλαβε να διαλευκάνει την υπόθεση των τοξικών και ραδιενεργών αποβλήτων στην Ιταλία, παίρνοντας πρωτοβουλίες που ξεπέρασαν τις τυπικές αστυνομικές έρευνες. Κρύφτηκε ξημεροβραδιασμένος επί μέρες στα ύποπτα τοξικά σημεία, για να παρακολουθήσει και να καταγράψει όλη τη διαδικασία της διακίνησης, φτάνοντας μάλιστα μέχρι το σημείο να κουκουλωθεί (!) από τα επικίνδυνα υλικά, παίρνοντας φωτογραφίες των ενόχων, για να συμπληρωθεί ένα πλήρες κατηγορητήριό, στ’ αδιάψευστα στοιχεία που ήθελε να καταθέσει στην εισαγγελία της Νάπολη.

Το 2002 του διαγνώστηκε καρκίνος του αίματος (λέμφωμα  του Hodgkin),εξ αιτίας της παρατεταμένης έκθεσης του σ’ επικίνδυνα υλικά. Το κράτος αναγνώρισε τη συμβολή του για την πάταξη της διαφθοράς, προσφέροντας ως ευχαριστήριο στην όλη υπηρεσία του μια πρόωρη σύνταξη και μια αποζημίωση 5.000 ευρώ!  Ο Μαντσίνι ζήτησε να χαρακτηριστεί η ασθένεια του ως προελθούσα από την επαγγελματική του δραστηριότητα, για να μπορέσει να καλυφθεί οικονομικά, στην δαπανηρή μεταμόσχευση μυελού των οστών που έλπιζε να τον βοηθήσει. Τελικά το 2013 το ιταλικό κράτος αναγνώρισε ότι πέρα από τα προβλεπόμενα που του έδωσε, δεν έχει καμιά άλλη νομική ευθύνη!

Το 2011 έγινε η δίκη του μεγαλοδικηγόρου Τσιπριάνο Κιανέζε, που ήταν ο βασικός κατηγορούμενος της διακίνησης των τοξικών και ραδιενεργών αποβλήτων, που συσσωρεύονταν  από τη Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία και Ολλανδία, στη Καμπανία, για να τα εξαφανίσει στη συνέχεια η Γκομόρα (βλέπε βιβλίο Ρομπέρτο Σαβιάνο). Η ιταλική δικαιοσύνη ευχαρίστησε τον αστυνομικό Ρομπέρτο Μαντσίνι για την συνεισφορά του στην υπόθεση της αποκάλυψης του οικο-εγκλήματος. Όμως οι υπογραφές συμπαράστασης στο πρόσωπό του και τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν, δεν πρόλαβαν τελικά να του χαρίσουν την ελπίδα. Χαράμισε τη ζωή του κι όλοι εμείς κληρονόμοι μιας οικολογικής ευπρέπειας, σήμερα έστω και νοερά τον αποχαιρετούμε, με τον πρέποντα σεβασμό.