Την περιουσία του πατέρα σας ξεπουλάτε;

 

 Στην αρχή, όταν άκουσα την είδηση της πώλησης του τηλεόρασης και του ραδιοφώνου του Κόμματος, παρόλο που ανέμενα μια τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη, τα συναισθήματα που κυριάρχησαν ήταν κυρίως θλίψη και απογοήτευση για το γεγονός. Αναλογίσθηκα την αξιοποίησή της από τα υπόλοιπα κόμματα, τις δυσάρεστες παρενέργειες που θα έχει στην προπαγάνδα του ΚΚΕ, τη δυσάρεστη θέση στην οποία ήδη έχουν  βρεθεί τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ.

Δεν μπόρεσα όμως καν να απαντήσω, με τρόπο που να δικαιολογώ το ΚΚΕ,  σε κρίσιμα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται στη δημόσια συζήτηση, όπως

1. «τι ακριβώς πούλησε το ΚΚΕ;»,
2. «είναι δυνατόν να πουλάς την εκμετάλλευση δημόσιας συχνότητας, την οποία δεν έχεις καν πληρώσει για να την κατέχεις;»,
3. «είναι δυνατόν το ΚΚΕ να λειτουργεί στο θέμα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, όπως και οι άλλοι επιχειρηματίες;»
4. «καλά, το ΚΚΕ που ασκούσε κριτική για την κατάσταση στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και την ασυδοσία των μεγαλοκαναλαρχών, είναι δυνατόν να κάνει τα ίδια;»
5. «σε ποιον επιχειρηματία πούλησε το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό»
6. «για ποιο λόγο δεν αναφέρει τον επιχειρηματία αγοραστή;»
7. «γιατί δεν αναφέρει το ποσό της πώλησης;»
8. «πώς είναι δυνατόν το ΚΚΕ να μπαίνει σε επιχειρηματικές λογικές και να παραδίδει το σταθμό “καθαρό” από εργαζόμενους, μόνο και μόνο επειδή το ζήτησε ο αγοραστής;»
9. «δεν είναι ντροπή να ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ ότι προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη στιγμή που τους αφαιρεί το βασικό τους δικαίωμα στην εργασία;»

10. τέλος, το κύριο ερώτημα: «τι έφταιξε και έφτασε η οικονομική κατάσταση του ΚΚΕ σε τέτοιο χάλι;»

Η θλίψη όμως και η απογοήτευση των πρώτων ημερών μετατράπηκε σε αγανάκτηση τις επόμενες μέρες ακούγοντας ότι στελέχη του ΚΚΕ εκφράζουν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις την ικανοποίησή τους για την πώληση, γιατί έτσι τάχα δόθηκε μια ανάσα στα οικονομικά του κόμματος. Αυτή η αγανάκτηση εντάθηκε από την έλλειψη οποιασδήποτε αυτοκριτικής και κυρίως από την εν γένει προσέγγιση στο όλο ζήτημα που δεν έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική ηθική και περισσότερο ταιριάζει πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Καταρχήν, είναι αδιανόητο αυτές οι διαδικασίες να γίνονται χρόνια τώρα εν κρυπτώ και εν αγνοία του κομματικού δυναμικού.

Δεν είναι δυνατόν να μη γίνεται καμία αναφορά στο ποσό της πώλησης και στο όνομα του αγοραστή. Η μεταγενέστερη δήλωση ότι η πώληση έγινε σε εταιρεία που είναι νόμιμη σύμφωνα με το δίκαιο της Κυπριακής δημοκρατίας χωρίς περαιτέρω στοιχεία, θυμίζει τη δήλωση του Βουλγαράκη «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό». Επίσης έκανε το κομματικό δυναμικό και τους οπαδούς να ντρέπονται ακόμα περισσότερο για την πώληση, ενώ είναι ενδεικτική του ήθους και της νοοτροπίας της κυρίαρχης μερίδας της ηγετικής ομάδας. Τέτοιες ενέργειες απαξιώνουν το ΚΚΕ στα μάτια του λαού και το οδηγούν σε επικίνδυνους δρόμους.

Τα περί στενοχώριας που απολύουν, αλλά ήθελαν να τους κρατήσουν (βλ. δηλώσεις Πρωτούλη στο MEGA), είναι, φοβάμαι, υποκριτικές κορώνες καλογέρων, που θέλουν να διατηρήσουν το μοναστήρι. Γιατί δεν παραιτούνται από το μισθό τους και οι ίδιοι, που είναι αρκετές εκατοντάδες, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες τους στο ΚΚΕ, προκειμένου να παραμείνει τουλάχιστον το ραδιόφωνο του «902» να συνεχίσει διαδίδει τις ιδέες του κόμματος και να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι;

Είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο να αντιμετωπίζεται η κριτική από τις άλλες πολιτικές οργανώσεις με φράσεις ή υβρεολόγιο του τύπου: «στα "παιδιά" του συστήματος που δεν ξέρουν ποιον να πρωτογλύψουν,   καρφί στο μάτι τους,    δεν είμαστε σαν τα μούτρα σας…» και άλλα παρόμοια που δεν ταιριάζουν ούτε στην αισθητική ούτε στο ήθος των κομμουνιστών.

Επίσης είναι απαράδεκτο να θεωρείται ότι «κάθε επίθεση που γίνεται στο Κόμμα, με πρόσχημα τώρα το σταμάτημα της λειτουργίας του «902», είναι επίθεση και στα δικά του (ενν. του λαού) δικαιώματα και συμφέροντα.» Από πότε ταυτίζεται η κριτική στα κακώς κείμενα των πεπραγμένων της ηγεσίας του ΚΚΕ με επίθεση στα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης;

Επίσης βαθιά λαθεμένη είναι και η παρακάτω άποψη: «Εδώ και τρία χρόνια, η πορεία ήταν γνωστή σε όλους μας, άλλη λύση θα ήταν να έκλεινε ο σταθμός, αλλά τότε δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να εξοφληθούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους». Δεν απαντούν όμως οι εκφραστές της παραπάνω άποψης τι ακριβώς πουλήθηκε και σε ποιον ανήκε αυτό που πουλήθηκε. Η συχνότητα ανήκει στο ΚΚΕ ή στο δημόσιο, και κατ’ επέκταση στο λαό; Τα λεφτά της πώλησης σε ποιον ανήκουν; Στο λαό ή στο ΚΚΕ; Στο ΚΚΕ ανήκουν ο εξοπλισμός και οι εγκαταστάσεις του 902 και άρα του ανήκουν τα λεφτά της πώλησης που αντιστοιχούν στον εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις. Σε καμιά περίπτωση δεν του ανήκουν τα χρήματα από την πώληση της εκμετάλλευσης της συχνότητας.

Με αυτή τους τη στάση δικαιώνεται ο κάθε σαλτιμπάγκος κρατικοδίαιτος τάχατες επιχειρηματίας να πουλά ό,τι δεν του ανήκει, αλλά που του δόθηκε μόνο για χρήση. Δικαιώνει μεθαύριο τον κάθε εθνικό μεταπράτη, εργολάβο, πετρελαιά που τυχαίνει να του δόθηκε μία συχνότητα και τις κάνει 4 με την ιδιωτική Digea, να θελήσει να κάνει χρησικτησία, να την πουλά και να την διαπραγματεύεται κατά πως γουστάρει.

Εκφράστηκε η άποψη ότι ο σταθμός καλύπτονταν κατά 85% από το κόμμα και κατά 15% από διαφημίσεις, ενώ πριν η αναλογία ήταν 70% - 30%, και άρα ήταν αδύνατο να κρατηθεί ανοικτός. Πρέπει να θυμίσω στους θιασώτες αυτής της άποψης ότι από το 1995 γίνεται μια συζήτηση μέσα στο κόμμα τόσο για την ορθότητα του να υπάρχουν διαφημίσεις στο «Ρ» και τον «902» όσο και για την ανάγκη της οικονομικής ανεξαρτησίας του κόμματος και από τις κρατικές επιδοτήσεις και από τις κομματικές επιχειρήσεις. Και δε δόθηκαν ποτέ επαρκείς εξηγήσεις ούτε για τη γιγάντωση της Τυποεκδοτικής ούτε για τη συνεχόμενη εξάρτηση από την κρατική επιδότηση, που αποτέλεσε θηλιά στο λαιμό του ΚΚΕ. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν επαρκείς εξηγήσεις την ξεδιάντροπη στάση της ηγεσίας να χρεώσει όλα τα δεινά για την οικονομική κατάσταση σε ένα πρόσωπο.

Πάντως σε κάθε περίπτωση πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση για το μέγεθος και τις συνέπειες της συγκεκριμένης πώλησης, όπως και για τις εκατοντάδες απολύσεις από ένα κόμμα που συμπεριφέρεται και δρα με όρους καπιταλιστικής επιχείρησης.

Μια κουβέντα για τα άρθρα των εργαζομένων στον «902». Δεν αναφέρθηκε σχεδόν κανένας γιατί έκλεισε. Ακυρώνουν την αναμφισβήτητη προσφορά και των ίδιων και του σταθμού με αυτή τη στάση τους και κυρίως δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το σκοπό αυτής της επιλογής.

Και με αυτή τη διαπίστωση έρχομαι στο πραγματικό θέμα που ανακύπτει, κατά τη γνώμη μου, από την πώληση του 902: αυτό της οικονομικής καταστροφής του ΚΚΕ και τις αιτίες αυτής της οικονομικής καταστροφής.

Αυτό το θέμα προσπαθεί να αποφύγει να συζητήσει η ηγεσία του ΚΚΕ, όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι!!!

Καταρχήν επί χρόνια δεν υπήρχε ουσιαστική ενημέρωση για την οικονομική κατάσταση του κόμματος. Και αν ζητούσε κάποιος σύντροφος να μάθει κάτι, πέρα από την γνωστή σε όλους απαράδεκτη κωλυσιεργία, τα όργανα ξεψάχνιζαν το ποιόν του συντρόφου, τους λόγους για τους οποίους ρωτάει, σε σημείο να αναρωτιέται κανείς για τους συντρόφους που ρωτούσαν και ρωτούν για τα οικονομικά, τι κίνητρα είχαν. Ακόμα ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη των κομματικών μελών ούτε για τη γιγάντωση της Τυποεκδοτικής ούτε για τη γιγάντωση του κομματικού μηχανισμού. Τα πάντα παρουσιάζονταν ως τετελεσμένα γεγονότα.

Μερίδα της κομματικής ηγεσίας προσπαθεί να αποκρύψει ότι η αιτία της οικονομικής καταστροφής του κόμματος υπήρξε η γιγάντωση του κομματικού μηχανισμού.

Η προβολή της οικονομικής κρίσης αποτελεί φύλλο συκής. Δεν μπορεί το κόμμα που προέβλεψε την οικονομική κρίση να ισχυρίζεται ότι δεν την προέβλεψε για τις κομματικές του επιχειρήσεις. Εκτός αν νομίζει ότι απευθύνεται σε ανθρώπους αδαείς που θεωρούν την υπόθεση του κόμματος της εργατικής τάξης κάτι αδιάφορο και ασήμαντο.

Η γιγάντωση του αριθμού των έμμισθων κομματικών μελών (είτε δούλευαν ως επαγγελματικά στελέχη είτε στις κομματικές επιχειρήσεις είτε στα μέσα προπαγάνδας του κόμματος) λειτούργησε ως απαραίτητο συστατικό της προσπάθειας να αλωθεί το κόμμα από την αριστερίστικη φράξια που σήμερα αποτελεί την κυρίαρχη ηγετική ομάδα.

Γι’ αυτό και αδιαφόρησαν, όταν σύντροφοι χρόνια νωρίτερα έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομική κατάσταση του κόμματος. Γι’ αυτό και σε μια κομματική δουλειά που είχαν τεθεί αυτά τα ζητήματα,  κραύγαζε μέλος του Π.Γ.: «το μηχανισμό και τα μάτια σας, σύντροφοι».

Ούτε κουβέντα δεν ήθελε να ακούσει για το ενδεχόμενο μείωσης των επαγγελματικών στελεχών και γενικά των έμμισθων κομματικών μελών.

Γιατί αν άνοιγε η συζήτηση θα αναδεικνυόταν το πρόβλημα. Αλλά αν αναδεικνυόταν νωρίς το πρόβλημα δε θα προλάβαιναν να ελέγξουν το κόμμα, να αλλάξουν το πρόγραμμα και το καταστατικό του, να αλλάξουν τελικά τη φυσιογνωμία του.

Γιατί με αυτά τα χιλιάδες έμμισθα κομματικά μέλη κερδήθηκε το κόμμα. Αυτοί καθοδηγούσαν τις οργανώσεις, αυτοί δημιουργούσαν κλίμα στις ΚΟΒ και τα όργανα, αυτοί ψήφιζαν με χέρια και με πόδια ότι έφερνε από πάνω η καθοδήγηση, αυτοί διέγραφαν και διαπόμπευαν τους συντρόφους που διαφωνούσαν με την αριστερίστικη και σεχταριστική γραμμή της τελευταίας δεκαετίας. Και όλα αυτά τα έκαναν για να μην απολυθούν.

Αν άνοιγε η κουβέντα, θα φαίνονταν οι εγκληματικές επιλογές της ηγεσίας. Θα μάθαινε το κομματικό δυναμικό το τι πραγματικά συνέβαινε με τα οικονομικά του κόμματος, με το μηχανισμό που είχε στήσει η ηγετική φράξια.

Θα μάθαινε ότι οι νεολαίοι μέλη του γραφείου του Κ.Σ. της ΚΝΕ χρειάζονταν οδηγό για να πάνε σε κνίτικες δουλειές. Δεν είναι επιτρεπτό ούτε δίκαιο στην κοινωνία κάποιο στέλεχος «24 Μαΐων»  που δεν έχει δουλέψει στην παραγωγή αλλά μόνο 6 μήνες στη δούλεψη του μπαμπάκα του, να κουβαλάει τον οδηγό του για να διαφωτίσει τις νεολαιίστικες μάζες της υπαίθρου. Βλέπετε ο μεγάλος τιμονιέρης είχε συμπιέσει τις ημερομηνίες και οι νεολαιίστικες μάζες τον εκλιπαρούσαν να τις διαφωτίσει, να τις μορφώσει, λες και έδινε παραστάσεις και έπρεπε να τις προλάβει.

Όπως θα μάθαινε ότι χρειάζονταν οδηγό και οι γραμματείς περιοχών του κόμματος για να πάνε σε κομματικές δουλειές. Έπρεπε να πληρώνουμε οδηγούς, λες και δεν μπορούσαν να οδηγήσουν μόνοι τους. Να θυμίσω χιλιάδες εργαζόμενους που μετακινούνται κάθε μέρα οδηγώντας μία και δύο ώρες για να πάνε και άλλες τόσες να γυρίσουν, δουλεύοντας στο ενδιάμεσο οκτώ, δέκα και δώδεκα ώρες και όχι κοροϊδεύοντας. Αυτοί πώς μπορούν χωρίς οδηγό;

Θα μάθαινε ότι οργανώσεις πόλεων και περιοχών ή νομαρχιακές ή αχτίδες που πριν δεκαπέντε χρόνια είχαν μόλις δύο, τρία, πέντε επαγγελματικά στελέχη σήμερα διαθέτουν δέκα, δεκαπέντε, τριάντα επαγγελματικά στελέχη, χώρια τους αποσπασμένους από τα βουλευτικά γραφεία που τους πληρώνει το κράτος. Και παρόλη την αύξηση των επαγγελματικών στελεχών η δουλειά που βγάζουν οι κομματικές οργανώσεις να είναι υποπολλαπλάσια σε σχέση με πριν δέκα χρόνια.

Θα μάθαινε για την οικογενειοκρατία που επικρατεί στον Περισσό. Για τα παιδιά, τις γυναίκες και τα αδέλφια αρκετών μελών της Κ.Ε. και του Π.Γ.

Θα μάθαινε ότι στην Τυποεκδοτική «τύχαινε» να δουλεύουν αρκετοί από μία οικογένεια.

Θα μάθαινε για τις υπέρογκες αμοιβές των υπευθύνων των κομματικών επιχειρήσεων, όπως της Σ.Ε. ή του «Ρ».

Θα μάθαινε για την κακοδιοίκηση στη Μini Price Phone (αλήθεια ποιος τη θυμάται αυτή την κομματική επιχείρηση;).

Θα μάθαινε ότι υπήρχαν αρκετά σημειώματα που κατάγγελναν σοβαρά προβλήματα στον «902», τη Μini price phone, τη Σ.Ε. και στις υπόλοιπες εταιρείες του κόμματος και παρόλα αυτά η ηγετική ομάδα που είχε αναλάβει τη διερεύνηση των καταγγελιών τις κουκούλωσε. Δεν έκαναν απολύτως τίποτα!!!

Θα μάθαινε ότι κριτήριο για την επαγγελματοποίηση των συντρόφων την τελευταία δεκαετία δεν ήταν οι ικανότητες και η προσφορά των συντρόφων, αλλά το κατά πόσο συμφωνούσαν με την καθοδήγηση.

Θα αντιλαμβανόταν ότι η επίκληση της οικονομικής κρίσης είναι προπέτασμα καπνού για να μην αποκαλυφθούν οι βαριές ευθύνες της ηγεσίας.

Θα αντιλαμβανόταν την έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης και δημοκρατίας μέσα στο κόμμα.

Θα αντιλαμβανόταν τι πρόβλημα μπορεί να αποτελούν για το κόμμα κάποια ισόβια στελέχη, που δεν έχουν δουλέψει για ολόκληρες δεκαετίες και παρόλα αυτά παίρνουν σύνταξη από το Κόμμα.

Θα αντιλαμβανόταν τη λαθροχειρία που διαπράττουν τα εν λόγω στελέχη με το να ταυτίζουν την έμμισθη παρουσία τους στα ανώτερα και ανώτατα όργανα με το συμφέρον του κόμματος. Ή με το να βαφτίζουν κάθε κριτική για τις αποφάσεις, τις επιλογές και τις πρακτικές των ανώτερων οργάνων (όπως και κάθε άποψη για περιοδική εναλλαγή των μελών των ανώτατων και ανώτερων οργάνων) ως επίθεση στο κόμμα, ως προσπάθεια να χτυπηθούν τα χαρακτηριστικά κόμματος νέου τύπου που διαθέτει το ΚΚΕ.

Η συνέχεια θα είναι καταστροφική

Ήδη προ ολίγων μηνών έγινε αναφορά στον τύπο για χρέη πενήντα εκατομμυρίων. Η ηγεσία αντί να βγει να καταδικάσει τέτοια δημοσιεύματα  εσιώπησε εκκωφαντικά.

Κτίρια σύμβολα, έδρες νομαρχιακών επιτροπών, διαμερίσματα που έχουν αφήσει κληρονομιά μέλη και οπαδοί έχουν υποθηκευτεί για να δοθεί χρόνος στην ηγετική ομάδα να μην απολύσει κανένα επαγγελματικό στέλεχος τουλάχιστον μέχρι το 19^ο συνέδριο.

Ο στόχος ήταν σαφής. Έπρεπε να αλλάξει το πρόγραμμα και το καταστατικό του κόμματος και μετά να προχωρήσουν οι εξελίξεις. Νωρίτερα υπήρχε κίνδυνος να αντιδράσουν πολλά από τα έμμισθα κομματικά μέλη και στελέχη και τότε υπήρχε κίνδυνος να μην υλοποιηθεί ο απώτερος στόχος τους: να ξεκοπεί δηλαδή το ΚΚΕ από το μαρξισμό λενινισμό, να ξεκοπεί από τις παραδόσεις του, να αλλάξει τελικά ο χαρακτήρας του ΚΚΕ, που με τόσο κόπο παλεύει να πετύχει η αστική τάξη τόσα χρόνια.

Κτίρια που αγοράστηκαν ή χτίστηκαν με το αίμα, τον ιδρώτα και το υστέρημα των μελών, των φίλων και των οπαδών του ΚΚΕ και  κανένας δεν έχει δικαίωμα να τα πουλήσει.

Απαιτείται εγρήγορση από τα μέλη, τους φίλους και τους οπαδούς του κόμματος. Να μην επιτρέψουν στην ηγετική ομάδα να συνεχίσει την καταστροφική για το κόμμα πορεία.

Ελπίζω πως η απάθεια που έχει πλήξει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα να πλήξει και τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ.

Καμία δικαιολογία δεν επιτρέπεται. Αυτοί που έφεραν μέχρι εδώ το κόμμα  δεν μπορούν να το βγάλουν από την κρίση.

Φαίνεται πια κάθε μέρα και περισσότερο ότι η πολιτική της ηγετικής ομάδας αντικειμενικά δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα.

Την ηθική του κομμουνιστή την κατακτάς κάθε μέρα μέχρι το θάνατό σου. Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι θα έλεγε και κυρίως τι θα έκανε ο Λένιν μπροστά σε αυτά τα ρεζιλίκια και την κατρακύλα των τελευταίων χρόνων…

Μύρων Σαλονικιος

Πηγή