ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ 17Ν;;;

Συμπληρώθηκαν   10  χρόνια από την στιγμή που ένα τυχαίο(;;;)γεγονός οδήγησε στην εξάρθρωση της  Ε.Ο. 17Ν και στο κλείσιμο των ιστορικών ρευμάτων της ένοπλης πάλης που γέννησε η μεταπολίτευση.
Λίγοι πλέον θυμούνται ή θέλουν να θυμούνται την 17Ν και τα φυλακισμένα μέλη της, αποδέχονται ή μη την συμμετοχή τους σε αυτήν. Έξαλλου από τους 14 καταδικασμένους  για την υπόθεση 17Ν, οι 7 παραμένουν με βαριές καταδίκες  στην φυλακή. O τυφλός Σάββας Ξηρός μετά από 3 αιτήσεις, μόλις χτες κατάφερε να εξασφαλίσει την διακοπή της βαριάς ποινής του και την εισαγωγή του στο νοσοκομείο για  πεντάμηνο νοσηλεία.  Μια λευτεριά μισή καθώς στο νοσοκομείο θα βρίσκεται υπό  φρούρηση. Αλήθεια ποιος συνεχίζει να φοβάται ένα βαριά ανάπηρο πρώην αντάρτη πόλης; Μήπως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι τίποτε άλλο παρά  η έκφραση του μίσος  και της εκδίκησης από το κράτος και τους μηχανισμούς του απέναντι σε ένα άνθρωπο που αμφισβήτησε το μονοπώλιο της βίας; Αλήθεια αν στην θέση του Σάββα Ξηρού βρίσκονταν ο οποιοδήποτε καταχραστής της δημόσιας περιουσίας θα τον τυραννούσαν τόσο πολύ;

Λίγοι λοιπόν θέλουν να θυμούνται την 17Ν, αν και πλείστοι μέσα στην τραγικότητα των στιγμών που ζούμε λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου: Αν υπήρχε η 17Ν δεν θα τόλμαγαν να κάνουν τα αίσχη που έκαναν!!!
Φυσικά οι ίδιοι αυτοί που τα λένε στην συντριπτική τους πλειοψηφία  δεν θα έχουν κατέβει σε καμιά πορεία ενάντια στο μνημόνιο,  άντε το πολύ να έβριζαν και να μούτζωναν το κοινοβούλιο και τους πολιτικούς.  Ή ακόμη χειρότερα θα δίνουν   δίκαιο  στην χειροδικία του βουλευτή της Χ.Α Κασιδιάρη. Μικροαστικά στρώματα που περιμένουν την σωτηρία από θεούς, δαίμονες και Ζορό, για να καταλήξουν στις αγκαλιές του κράτους και των πάσης φύσεως λαϊκιστών.
Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα των ρευμάτων του ενόπλου ρεφορμισμού, όπως ήταν και η 17Ν..Οι ενέργειες της ένοπλης προπαγάνδας που θα οδηγούσαν στην εξέγερση των μαζών αντικαταστήθηκαν από τις λογικές της ένοπλης ανάθεσης που θα τιμωρούσε ή θα εκβίαζε τα πάσης φύσεως αφεντικά. Παίζοντας και σε κάποιες περιπτώσεις το παιχνίδι φραξιών του κράτους
Κάτω από αυτήν την οπτική ο βιοπολιτικός κύκλος της 17Ν είχε κλείσει πολύ πριν από την «ατυχής» στιγμή της έκρηξης της βόμβας στα χέρια του Ξηρού. Δίχως τα μέλη ή όσοι είχαν παραμείνει μέλη αυτής της οργάνωσης  να μην θέλουν ή να μην μπορούν να το κατανοήσουν, για ποικίλους λόγους που είναι στο χέρι του μελλοντικού ιστορικού να διερευνήσει. Ο πιο κινηματικός και μαζικότατος  ΕΛΑ το είχε καταλάβει προ πολλού  και αυτοδιαλύθηκε το 1995. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως οι μαζικές διαδικασίες προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια από τις συνωμοτικές τριάδες…
Τώρα θα μου πείτε γιατί θυμήθηκα την υπόθεση της 17Ν; Μα γιατί το κλείσιμο μιας δεκαετίας πρέπει να μα οδηγήσει όχι στην λήθη μα στον αναστοχασμό, καθώς πιστεύω ή είμαι από δαύτους που πιστεύουν πως οι οργανώσεις ένοπλης πάλης είναι τμήματα της αριστεράς, και όχι εργαλεία των μηχανισμών…
Μιας αριστεράς που θέλει να είναι επιθετική,  αν και οι ίδιες αυτές οι οργανώσεις εν τέλει παραμένουν εντός των πλαισίων μιας αριστεράς της ήττας. Μιας  αριστεράς χριστιανικής, σωτηριολογικής, μιας αριστεράς της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, μιας  εν τέλει  βαθιά ρεφορμιστικής αριστεράς.
Μιας αριστεράς που στην συντριπτική της πλειοψηφία απέναντι στην επίθεση του συστήματος,  στις  μέρες της  εξάρθρωσης της 17Ν,  απάντησε με φόβο και τρόμο,   υπογράφοντας χαρτιά νομιμοφροσύνης και λεγκαλισμού.
Και νομίζω πως αποτελεί μια αναγκαιότητα ο εν λογω αναστοχασμός, γιατί οι μορφές ένοπλης αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κράτους δεν σταμάτησαν και ούτε θα σταματήσουν.  Ιδιαίτερα μετά το πέρας της εξέγερσης του 2008,  αυξήθηκαν με αλματώδη ρυθμό από δυνάμεις  που φλέρταραν με λογικές ενός ενόπλου μηδενισμού.
Και είναι ως ένα σημείο φυσικό: ο λεγκαλισμός του συνόλου της αριστεράς αφήνει ένα κενό που πάντα με ποικίλους τρόπους κάποιοι τον καλύπτουν.  Παίρνοντας στοιχεία  από την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής,  που κάποιοι φαντάζονται πως την μεταστρέφουν επαναστατικά,  αλλά μάλλον τις δίνουν κάποιες πρωτότυπες «εναλλακτικές» μορφές που καίγονται μαχόμενες υπερασπίζοντας την τέχνη του μερικού.  Έξαλλου στην φάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τίποτε δεν βρίσκεται εκτός των πλαισίων του ιστορικού μηδενισμού της εποχής μας.
Ενώ ας σημειωθεί πως ανάλογες- αλλά όχι ίδιες- μορφές ένοπλης αντιπαράθεσης θα προκύψουν και στην συγκύρια που ζούμε, όσο η κρίση τρώει τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας μας.  Είναι σχεδόν  βέβαιο ή απολύτως βέβαιο πως το «κίνημα των αυτοκτονιών» θα πάρει οδηγήσει σε οργανωμένες ή λιγότερο οργανωμένες ένοπλες ή λιγότερο ένοπλες αντιπαραθέσεις…Με την λαϊκή οργή να μην κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε δίκαιους και άδικους
Και είναι ένα γεγονός που το αντιλαμβάνονται οι δομές της κατάστασης εξαίρεσης και επιχειρούν να ξανανοίξουν την υπόθεση της 17Ν με τον τρόπο που την έκλεισαν..
Με την λογική της τρομουστερίας, της ποινικοποίησης των μαχητικών αγώνων και υποκειμένων. Με την λογική της απαξίωσης και της ταύτισης των ενόπλων ανταρτών με τον κόσμο και την δράση των ανθρώπων του κοινού ποινικού δικαίου..
Με τη ισχύ που τις δίνει το κρατικό μονοπώλιο της βίας,  αλλά και της ανοχής  που δίνει η εξουσία στις παρακρατικές συμμορίες και στα φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Ε σε αυτή την κατάσταση εξαίρεσης, παρακρατικής/ εργοδοτικής βίας και οικονομικής τρομοκρατίας η απάντηση δεν είναι ούτε ο  λεγκαλισμός, ούτε μηδενισμός, ούτε  και η ένοπλος ρεφορμισμός.
Απάντηση αποτελεί μια πραγματική επιθετική αριστερά που θα οργανώσει την εργαζόμενη πλειοψηφία στο κόσμο και στις δομές της αντίστασης και της εξέγερσης.
Οργανώνοντας την ζωή με τρόπο που θα δίνει άλλο νόημα στις σχέσεις, στην εργασία, στο έρωτα, αναδεικνύοντας τις  αντικειμενικές δυνατότητες που κρύβει στα σπλάχνα του το υπάρχον σύστημα.
Οργανώνοντας τον αγώνα των εργαζόμενων με μορφές μαζικής αντι-βίας που δεν θα αναθέτουν σε σωτήρες και Ζορό τον εκβιασμό και την τιμωρία των αφεντικών, αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σαν μαχόμενες συλλογικότητες θα παίζουν αυτόν τον ρόλο.
Οικοδομώντας ένα πραγματικό  κίνημα που θα καταργεί κάθε στιγμή και συνεχώς τις δομές εξουσίας.  Ακόμη και την στιγμή που η εξουσία περάσει στα χέρια της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Κλείνοντας θα πούμε πως αναστοχαζόμενοι τις αποτυχημένες  απόπειρες της «κριτικής των οπλών»,  οδηγούμαστε με ένα δημιουργικό τρόπο να τις εντάξουμε στις δομές του «όπλου της κριτικής».
Διαφορετικά ούτε οι «νεκροί μας δεν θα είναι ήσυχοι», αφημένοι στην   διάβρωση που προκαλεί η κυρίαρχη ιδεολογία και οι δομές της συντήρησης.  Που οδηγούνε στην λήθη,  στην λησμονιά και στον μηδενισμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡOΣ
Η  αναρτηση  απο  εδω