Είμαι το κορίτσι της καντίνας. Φοράω ποδιά, γάντια, κι έχω πιασμένα πίσω
τα μαλλιά από φόβο μην πέσει στο φαΐ καμία τρίχα. Δουλεύω πάντα
νυχτερινή βάρδια, εννιά με πέντε. Δεν είμαι κορίτσι ακριβώς, γυναίκα
είμαι, αλλά στις καντίνες των δρόμων οι άνθρωποι που εργάζονται πίσω από
τον πάγκο δεν έχουν ηλικία. Οι πελάτες μου με προτιμούν γιατί είμαι
γρήγορη, βολική και χαμογελαστή. Με σάλτσα το χοτ ντογκ; Με σάλτσα. Με
μουστάρδα καλύτερα; Με μουστάρδα. Ξέχασα το κρεμμύδι, πειράζει να
βάλουμε λίγο; Δεν πειράζει. Όλα τα κάνω για να ευχαριστηθεί ο πελάτης
μου. Για κείνον ξενυχτάω κάθε βράδυ στην πλατεία. Καμιά φορά μου την
πέφτουν τα τζάνκια της γειτονιάς και με εκλιπαρούν για τίποτε μπύρες,
ένα σουβλάκι ή κάνα πιτόγυρο. Όταν δεν είναι κάπου κοντά το
αφεντικό τους δίνω. Με τζατζίκι; Με τζατζίκι. Με πατάτες; Μπόλικες.
Γιατί δηλαδή ένα πρεζόνι να μην τρώει το πιτόγυρό του όπως γουστάρει;
Είμαι το κορίτσι της καντίνας και πουλάω βρώμικο. Αμφιβάλλω αν έχουν
κοιτάξει ποτέ οι πελάτες μου το πρόσωπό μου, αν ξέρουν τι χρώμα έχουν τα
μάτια μου, αν φοράω κραγιόν στα χείλη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι
το κρέας που θα τους γεμίσει την κοιλιά, και στην καντίνα με τα χοτ
ντογκ και τα σουβλάκια υπάρχει πάντα άφθονο. Τις προάλλες με πλησίασε
ένας τύπος και αφού τον τάισα λουκάνικα με σάλτσα και κάμποσα χοιρινά
καλαμάκια, άρχισε να μου μιλάει και να με φλερτάρει ανοιχτά. Τον άφηνα
να λέει και άπλωνα τη λαδόκολλα στο χέρι, έστρωνα πάνω την πίτα, την
έραινα με ντονέρ, μαϊντανό, ντομάτα και κρεμμύδια, την περιέλουζα με
σάλτσα και την τύλιγα χωνάκι ζηλευτό. Η δουλειά στην καντίνα θέλει
μεράκι, και ας μην το ξέρουν αυτό πολλοί. Έλεγε έλεγε λοιπόν, μέχρι που
κατά το κλείσιμο σκέφτηκα “ως πότε θα λες όχι; ως πότε θα γυρνάς μόνη
σου σπίτι και θα κοιμάσαι μέσα στη λαδίλα και την τσίκνα;”. Μου φάνηκε
όμορφος, δεν ήθελα και πολλά πολλά, τον πήρα. Η αλήθεια είναι πως αυτό
το έκανα για πρώτη μου φορά. Μέχρι τότε όσους με φλέρταραν τους άφηνα με
τη χαρά και την έσχατη στιγμή κατέβαζα ρολά και γύριζα σπίτι. Τα
κορίτσια της καντίνας αλλού μπορεί να είναι άνθρωποι, πίσω από τον πάγκο
όμως είναι απλώς εργάτριες και το ξέρουν. Καταπιάνονται με το κρέας και
χορταίνουν την πείνα των ανγώστων που μέσα στη νύχτα δεν έχουν να πάνε
κάπου αλλού. Ο τύπος ήρθε σπίτι μου, έκανα ένα μπάνιο και πέσαμε αμέσως
στο κρεβάτι. Ποτέ και σε κανέναν άλλον δεν είχα μέχρι τότε εκτεθεί σε
τέτοιο βαθμό, και του το είπα. Υπέθεσα πως κάτι θα του έλεγε αυτό, όπως
κάτι έλεγε και σε μένα. Έπεσε πάνω μου και άρχισε να με πηδάει γρήγορα,
βίαια, όπως ήθελε, λες κι εγώ έλειπα από την πράξη. “Πονάω έτσι”, του
έλεγα μα εκείνος τη δουλειά του. Αναρωτήθηκα τι στο διάολο με έπιασε και
νόμισα πως πίσω από το παράθυρο της καντίνας κάποιος θα με έβλεπε σαν
άνθρωπο. Και γιατί είχα αλλάξει τακτική και είχα δει κι εγώ έναν θαμώνα
κάπως διαφορετικά. Στο τέλος αποφάσισα πως όσο και να με πόναγε εγώ θα
έπαυα να πονάω. Και πως όσο είχα εκτεθεί μπροστά σε αυτό τον άγνωστο,
ποτέ ξανά και σε κανέναν. Ούτε μέσα μου θα άφηνα ποτέ να ξανασυμβεί
τέτοια στραβή. Όσα κι αν λένε, οι πελάτες μιας καντίνας είναι απλώς
πελάτες που πεινάνε, θέλουν να φάνε και μετά να πάνε σπίτι τους. Τον
άνθρωπο που κρύβεται από πίσω τον βλέπουν μόνο σαν το μέσον για να
γεμίσουν την πεινασμένη τους κοιλιά. Άντε για να ρίξουν και κάναν εύκολο
πούτσο αν τους κάτσει, μετά το ντονέρ. Κρέας. Για τον τύπο δεν ήμουν
άνθρωπος. Ήμουν ένα κομμάτι της καντίνας όπου περνούσε τα βράδια του,
όταν στο σπίτι δεν υπήρχε καλύτερο φαΐ. Ένα κομμάτι κρέας που έσταζε
ζουμιά και του’ φερνε λιγούρα. Τον άφησα να με πηδάει και ενώ πονούσα,
δεν πονούσα. Μη σου πω ότι το χαιρόμουν κιόλας. Με μια λυσσασμένη χαρά,
επώδυνη μα και σκληρή, βαρβάτη σα χορτασμένη καύλα. “Έτσι. Έτσι γαμάνε
το κρέας”, μουρμούριζα,”αυτό μόνο του αξίζει”, και χαμογελούσα
κλαίγοντας. Κι έτσι, σκοτώνοντας τον εαυτό μου έπαιρνα πίσω το αίμα μου,
έπαιρνα εκδίκηση κανονική. Από τη νύχτα, την καντίνα, το ντονέρ, το
λεπίδι που ξύριζα τα κρέατα, από τα λιγδωμένα χέρια μου, τους σιχαμερούς
πελάτες μου, την πρώτη και τελευταία μου φορά, τον ηλίθιο εαυτό μου.
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφή