“Ορτέγκα Προδότη”
Του Μιχάλη Μιχελή
Αχ, που είναι τα νιάτα μου! Που «έβοσκαν» τότε τα μυαλά μου!Εκεί στη Νικαράγουα, ως μπριγαδίστας του καφέ!
Ο δύσμοιρος λαός της, βίωνε δραματικά τον εμφύλιο σπαραγμό. Αποκλεισμένος από τον ασφυκτικό κλοιό των Γιάνκηδων, με τους Κόντρας αντάρτες να έχουν διαλύσει τη χώρα, μέσα στη απόλυτη φτώχεια και στην ατέλειωτη τραγωδία, η υπερηφάνεια και το αγωνιστικό φρόνημα των Νικαραγουανών, μ’ έκαναν να είμαι ένας από τους αμέτρητους θαυμαστές των Σαντινίστας.
«¡Hasta la Victoria siempre!», το τραγούδι του Κάρλος Πουέμπλα, δονούσε την ψυχή μου. Το μυαλό μου στριφογυρνούσε για ένα ταξίδι εκεί, ως εθελοντής εργάτης, στο μάζεμα του καφέ. Να δώσω κι εγώ, ένα ελάχιστο κουράγιο στον ταλαιπωρημένο αγρότη, να πουλήσει για να ζήσει, απ’ το ευλογημένο δένδρο που του είχε απομείνει ως μοναδικό περιουσιακό στοιχείο.
Διάβασα την μπροσούρα στη Νέα Υόρκη. «Αποστολή για μπριγαδίστες του καφέ, στα υψίπεδα της Ματαγκάλπα της Νικαράγουα. Τιμή 850 $ και πτήση μέσω Μεξικού».
Έτσι λοιπόν μια ωραία μέρα του Νοέμβρη του 1983, βρέθηκα πάνω στην καρότσα ενός ταλαιπωρημένου φορτηγού, παρέα με άλλα Αμερικανάκια, πορευόμενοι από την Ματαγκάλπα (στα βόρεια της Μανάγκουα), προς Βασλάλα, μια κωμόπολη στην πυκνή σέλβα (τροπική βλάστηση), κοντά στο επίκεντρο των μαχών μεταξύ Σαντινίστας και Κόντρας. Κοιτώντας το τοπίο, χανόσουν από την ομορφιά της άγριας φύσης. Σ’ όλη τη διαδρομή, τα βουνά και τα ποτάμια, η ομίχλη και οι κατάφυτες πλαγιές, τα πουλιά και τα ζώα, σε έσπρωχνα μάλλον προς ένα ονειροπόλο ταξιδευτή, που πήγαινε στον μήνα του μέλιτος του, για τρελές ευχάριστες στιγμές κι όχι προς ένα τόπο στιγματισμένο από νεκρούς. Κορίτσια κι αγόρια, δονούσαμε με τον έρωτα για τη ζωή και την επανάσταση. Με τραγούδι και καλαμπούρια, περνούσαν τα ξένοιαστα χρόνια των μπριγαδίστας κι ας ήταν η καθημερινότητα γεμάτη, από υπαρξιακές δυσκολίες.
Η εμπειρία ως καφεσυλλέκτης, μου έμεινε ένα δυνατό κειμήλιο της νιότης μου.
Όμως τ’ ανέμελα χρόνια, δυστυχώς διάβηκαν γρήγορα. Η επανάσταση στη Νικαράγουα τελικά νίκησε και οι αρματοφορεμένοι κόκκινοι, έβγαλαν τον μπερέ και μπήκαν στα κυβερνητικά βάσανα. Μόνο κάτι κιτρινισμένες φωτογραφίες απέμειναν να μου θυμίζουν, ότι κάποτε ήμουν κι εγώ εκεί, παρέα με δαύτους. Γιατί αυτή η άτιμη η ζωή, που αποτυπώνεται στιγμιαία σ’ ένα χαρτί (με την πατίνα του χρόνου), τελικά σε κατσουφιάζει στα ώριμα χρόνια σου, σου φέρνει μια γκριμάτσα μελαγχολίας, ένα συγκινησιακό βούρκωμα κι έτσι σου ξεφεύγει ένα αυθόρμητο αχ! Να ερχόταν το τότε, μονάχα μια νύχτα, στα όνειρά μου…
Στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 είχαμε τα επινίκια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο ηγέτης των Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα, έδεσαν το «γλυκό» της επανάστασης!
Στη συνέχεια στη Νικαράγουα άλλαξαν πολλά. Ο Ορτέγκα πήρε κι αυτός το δρόμο των σκανδάλων κι έτσι επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η πικρόχολη Αλεξανδρινή αρχοντοαναθρεμένη γιαγιά μου, που λίγο πολύ, σε κάθε ευκαιρία λοβιτούρας, μου υπενθύμιζε: «Στα λέω. Να φοβάσαι τους μπατίρηδες που παίρνουν εξουσίες. Γιατί ώσπου να χορτάσουν, χαθήκαμε»!
Μετά λοιπόν από ένα μεγάλο σάλτο στο χρόνο, με τον Ορτέγκα να έχει επαναβαπτιστεί «επαναστάτης», στην υπηρεσία του λαού, φτάσαμε στα τωρινά χουνέρια.
Η πλήρης κινεζοποίηση της Νικαράγουα. Από το «Έξω οι Γιάνκης» του ’80, τα υβρίδια των Σαντινίστας, πουλήσανε για 100 χρόνια, τα καλύτερα κομμάτια της χώρας τους, στους «σχιστομάτηδες καπιταλιστές». Δηλαδή για να ξεπεράσουν τη φτώχεια τους, το ρίξανε κι εκεί στο fast track. Μια υπογραφή οι κόκκινοι με τους κόκκινους και φύγαμε!
Με 40 δις. δολάρια, οι Κινέζοι θα φτιάξουν την ανταγωνιστική διώρυγα της Λατινικής Αμερικής. Θα σπάσουν δηλαδή το μονοπώλιο του Παναμά. Όλα λοιπόν τα νότια ποτάμια και η μεγάλη λίμνη της Νικαράγουα (Cocibolca), με δυό λόγια το 90% του νότιου κομματιού της χώρας αυτής, θα περάσει στα χέρια των επενδυτών από το Χόνγκ Κονγκ.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις κι οι ντόπιοι ξεσηκώθηκαν. Πάει η παρθένα φύση. Τι θα γίνει με τα χωριά και τις καλλιέργειες. Θα ρημαχτούν οι ιθαγενείς, θα οδηγηθούν στην γκετοποίηση τους, στις μεγαλουπόλεις. Θα χάσουν τις περιουσίες τους. Και φυσικά το χειρότερο. Η περιοχή του καναλιού, θα περάσει στην αποκλειστική εξουσία των Κινέζων. Ότι δηλαδή έκαναν οι Γιάνκηδες στον Παναμά. Ένα ξεχωριστό κράτος μέσα στο κράτος.
Οι Παναμέζοι ανησυχούν, αλλά προσωρινά το παίζουν cool. Είναι ασύμφορο το έργο στη Νικαράγουα λένε, γιατί είναι 3 φορές μακρύτερο απ’ εκείνο της διώρυγας του Παναμά. Όμως οι Κινέζοι επενδυτές, υποστηρίζουν, ότι τα χαμηλά κινέζικα κόμιστρα διέλευσης, θα κάνουν επικερδή το δίαυλο μέσω Νικαράγουας. Φυσικά τους πετάνε και το δόλωμα, ότι θα τους βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού τους συστήματος, στην επέκταση των δορυφορικών λήψεων και στην διεύρυνση των δικτύων της κινητής τηλεφωνίας.
Κι έτσι ο 21ος αιώνας, θα συμπληρώσει στην πονεμένη ιστορία της Νικαράγουα, το επόμενο κεφάλαιο. Ξεκινήσαμε από τους Ισπανούς κονκισταδόρες. Γίναμε ένα κομμάτι της Μεξικάνικης Αυτοκρατορίας. Μας έκανε προτεκτοράτο η Βρετανία. Περάσαμε από ένα εμφύλιο πόλεμο (19ος αιώνας) γαιοκτημόνων και φιλελευθέρων. Ένας Αμερικάνος (Γουίλιαμ Γουάλκερ), ήρθε κι έκανε το βασιλιά. Μας κατέλαβαν οι Γιάνκηδες για 25 χρόνια. Περάσαμε από τη δυναστεία των Σομόζα για 43 χρόνια. Είδαμε τους Σαντινίστας. Τους αντιπάλους τους νεοφιλελεύθερους και τώρα καλώς (Χουάνγιγκ) την Κίνα, με τα προικιά της!
Θα τρίζουν τα κόκαλα του Σαντίνο μίστερ Ορτέγκα!
http://youtu.be/lTqEzVTtSqQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...