Όταν οι ακροδεξιές φάλαγγες έσφαζαν πρόσφυγες για λογαριασμό άλλων (30 χρόνια από την επέτειο της σφαγής Σάμπρα και Σατίλα)

Στις 16 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα. Τότε που κάποια άλλα «ακροδεξιά τάγματα εφόδου», οι Λιβανέζοι χριστιανοί φαλαγγίτες, έσφαξαν τους εναπομείναντες αμάχους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για λογαριασμό του σιωνιστικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα των ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που μαχαιρώνουν μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες, και χτυπούν κάθε εστία αντίστασης, εξυπηρετώντας το καθεστώς, ο αναστοχασμός της σφαγής στη Σάμπρα και Σατίλα μοιάζει και πάλι αναγκαίος.

Το Σάββατο 15/9 στις 8.00 μ.μ. ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ και ο Σύλλογος “Αλ Άουντα – το δικαίωμα στην επιστροφή” προβάλλουν στο Στέκι των Μεταναστών (Τσαμαδού 13^Α, Εξάρχεια), το ντοκιμαντέρ “Η Σφαγή” των Monika Borgmann, Lokman Slim, Hermann Theissen. Ένα ντοκιμαντέρ όπου μιλούν μερικοί από τους πρωταγωνιστές της σφαγής, απαραίτητο για να κατανοήσει κανείς πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στο σημείο να διαπράξουν τόσο αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα.

Η φασιστική-ναζιστική προϊστορία των Λιβανέζων Χριστιανών Φαλαγγιτών
Το Λιβανέζικο κόμμα Kataeb (σημαίνει φάλαγγα) σχηματίστηκε το 1936 ως μαρονίτικη παραστρατιωτική οργάνωση από τον Πιέρ Τζεμαγιέλ που το σχημάτισε στα πρότυπα της ισπανικής Φάλαγγας και των ιταλικών φασιστικών κομμάτων (πηγή: Wikipedia ) τα οποία είχε παρατηρήσει ως αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο, της Ναζιστικής Γερμανίας. Οι στολές του κινήματος αρχικά είχαν καφέ πουκάμισα και μέλη του χρησιμοποιούσαν τον ναζιστικό χαιρετισμό. (πηγή: άρθρο του Robert Fisk)
Σε μια συνέντευξη στον Ρόμπερτ Φισκ, ο Τζεμαγιέλ είπε σχετικά με τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου:
«Ήμουν ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λιβάνου και πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Λιβάνου. Πήγαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Και είδα τότε την πειθαρχία και την τάξη. Είπα στον εαυτό μου «Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στο Λίβανο;» Οπότε όταν επιστρέψαμε στο Λίβανο, δημιουργήσαμε αυτό το κίνημα νεολαίας. Όταν ήμουν τότε στο Βερολίνο, ο Ναζισμός δεν είχε τη φήμη που έχει τώρα. Ναζισμός; Σε κάθε σύστημα στον κόσμο μπορείς να βρεις κάτι καλό. Αλλά ο Ναζισμός δεν ήταν καθόλου Ναζισμός. Η λέξη ήρθε αργότερα. Στο σύστημά τους είδα την πειθαρχία. Κι εμείς στη Μέση Ανατολή χρειαζόμαστε πειθαρχία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο». (πηγή: Wikipedia, όπου αναφέρεται ως πηγή το: Fisk, R. (1990). Pity the Nation, the abduction of Lebanon. New York: Nation Books. 65 p.)


Η σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα


Εν μέσω λιβανικού εμφυλίου, και τρεις μήνες μετά τη χερσαία εισβολή των Ισραηλινών, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη διεθνή συμφωνία για αποχώρηση των μαχητών της προς διάφορες χώρες και μετεγκατάσταση των αρχηγείων της στην Τυνησία. Ο ίδιος ο ηγέτης της, ο Γιάσερ Αραφάτ αποχώρησε, στις 30 Αυγούστου, με πρώτο σταθμό την Ελλάδα.
Στις 10-11 Σεπτεμβρίου αποχώρησε η διεθνής δύναμη. Στις 14 Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε ο Μαρονίτης πρόεδρος Μπασίρ Τζεμαγιέλ.
Την επόμενη μέρα οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής εισβάλλουν στη Βηρυττό και περικυκλώνουν μεταξύ άλλων τη Σάμπρα και Σατίλα αποκλείοντάς τες πλήρως, ενώ υπάρχουν αναφορές και για βομβαρδισμό τους από πυρά πυροβολικού. Το απόγευμα της 16^ης Σεπτεμβρίου οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής υπό τις διαταγές του Υπουργού Άμυνας Αριέλ Σαρόν, επιτρέπουν στη μιλίτσια των Λιβανέζων Χριστιανών Φαλαγγιτών να εισβάλει στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Εκείνοι αναγκάζουν τους άμαχους και ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, να βγουν από τα σπίτια τους ή εισβάλλουν σε αυτά και τους σφάζουν με τον πιο άγριο τρόπο. Τη νύχτα οι Ισραηλινοί ρίχνουν φωτοβολίδες για να φωτίσουν τα προσφυγικά στρατόπεδα και να διευκολύνουν τη σφαγή. Υπάρχουν καταγγελίες και για παρουσία Ισραηλινών εντός των προσφυγικών στρατοπέδων. Οι Φαλαγγίτες σκοτώνουν, τραυματίζουν και βιάζουν ανενόχλητοι επί σχεδόν δύο εικοσιτετράωρα.
Ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φίσκ που ήταν από τους πρώτους που εισήλθαν στον τόπο της σφαγής περιγράφει εικόνες με πτώματα γυναικών με σκισμένα ρούχα και ανοιχτά πόδια, παιδιών με κομμένους λαιμούς, σειρές νεαρών ανδρών εκτελεσμένων πισώπλατα, μωρών μαυρισμένων από τη σήψη σε σωρούς σκουπιδιών.
Στο βίντεο ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φίσκ μιλάει για την σφαγή στα Παλαιστινιακά στρατόπαιδα προσφύγων,  στη Σάμπρα και τη Σατίλα:


Η σφαγή διαρκεί έως τις 18 Σεπτεμβρίου, αν και υπάρχουν καταγγελίες ότι κάποιοι από τους χιλιάδες αιχμάλωτους Παλαιστίνιους παραδόθηκαν από τους Ισραηλινούς και συνέχισαν να εκτελούνται τις επόμενες μέρες στα χέρια Φαλαγγιτών Λιβανέζων.


Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων. Οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις των Ισραηλινών, μιλούν για κάπου 800, αλλά δεδομένων και των εξαφανίσεων, άλλες αναφορές κάνουν λόγο για 2.500 έως και 3.500 χιλιάδες θύματα.
Οι σφαγιαστές παραμένουν ατιμώρητοι μέχρι σήμερα. Ούτε ένας δεν τιμωρήθηκε. Στους Φαλαγγίτες δώθηκε αμνηστία.

Αριέλ Σαρόν και Μεναχέμ Μπεγκίν

 Υπό την πίεση εκατοντάδων χιλιάδων Ισραηλινών διαδηλωτών, στήθηκε ισραηλινή εξεταστική επιτροπή, η επιτροπή Καχάν, που βρήκε τον Αριέλ Σαρόν προσωπικά αν και εμμέσως υπεύθυνο. Ο ίδιος αρχικά αρνήθηκε να παραιτηθεί και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπεγκίν αρνήθηκε να τον αποπέμψει. Τελικά, μετά και τη δολοφονία του Ισραηλινού ειρηνιστή Emil Grunzweig, ο Σάρον δέχτηκε να παραιτηθεί από Υπουργός Άμυνας.

Δύο δεκαετίες αργότερα έγινε πρωθυπουργός.

Ο Elie Hobeika, ηγέτης των Λιβανέζων Φαλαγγιτών έφτασε να γίνει τρεις φορές υπουργός. Τελικά δολοφονήθηκε το 2002 ενώ ετοιμαζόταν να καταθέσει εναντίον του Αριέλ Σαρόν στη δίκη στο Βέλγιο, όπου είχαν προσφύγει συγγενείς των θυμάτων. Τελικά το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή ως αναρμόδιο. Ο ακόμα εν ζωή, αν και σε κώμα, Αριέλ Σαρόν δεν δικάστηκε ποτέ.

Ο Elie Hobeika (δεξιά)

Η Σάμπρα και Σατίλα δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία σφαγή του Σαρόν. Το γεγονός ότι αυτός ο εγκληματίας πολέμου μπόρεσε να διενεργήσει τέτοιες ευρέως γνωστές πράξεις και παρ’ όλα αυτά έγινε πρωθυπουργός είναι το πιο ολοφάνερο σημάδι του βαθύτατα ρατσιστικού χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ.
Τριάντα χρόνια  μετά τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα, οι διάδοχοι του Σαρόν με την πλέρια υποστήριξη της Ουάσιγκτον εξακολουθούν να κατέχουν την Παλαιστίνη και να καταπιέζουν βάναυσα τον παλαιστινιακό λαό. Ο σκοπός της σφαγής του 1982 ήταν να καμφθεί το πνεύμα του παλαιστινιακού λαού και να συντριβεί η αντίστασή του. Απέτυχε να βρει το στόχο της.
(πηγή: περυσινή ανακοίνωση του Συλλόγου Ιντιφάντα)
Η  αναρτηση  απο  εδω